«Θεωρία παιγνίων»

Νίκος Μπογιόπουλος 8/2/2015

Η κυβέρνηση κινείται στις διαπραγματεύσεις με τους «εταίρους» ακολουθώντας τη λογική της «θεωρίας των παιγνίων». Αλλά η «θεωρία των παιγνίων», όπως κάθε οικονομικός κλάδος και κάθε οικονομική θεωρία, δεν είναι άτρωτη. Διαφορετικό πράγμα η παρακολούθησή της στα αποστειρωμένα πειραματικά εργαστήρια κι άλλο πράγμα η εφαρμογή της στην πραγματική ζωή. Πολλώ δε μάλλον στην πραγματική πολιτική ζωή.

Ειδικά η «θεωρία των παιγνίων», είτε υπό την εκδοχή του Νόιμαν και του «μηδενικού αθροίσματος» που στις αγορές αναφέρεται στην έννοια ότι το κέρδος του ενός είναι ίσο με τη ζημιά ενός άλλου, είτε υπό την εκδοχή του Νας και της περίφημης «ισορροπίας» του, θεωρεί δεδομένο ότι ο ένας παίκτης τον άλλον παίκτη τον λογαριάζει. Οτι τις κινήσεις του αντιπάλου του τις λαμβάνει υπόψη.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι ή δεν είναι πάντα έτσι στις διακρατικές σχέσεις. Μπορεί να έχεις μια χώρα (π.χ. Γερμανία) που δεν λογαριάζει καθόλου τις κινήσεις μιας άλλης χώρας (π.χ. Ελλάδα). Και αυτό διότι ενδεχομένως η πρώτη, όποιες κι αν είναι οι κινήσεις της δεύτερης, να έχει καταλήξει ότι θα αποκομίσει το μέγιστο όφελος με έναν τρόπο: Με το να κάνει το δικό της. Ο,τι κι αν μηχανευτεί η άλλη...

Σε αυτή την περίπτωση, η δεύτερη χώρα πρέπει να σκεφτεί: Συνεχίζει να «παίζει» σε ένα έδαφος - εν προκειμένω το ευρωενωσιακό - αν η Γερμανία έχει πάρει τέτοιες αποφάσεις; Ή αποδεσμεύεται από το «γήπεδο», επιλέγει άλλο δρόμο, αναζητώντας οφέλη έξω από ένα πλαίσιο που η αποδοχή του σημαίνει ταυτόχρονα και την αποδοχή των κανόνων που υπαγορεύονται από τον συσχετισμό της δύναμης;

Πηγή: Realnews