«Θεωρία παιγνίων»

Νίκος Μπογιόπουλος 8/2/2015

Η κυβέρνηση κινείται στις διαπραγματεύσεις με τους «εταίρους» ακολουθώντας τη λογική της «θεωρίας των παιγνίων». Αλλά η «θεωρία των παιγνίων», όπως κάθε οικονομικός κλάδος και κάθε οικονομική θεωρία, δεν είναι άτρωτη. Διαφορετικό πράγμα η παρακολούθησή της στα αποστειρωμένα πειραματικά εργαστήρια κι άλλο πράγμα η εφαρμογή της στην πραγματική ζωή. Πολλώ δε μάλλον στην πραγματική πολιτική ζωή.

Ειδικά η «θεωρία των παιγνίων», είτε υπό την εκδοχή του Νόιμαν και του «μηδενικού αθροίσματος» που στις αγορές αναφέρεται στην έννοια ότι το κέρδος του ενός είναι ίσο με τη ζημιά ενός άλλου, είτε υπό την εκδοχή του Νας και της περίφημης «ισορροπίας» του, θεωρεί δεδομένο ότι ο ένας παίκτης τον άλλον παίκτη τον λογαριάζει. Οτι τις κινήσεις του αντιπάλου του τις λαμβάνει υπόψη.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι ή δεν είναι πάντα έτσι στις διακρατικές σχέσεις. Μπορεί να έχεις μια χώρα (π.χ. Γερμανία) που δεν λογαριάζει καθόλου τις κινήσεις μιας άλλης χώρας (π.χ. Ελλάδα). Και αυτό διότι ενδεχομένως η πρώτη, όποιες κι αν είναι οι κινήσεις της δεύτερης, να έχει καταλήξει ότι θα αποκομίσει το μέγιστο όφελος με έναν τρόπο: Με το να κάνει το δικό της. Ο,τι κι αν μηχανευτεί η άλλη...

Σε αυτή την περίπτωση, η δεύτερη χώρα πρέπει να σκεφτεί: Συνεχίζει να «παίζει» σε ένα έδαφος - εν προκειμένω το ευρωενωσιακό - αν η Γερμανία έχει πάρει τέτοιες αποφάσεις; Ή αποδεσμεύεται από το «γήπεδο», επιλέγει άλλο δρόμο, αναζητώντας οφέλη έξω από ένα πλαίσιο που η αποδοχή του σημαίνει ταυτόχρονα και την αποδοχή των κανόνων που υπαγορεύονται από τον συσχετισμό της δύναμης;

Πηγή: Realnews

Όλα βοούν ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!

Νίκος Μπογιόπουλος Ημεροδρόμος Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα.

Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται  στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13^ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι«φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;

Ο κ. Ντράγκι – ο πρώην αντιπρόεδρος της «Goldman Sachs» και νυν διοικητής της EKT – αφού μετέτρεψε τις μαύρες τρύπες των τραπεζών σε χρέος που μαζί  με τους εγχώριους «πατριώτες» το φόρτωσε στην καμπούρα του ελληνικού λαού, τώρα εκβιάζει τους Έλληνες με οικονομική ασφυξία. Ο κ.Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ,  είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;

Ο κ. Ολάντ, ο… σοσιαλιστής, χαιρέτησε χτες την απόφαση της ΕΚΤ να ρίξει τροχιοδεικτική βολή υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, λέγοντας ότι ήταν μια «νόμιμη και λογική» κίνηση εκ μέρους του Ντράγκι. Ο κ.Ολάντ είναι «εταίρος»;Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»; 

Ο κ. Γιούνκερ, ο κύριος που επί 18 χρόνια ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έκανε πλάτες στις πολυεθνικές για να φοροαποφεύγουν μέσω της χώρας του, μας δήλωσε ότι το μόνο που αναγνωρίζει η Κομισιόν είναι τα Μνημόνια. Ότι το μόνο που ευαρεστείται να επιτρέψει στον ελληνικό λαό είναι να τον βλέπει να σέρνεται στα γόνατα. Ο κ. Γιούνκερ μας είπε… δημοκρατικότατα εκ μέρους της Κομισιόν του ότι «δεν θα ανατρέψουμε τα πάντα επειδή είχαμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα» στην Ελλάδα. Ο κ.Γιούνκερ (και η Κομισιόν του) είναι «εταίρος»;Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;

Ο κ. Ντομπρόφσκι, ο αντιπρόεδρος του Γιούνκερ, μας είπε χτες να μην διανοηθούμε να ακυρωθεί έστω και μια ιδιωτικοποίηση, να μην διανοηθούμε καν να πάει ο κατώτατος μισθός στο γλίσχρο επίπεδο των 751 ευρώ, να μη διανοηθούμε ότι δεν θα απολυθούν κάτι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα. Αυτός, ο Γιούνκερ του, η Κομισιόν τους, ο Ντάισελμπλουμ τους, το Eurogroup τους είναι«εταίροι»; Είναι «φίλοι»; Είναι «σύμμαχοι»;

Ο κ. Σουλτς, ο πρόεδρος του «δημοκρατικού» λιβανιστηριού της ΕΕ που εδρεύει στο Στρασβούργο, απείλησε την Ελλάδα με χρεοκοπία και τον ελληνικό λαό με αφανισμό. Ο κ.Σουλτς και το «δημοκρατικό» του λιβανιστήρι είναι «εταίρος»;Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;

Το πισωγύρισμα του ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά*

Τάκης Φωτόπουλος

http://www.enetpress.gr/ Φεβρουάριος 5, 2015

Στο τελευταίο άρθρο για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ1, κατέληγα στο συμπέρασμα ότι οι δύο βασικές επιλογές που έχει η νέα κυβέρνηση είναι: α) ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της Ε.Ε., με ορισμένες μικρο-παραχωρήσεις από τις ελίτ σε αντάλλαγμα, και β) ο δρόμος της αντίστασης, ο οποίος συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Αυτό θα επέτρεπε την εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, την κοινωνικοποίηση των κύριων βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσός κλπ.). Μόνο έτσι ο Λαός μας θα μπορούσε να ανακτήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία του που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης παραγωγικής δομής μας, χωρίς χρέη και επικυρίαρχους και χωρίς ανεργία και κάποιους να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ η μεγάλη πλειοψηφία να βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης.

Σήμερα, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές, είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι η (α) επιλογή παραπάνω είναι αυτή που έκανε η αποπροσανατολιστική ρεφορμιστική Αριστερά, η οποία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ότι καμία από τις κύριες προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να γίνουν πράξη από την κυβέρνηση. Έτσι, πριν από τις εκλογές, ο Τσίπρας και άλλα μέλη της ηγεσίας του κόμματος δεσμεύθηκαν σε τέσσερις κύριες αλλαγές. Πρώτον, να σκίσουν το «μνημόνιο», δεύτερον, να πετάξουν έξω την Τρόικα, τρίτον, να διαγράψουν το χρέος (ή το μεγαλύτερο μέρος του) και τέταρτον -η σημαντικότερη (γι' αυτούς) πτυχή του «ριζοσπαστικού» προγράμματός τους- να αντικατασταθεί η λιτότητα (που τη θεωρούσαν κυρίως υπεύθυνη για την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα), με την ανάπτυξη.

Ωστόσο, 48 ώρες μετά τη νίκη τους, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο οποίος θα επιβλέπει και τις διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δήλωσε ότι «το μνημόνιο έχει τελειώσει για μας. Θα παρουσιάσουμε το δικό μας πρόγραμμα»,2 πράγμα με το οποίο σαφώς εννοούσε ότι η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους της δανειακής συνθήκης. Ταυτόχρονα, άρχισε να συζητιέται το ενδεχόμενο αντικατάστασης της Τρόικας με ένα νέο εποπτικό όργανο των ίδιων υπερεθνικών θεσμών (τώρα ο Βαρουφάκης μιλά για τον ΟΟΣΑ, ο οποίος, ως γνωστόν, έχει γράψει σωρεία "μελετών" που πρότειναν την καλύτερη ενσωμάτωση της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση!).

Οι ιεραπόστολοι του «λιτού βίου»

Το άρθρο γράφτηκε  6 Φεβρουαρίου 2013 και είναι ιδιαίτερα   επίκαιρο σήμερα. Και είναι και μια απάντηση στον «δημοφιλέστατο» πλέον νέο υπουργό οικονομικών κ. Βαρουφάκη που εγκωμιάζει το «λιτό βίο» σε αντιπαράθεση με τη λιτότητα. Βλ. Τι σημαίνει το "λιτός βίος" που είπε ο Γίαννης Βαρουφάκης «Το Κουτί της Πανδώρας»

(http://www.koutipandoras.gr/article/132285/ti-simainei-litos-vios-poy-eipe-o-giannis-varoyfakis)

Kώστας Λαπαβίτσας

http://bleakrida.blogspot.gr/2015/02/blog-post_49.html

Διαβάζω τακτικά δηλώσεις «πνευματικών ανθρώπων», για την ανάγκη να γίνουμε πιο ολιγαρκείς, να καταλάβουμε ότι πέρασε ο καιρός των παχιών αγελάδων, να δεχτούμε ότι θα είμαστε όλοι φτωχότεροι. Συχνά συνοδεύονται από διάφορα δακρύβρεχτα για το τέρας του καταναλωτισμού, την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, τη χυδαιότητα της βουλιμίας. Είναι, λένε, προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει εθνική ανάγκη να ξαναβρούμε το μετρημένο παρελθόν μας.

Μου θυμίζουν πολύ εκείνα που γράφονται στον επίσημο τύπο από... περιώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ότι πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Ότι υπήρξε φούσκα στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Ότι ξεσαλώσαμε και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ευμάρεια με δανεικά. Ότι, ακόμη, ο ‘λιτός βίος’ είναι πηγή ψυχικής ηρεμίας και αρετής.

Που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι όψιμοι κοσμοκαλόγεροι; 

Πως έζησαν στην Ελλάδα που αφήνουμε πίσω οριστικά; 

Πως ζούνε στη φτωχή, τρομαγμένη κι ανάστατη Ελλάδα που αναδύεται; 

Τι ακριβώς νομίζουν ότι προσφέρουν με όσα λένε; 

Που στοχεύουν; 

Μοιάζουν βέβαια πολύ μεταξύ τους, έστω κι αν προέρχονται από διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος. Άνθρωποι κατά κανόνα επιτυχημένοι, με καταξίωση και απολαβές πολύ πάνω του μέσου όρου. Άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά στα όσα συνέβησαν στην χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, που ανέπνευσαν τον αφηνιασμένο αέρα των ανώτερων στρωμάτων και που συνεχίζουν να διαμορφώνουν τα πράγματα, διότι φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι οι ισχυροί έχουν γίνει ισχυρότεροι.

Που όμως είδαν το ξεσάλωμα της προηγούμενης δεκαετίας για τη μεγάλη πλειονότητα του του ελληνικού λαού; 

Για ποια φούσκα ο λόγος; 

Η κατανάλωση, για παράδειγμα, παρέμεινε σταθερή ως ποσοστό του ΑΕΠ μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, και μετά κατέρρευσε. Ναι, το ποσοστό ήταν υψηλό σε σχέση με άλλες χώρες, αλλά η αιτία ήταν το σχετικά χαμηλό ποσοστό των επενδύσεων, δηλαδή η συνέχιση της αποβιομηχάνισης. 

Φταίει όμως η «βουλιμία» των εργαζόμενων, των συνταξιούχων και των αυτοαπασχολούμενων γι’ αυτό; 

Δεν φταίει η αστική τάξη, που αντί να στηρίξει την εγχώρια επένδυση, έτρεχε να ανοίξει επιχειρήσεις στα Βαλκάνια κι αλλού; 

Δεν υπήρξε καμία φούσκα τη δεκαετία του 2000. Ούτε στις τιμές των ακινήτων, ούτε στις τιμές των μετοχών, ούτε στην κατανάλωση. Αυτό που υπήρξε ήταν η τραγική αποτυχία της χώρας να ενταχθεί επιτυχώς στην ΟΝΕ, που έφερε τεράστια εξωτερικά ελλείμματα και άρα γιγαντιαίο εγχώριο και διεθνή δανεισμό. Για τους πολλούς, το ευρώ σήμαινε αδυναμία αποταμίευσης και επιτακτική ανάγκη δανεισμού. Δεν έχει παρά να κάνει κανείς τη σύγκριση με την εποχή των γονιών του, που αγόραζαν σπίτια με αποταμιευμένες δραχμές. Αν δεν υπήρχε η υψηλή παραγωγικότητα των χωρών της Ασίας που επέτρεψε την εισαγωγή φτηνών προϊόντων πρώτης ανάγκης για τα λαϊκά στρώματα, δεν θα υπήρχε καν η επίφαση της καταναλωτικής άνεσης την προηγούμενη δεκαετία.

Ούτε και υπάρχει σήμερα επιστροφή στο ολιγαρκές του Έλληνα, στον «λιτό βίο» και τα παρόμοια. Φτώχεια υπάρχει, τραγική εξαθλίωση και προϊούσα, αλλά σιωπηλή, ανθρωπιστική κρίση. Περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι το 2011 ήταν επισήμως φτωχοί και τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2012. Μεγάλο ποσοστό ζει σε συνθήκες ακραίας υλικής αποστέρησης. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, ας κάνουν μιαν επιμορφωτική βόλτα στο Πέραμα. Η φτώχεια και μάλιστα η ξαφνική και βίαιη μετάβαση σ’ αυτήν, μόνο αρετές δεν παράγει. Απόγνωση φέρνει, θυμό, προκατάληψη και τυφλό μίσος.

Όσοι τέλος, νομίζουν ότι η φτώχεια συνιστά εξυγίανση και κάψιμο λίπους, ότι έτσι θα γίνει δυναμική η ελληνική οικονομία και θα προκύψει η ανάπτυξη, δεν έχουν αντιληφθεί ορισμένα από τα βασικότερα μαθήματα των Οικονομικών. Οι χώρες δεν είναι ούτε άτομα, ούτε νοικοκυριά. Το λεγόμενο «συμμάζεμα» που είναι ευεργετικό για ένα νοικοκυριό γιατί φέρει τα έξοδά του στα μέτρα των εσόδων του, είναι δυνάμει καταστροφικό για μια χώρα. 

Στις αρχές του 18ου αιώνα ο Μάντεβιλ έγραψε τον Μύθο των Μελισσών, όπου οι μέλισσες δεν έχουν ανησυχίες ηθικής, άρα ξοδεύουν και ζουν με ευμάρεια. Κάποια στιγμή όμως κυριαρχεί η «αρετή» και με αυτήν γίνονται φτωχότερες και δυστυχείς. Στον 20ο αιώνα ο Κέυνς εξέφρασε την ίδια περίπου ιδέα ως το «παράδοξο της φειδούς». Το «συμμάζεμα» για μιαν ολόκληρη χώρα, περιορίζει την κατανάλωση και την επένδυση, άρα μικραίνει την παραγωγή και συνεπώς φέρνει νέα μείωση της κατανάλωσης και της επένδυσης και ούτω καθεξής. Αν σας θυμίζει την Ελλάδα του 2010-13, έχετε απόλυτο δίκιο. 

Ποιον ρόλο παίζουν λοιπόν, αυτές οι δηλώσεις; 

Στην καλύτερη περίπτωση, από πλευράς «πνευματικών ανθρώπων», δείχνουν αφέλεια και έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει στην χώρα. Στην χειρότερη, ιδίως από πλευράς προβεβλημένων δημοσιογράφων, δείχνουν απόλυτο κυνισμό. Και οι μεν και οι δε δημιουργούν ενοχές εκεί που δεν υπάρχουν, παροτρύνοντας τους πολλούς να δεχτούν τη μοίρα τους. Φτιάχνουν τον ιδεολογικό μανδύα κάτω από τον οποίο η Ελλάδα οδηγείται στον μαρασμό.  

http://costaslapavitsas.blogspot.gr/2013/02/blog-post_6.html

Αλλάζει το κράτος;

Νίκος Παρασκευόπουλος ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 27.01.2015

Σε πολλές θέσεις – κλειδιά όμως εδρεύουν επιτήδειοι. Ας τους ονομάσουμε γραφειοκράτες. Κλείνουν ο ένας το μάτι στον άλλο, θυμίζουν ότι η πρακτική εφαρμογή της πολιτικής είναι δική τους υπόθεση, ότι τα ολιγομελή «γραφεία υπουργού» έρχονται και παρέρχονται

Το ερώτημα είναι παλιό, ανθεκτικό και θα απασχολήσει άμεσα αρμόδιους και αναρμόδιους: με την εκλογή μιας νέας κυβέρνησης, θα αλλάξει και το κράτος;

Πολυσήμαντη φυσικά η λέξη κράτος, κατά καιρούς άλλωστε και κατά τις διαθέσεις εναλλάσσεται με άλλες (Δημόσιο, πολιτεία κ.λπ.). Παρ' όλα αυτά, στις περισσότερες εκλογές το κράτος εμφανίζεται σαν κάτι δοσμένο και αυτονόητο χωρίς να απασχολεί υπαρξιακά. Στη μεταπολεμική περίοδο ιστορικές στιγμές όπου η αλλαγή κυβέρνησης άγγιξε και τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα του κράτους συνιστούν η Μεταπολίτευση και ίσως επίσης η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, όταν κάποιοι περίεργοι τύποι με ζιβάγκο, φαβορίτες και -συνήθως- γενάκια, άγνωστοι προηγουμένως ώς και στον θυρωρό της πολυκατοικίας τους, βρέθηκαν στο προσκήνιο. Λίγο πριν κυριαρχούσε το «κράτος της Δεξιάς», ενώ το τότε ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε όχι ως Αριστερά, αλλά πάντως σαφώς διαφοροποιημένο από τους προκατόχους της εξουσίας.

Μοιάζει η σημερινή συγκυρία με εκείνη του 1981; Σε ό,τι αφορά τη σχέση κυβέρνησης – κράτους – κοινωνίας οπωσδήποτε όχι. Διαφορές: Το 1981, όταν η κυβέρνηση άλλαξε, είχε προηγηθεί στις αλλαγές η ίδια η οργανωμένη κοινωνία με τις δομές της: συνδικαλιστικές ενώσεις, επιστημονικοί σύλλογοι (Δικηγορικοί Σύλλογοι, Τεχνικά Επιμελητήρια, φοιτητικές παρατάξεις κ.λπ.) ήδη προωθούσαν πολιτικοκοινωνικές μεταβολές, με μορφή πολλών μικρών ανατροπών.

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα και μάλλον πιο συντηρητικά. Η πολιτική αλλαγή προλαβαίνει τη μεταβολή των αρθρωμένων κοινωνικών δομών. Ναι, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, χτυπημένο από την ανεργία και τη φτώχεια, επιθυμεί μεταβολές συστημικών διαστάσεων. Ισως όμως, λόγω του φόβου ή της ιστορικής αδράνειας, οι οργανωμένες δομές δεν έχουν αλλάξει φυσιογνωμία, ούτε έχουν την παλιά δυναμική. Στη σύγχρονη συγκυρία καθοριστική είναι επίσης η εξάρτηση από τον διεθνή χώρο και την παγκόσμια οικονομία. Εξωτερικές πιέσεις χειραγωγούν την εσωτερική πολιτική, όχι μόνο στην επικράτεια της οικονομίας, αλλά παντού: υπαγορεύουν κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες, προνοιακές πολιτικές και διαρθρωτικές αλλαγές, σε βαθμό ιστορικά πρωτοφανή.

Μπορούν οι εκλογές να οδηγήσουν στο τέλος της καταστροφής;

24.01.2015

Σύντομο URL: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/?p=4645

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ (23 ΓΕΝΑΡΗ 2015)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα (η μεγάλη πλειοψηφία του λαού) έχουν εξαντλήσει πια κάθε όριο υπομονής, έχοντας πια συνειδητοποιήσει ότι ήταν ψευδαίσθηση η βολική σκέψη ότι η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που ξετυλίγεται τα τελευταία χρόνια είναι απλώς «μπόρα και θα περάσει», έρχονται οι αυριανές εκλογές, που κάποιοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ιστορικές. Φυσικά, όλες αυτές οι ψευδαισθήσεις είχαν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους βολεμένους στα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και τα παρακλάδια τους) καθώς και τους εξίσου βολεμένους στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, που σωστότερα θα έπρεπε να βαφτιστούν ΜΜΑ, δηλαδή Μέσα Μαζικού Αποπροσανατολισμού,) που ακόμη και σήμερα συνειδητά εξαπατούν ότι δήθεν τώρα βγαίνουμε από την καταιγίδα, αρκεί να μην ακούσουμε κάποιες φωνές (προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ) που θέλουν να μας επαναφέρουν στο «μάτι του κυκλώνα».

Τόσο, βέβαια, οι ντόπιες ελίτ και τα πολιτικά και μιντιακά όργανά τους, όσο και το ευρωπαϊκό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ στην Ε.Ε. που, μαζί με το αμερικάνικο τμήμα στο ΔΝΤ, κυβερνούν το σημερινό ελληνικό προτεκτοράτο τους, ξέρουν πολύ καλά ότι οι αυριανές εκλογές, με βάση τις υπάρχουσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως κίνδυνο για την επικυριαρχία τους, είτε επανεκλεγεί το σημερινό μπλοκ εξουσίας, είτε το εκκολαπτόμενο νέο μπλοκ εξουσίας γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ που, όπως προσδοκούν, θα αποτελέσει το νέο συμπλήρωμα του διπολικού συστήματος εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει στη Μεταπολίτευση, στη θέση του εντελώς πια ξοφλημένου ΠΑΣΟΚ και στις δυο σημερινές παραλλαγές του («Γιωργάκης» και «Ευάγγελος»!)

Η Αριστερή μυθολογία και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: ΣΥΡΙΖΑ και Podemos

22.01.2015

Σύντομο URL: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/?p=4630

Pravda.ru & The International Journal of Inclusive Democracy ―ελληνική μετάφραση― (22 Ιανουαρίου 2015) *

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Περίληψη

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει γιατί οποιαδήποτε έξοδος από την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα (και από μια παρόμοια, αν και μικρότερης κλίμακας, οικονομική κρίση στην Ισπανία) είναι αδύνατη, παρά μόνο εάν οι δύο χώρες σπάσουν τα δεσμά τους με τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται στον ευρωπαϊκό χώρο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Η Αριστερά, και στις δύο χώρες, όπως εκφράζεται από την πιθανή άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και του Podemos στην Ισπανία, είναι εντελώς ανεπαρκής για να οδηγήσει τα θύματα της παγκοσμιοποίησης των χωρών αυτών (δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού) σε ένα δρόμο για την ανάκτηση της ελάχιστης οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, που απαιτείται, εφόσον ούτε καν αμφισβητούν την ΕΕ, αφήνοντας την εθνικιστική αντί-ΕΕ Δεξιά να προσελκύσει τους παραδοσιακούς υποστηρικτές τους στην εργατική τάξη, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη Η ανάγκη, επομένως, για Λαϊκά Μέτωπα «από τα κάτω», με στόχο την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση γίνεται επιτακτική.

Οι επερχόμενες ελληνικές εκλογές στις 25 Ιανουαρίου (τις οποίες θα ακολουθήσουν αργότερα μέσα στον χρόνο οι ισπανικές εκλογές) έχουν οδηγήσει σε μία νέα μυθολογία, ιδιαίτερα ανάμεσα στη ρεφορμιστική Αριστερά, που προωθείται, άμεσα ή έμμεσα, από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας της Υπερεθνικής Ελίτ (δηλαδή κυρίως από τις ελίτ που εδράζονται στις χώρες της «ομάδας των 7», οι οποίες ελέγχουν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης). Σύμφωνα με αυτή τη μυθολογία, βρισκόμαστε στα πρόθυρα μίας ιστορικής αλλαγής στην Ευρώπη και παραπέρα, ως επακόλουθο αυτών των εκλογών, οι οποίες αναμένονται να κερδηθούν από το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία. Ο πρώτος είναι γόνος του Ευρωκομμουνισμού, ο οποίος είναι νεκρός εδώ και καιρό στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα ακόμη επιβιώνει, και το δεύτερο έχει αναδυθεί στον απόηχο του «κινήματος» των Αγανακτισμένων ενάντια στη διαφθορά κ.λπ., που επίσης έχει προ πολλού εξαφανισθεί παντού, χωρίς ίχνος πίσω του.

Στην Ελλάδα, πολλά ηγετικά μέλη του κινήματος των Αγανακτισμένων, που προσκαλούνταν επανειλημμένα στην πλατεία Συντάγματος για να προωθήσουν ουσιαστικά την φιλο-ΕΕ γραμμή, είναι σήμερα υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ, και μετά τις εκλογές πιθανά μέλη της κυβέρνησης! [1]

Όπως θα προσπαθήσω να δείξω, στην πραγματικότητα, και τα δύο αυτά κόμματα, δεδομένης της δέσμευσής τους στην ΕΕ και το Ευρώ, απλά εκμεταλλεύονται την απελπισία των θυμάτων της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε αυτές τις δύο χώρες. Και αυτό, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να κάνουν κανένα ριζοσπαστικό βήμα από αυτά που απαιτούνται για να ανακουφίσουν πραγματικά και σε μόνιμη βάση την άθλια οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού και στις δύο χώρες, και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, μέσα στον «κορσέ» της ΕΕ και των καταστατικών συνθηκών της (Μάαστριχτ κλπ), που θεσμοποίησαν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο ευρωπαϊκό επίπεδο.