ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

                                        

                                                      ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η συζήτηση που διοργάνωσε την  Κυριακή, 22 Ιουνίου 2014, η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση με θέμα:

Για την Αριστερά της Μετωπικής Συμπόρευσης, την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος και το πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση

Η συμμετοχή των αγωνιστών και αγωνιστριών και η δυναμική παρουσία της νεολαίας από όλο το φάσμα των οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς και του κόσμου της εργασίας αλλά και αγωνιστών από τα κοινωνικά κινήματα, ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.

Στη συζήτηση επικράτησε αίσθημα σεμνότητας και ευθύνης απέναντι στην κρίσιμη κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός τα τελευταία τέσσερα χρόνια και εκφράστηκε η ανάγκη συστράτευσης για τη δημιουργία πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, καθώς και της συγκεκριμενοποίησης και εξειδίκευσης του αντισυστημικού και αντι ΕΕ  προγράμματος φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση.

Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια φάνηκε η αδυναμία του προοδευτικού κόσμου και των οργανώσεων της  Αριστεράς να δημιουργήσουν το δικό τους μέτωπο και να βάλουν φρένο στη διαδικασία εξαθλίωσης της κοινωνίας.

Το συστημικό στρατόπεδο οργανώνει το δικό του μέτωπο, εκείνο των δυνάμεων της αστικής τάξης και των ευρωπαίων εταίρων της και επιβάλλει τη σύγχυση, τη διαίρεση και το φόβο στην μεγάλη εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Όσο η κοινωνική αντίσταση δεν οργανώνεται ενιαία και δεν μαζικοποιείται, οι απαιτήσεις των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων δεν θα σταματήσουν να μεγαλώνουν, καθώς ο κόσμος της εργασίας θα αδυνατεί να πετύχει τις αναγκαίες ρωγμές και να διεξάγει νικηφόρους αγώνες.

Οι συναγωνιστές και οι συναγωνίστριες, επεσήμαναν την αναγκαιότητα κινητοποίησης των λαϊκών δυνάμεων που βρέθηκαν στους δρόμους και στις πλατείες τα πρώτα χρόνια της κρίσης, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο  ελληνικός λαός αντέδρασε μαχητικά, με συνεχή κύματα απεργιών και καταλήψεων  υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια του. Οι  αγωνιζόμενοι  πολίτες,  οι  οργανωμένες δυνάμεις της  εργασίας, τα σωματεία, οι οργανώσεις των ανέργων και της νεολαίας, οι δυνάμεις που υιοθέτησαν νέες μορφές δημοκρατικών διαδικασιών,  πήραν μέρος σε πειράματα αυτοδιαχείρισης στους χώρους δουλειάς και πιο πρόσφατα  οι  δημοτικές  κινήσεις με μετωπική κατεύθυνση, θα πρέπει να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην επανεκκίνηση του μαζικού κινήματος και να συμβάλουν στην δημιουργία του φιλολαϊκού προγράμματος εξόδου από την κρίση.

Τονίστηκε, επίσης, ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να ξεπεραστούν οι  καθυστερήσεις, τα ελλείμματα και οι αδυναμίες που χαρακτήρισαν τις προσπάθειες για μετωπική συμπόρευση τα τελευταία χρόνια, αλλά και πιο πρόσφατα. Θεωρήθηκε αναγκαίο να σχηματιστεί μια πρωτοβουλία που θα προωθήσει το πολιτικό μέτωπο, που θα δώσει κατεύθυνση και θα συμβάλει στη δημιουργία του κοινωνικού μετώπου των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση.  Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συστρατευτούν όλοι όσοι αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα, ανεξάρτητα από κομματικές εντάξεις και χωρίς κομματικούς ή ιδεολογικούς φραγμούς και προαπαιτούμενα. Εκφράστηκε η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος αναμονής γιατί η  κρίση που μαστίζει την χώρα θέτει επί τάπητος την αναγκαιότητα της  πάλης για το μεταβατικό πρόγραμμα υπέρ των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας, ανοίγοντας τον δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Το σώμα αποφάσισε την συγκρότηση ανοικτής προσωρινής συντονιστικής επιτροπής, που θα σχεδιάσει τα επόμενα βήματα. Στόχος είναι η άμεση συγκρότηση επιτροπών πανελλαδικά και ο σχεδιασμός μιας καμπάνιας απεύθυνσης στον κόσμο της εργασίας, της νεολαίας και των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων, για να σπάσει η σύγχυση, η διαίρεση και ο φόβος και να αναδειχθεί ότι υπάρχει άμεσα η δυνατότητα να ακολουθηθεί ένας άλλος δρόμος, χωρίς τα βάρη των μνημονίων, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ. Προγραμματίζεται επίσης η διεξαγωγή πανελλαδικής σύσκεψης το φθινόπωρο.

Τέλος, ορίσθηκε επιτροπή για το σαιτ της Αριστερής Μετωπικής Συμπόρευσης που ήδη λειτουργεί και θα αναβαθμιστεί ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες που δημιουργούνται.

Αθήνα , 23.6.14

http://aristerisymporefsi.gr/

aristerisymporefsi@gmail.com

facebook.com/aristerisymporefsi

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗN ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

                                  

Αναδημοσιεύουμε μια δεύτερη εκδοχή της πολύ ενδιαφέρουσας παρέμβασης του Λουκά Αξελού που εκφωνήθηκε σε εκδήλωση με τίτλο «Πατριωτισμός και διεθνισμός στη στρατηγική της Αριστεράς» την οποία διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου στις 19 Φεβρουαρίου 2014 και πραγματεύεται το θεμελιακό ζήτημα των σχέσεων εθνικού / διεθνικού και τα συναφή μ’ αυτό πολιτικά ζητήματα του πατριωτισμού, του εθνικισμού – με τη σωβινιστική, επιθετική και πατριδοκάπηλη ή αντίθετα την εθνικοαπελευθερωτική διάστασή του – και ενός αστικού απεδαφικοποιημένου κοσμοπολιτισμού που αγκαλιάζει και τμήματα μιας λάιτ ή μιας υπερ-διεθνιστικής αριστεράς, που επικαλούμενη «μαρξιστικά» σχήματα και εδράζοντας σε θεωρητικά κενά και συστημικές εκδοχές της παράδοσης αυτής, εγκαταλείπει την εθνική διάσταση των κοινωνικών αγώνων, παραγνωρίζοντας το εθνικό κράτος, ως το συγκεκριμένο πραγματικό έδαφος διεξαγωγής της ταξικής πάλης.

Αν το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, όπου η ροή του, ως χρηματική και πιστωτική μορφή, σε παγκόσμιο επίπεδο έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις σε ταχύτητα και όγκο, καταστρέφοντας στο πέρασμά της, τοπικές κοινωνίες και οικονομικές δομές, αλλά και ολόκληρα έθνη και χώρες, καθιστώντας τις σύγχρονες αποικίες, ενώ οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μετακινούν και αναδιατάσσουν ταχύτατα τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, η εργατική τάξη κάθε χώρας είναι υποχρεωμένη να μάχεται στο έδαφος της κατοικίας και του τόπου εργασίας της για τα δικαιώματά της και την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου, αν δεν συνωστίζεται στις διεθνείς μεταναστευτικές ροές μεταβαλλόμενη σε παντοιοτρόπως διωκόμενη ανέστια προσφυγιά.

Απόψεις οι οποίες στο όνομα μιας καρικατούρας «προλεταριακού» διεθνισμού, παραγνωρίζουν τα ζητήματα αυτά θεωρώντας ότι η επανάσταση θα γίνει ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο ή ακόμη ότι μια φαντασιακή καπιταλιστική παγκοσμιότητα χωρίς εθνικά κράτη αποτελεί «προοδευτική» κατεύθυνση που διευκολύνει την παγκόσμια επανάσταση, προτάσσοντας ως αποκλειστική την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, τάσσονται εξ αντικειμένου με την πλευρά του κεφαλαίου.

Γιάννης Δουλφής

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗN ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ*

Δευτέρα, 7 Απριλίου 2014

του ΛΟΥΚΑ ΑΞΕΛΟΥ

Το λαϊκό στοιχείο αισθάνεται, αλλά δεν κατανοεί πάντα ή δεν ξέρει. Ο διανοούμενος ξέρει, αλλά δεν κατανοεί πάντα και ειδικότερα δεν αισθάνεται.

Το λάθος του διανοούμενου συνίσταται στο ότι πιστεύει πως μπορεί να ξέρει χωρίς να κατανοεί και ειδικότερα χωρίς να αισθάνεται και να ενδιαφέρεται ζωηρά, δηλαδή πως ο διανοούμενος μπορεί να είναι τέτοιος μόνο αν διακρίνεται και αποχωρίζεται από το λαό-έθνος, δηλαδή χωρίς να αισθάνεται τα στοιχειώδη πάθη του λαού, κατανοώντας τα και μετά εξηγώντας τα και δικαιολογώντας τα μέσα στην καθορισμένη ιστορική κατάσταση.

Δεν γίνεται πολιτική ιστορία χωρίς αυτό το πάθος, δηλαδή χωρίς αυτόν τον συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους διανοούμενους και το λαό-έθνος.

Αν η σχέση ανάμεσα σε διανοούμενους και λαό-έθνος, ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους δίνεται με μια οργανική συνάφεια όπου το αίσθημα-πάθος γίνεται κατανόηση και μετά ξέρω, μόνο τότε η σχέση είναι σχέση αντιπροσώπευσης, πραγματοποιείται η ζωή συνόλου που μόνο αυτή είναι κοινωνική δύναμη. Δημιουργείται το ιστορικό μπλοκ.

Αντόνιο Γκράμσι

Φίλες και Φίλοι

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Θέλω από την πλευρά μου να επαινέσω την οργάνωση Χαλανδρίου, αλλά και το Ινστιτούτο Πουλαντζάς για την πρωτοβουλία αυτή. Ζώντας τον ζόφο των μνημονίων, αλλά και ζώντας κάτω από το βάρος μιας πρωτοφανούς από τους αντιπάλους μας ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης, φρονώ ότι συζητήσεις σαν αυτές αποσαφηνίζουν μια σειρά ζητημάτων, εντοπίζοντας συγκλίσεις ή και διαφορές και σε κάθε περίπτωση οξύνουν το οπλοστάσιό μας στον σκληρό αγώνα που διεξάγουμε στο θεωρητικό μέτωπο της ταξικής πάλης. Είναι προφανές ότι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα είναι αδύνατο να αναπτυχθεί και εξαντληθεί στα πλαίσια της παρούσας συζήτησης. Ως εκ τούτου, από πλευράς μου θα θέσω μεν μια σειρά ζητημάτων, που οφείλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι:

Α) Δεν αγκαλιάζουν το σύνολο του προβλήματος

Β) Είναι αναγκαστικά αξιωματικά τοποθετημένα με βάση τους χρονικούς περιορισμούς και

Γ) Δεν αποδίδουν την πρέπουσα τιμή στους συγγραφείς και την βιβλιογραφία, ούτε καν των δικών μου εργασιών, που καλύπτουν τέσσερεις δεκαετίες έρευνας.

Πατριωτισμός, διεθνισμός και η σύνδεση του εθνικού με το κοινωνικό ζήτημα

         

Αναδημοσιεύουμε μια πρώτη εκδοχή της πολύ ενδιαφέρουσας παρέμβασης του Λουκά Αξελού που δημοσιεύθηκε στο Δρόμο της Αριστεράς και πραγματεύεται το θεμελιακό ζήτημα των σχέσεων εθνικού / διεθνικού και τα συναφή μ’ αυτό πολιτικά ζητήματα του πατριωτισμού, του εθνικισμού – με τη σωβινιστική, επιθετική και πατριδοκάπηλη ή αντίθετα την εθνικοαπελευθερωτική διάστασή του – και ενός αστικού απεδαφικοποιημένου κοσμοπολιτισμού που αγκαλιάζει και τμήματα μιας λάιτ ή μιας υπερ-διεθνιστικής αριστεράς, που επικαλούμενη «μαρξιστικά» σχήματα και εδράζοντας σε θεωρητικά κενά και συστημικές εκδοχές της παράδοσης αυτής, εγκαταλείπει την εθνική διάσταση των κοινωνικών αγώνων, παραγνωρίζοντας το εθνικό κράτος, ως το συγκεκριμένο πραγματικό έδαφος διεξαγωγής της ταξικής πάλης.

Αν το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, όπου η ροή του, ως χρηματική και πιστωτική μορφή, σε παγκόσμιο επίπεδο έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις σε ταχύτητα και όγκο, καταστρέφοντας στο πέρασμά της, τοπικές κοινωνίες και οικονομικές δομές, αλλά και ολόκληρα έθνη και χώρες, καθιστώντας τις σύγχρονες αποικίες, ενώ οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μετακινούν και αναδιατάσσουν ταχύτατα τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, η εργατική τάξη κάθε χώρας είναι υποχρεωμένη να μάχεται στο έδαφος της κατοικίας και του τόπου εργασίας της για τα δικαιώματά της και την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου, αν δεν συνωστίζεται στις διεθνείς μεταναστευτικές ροές μεταβαλλόμενη σε παντοιοτρόπως διωκόμενη ανέστια προσφυγιά.

Απόψεις οι οποίες στο όνομα μιας καρικατούρας «προλεταριακού» διεθνισμού, παραγνωρίζουν τα ζητήματα αυτά θεωρώντας ότι η επανάσταση θα γίνει ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο ή ακόμη ότι μια φαντασιακή καπιταλιστική παγκοσμιότητα χωρίς εθνικά κράτη αποτελεί «προοδευτική» κατεύθυνση που διευκολύνει την παγκόσμια επανάσταση, προτάσσοντας ως αποκλειστική την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, τάσσονται εξ αντικειμένου με την πλευρά του κεφαλαίου.

Γιάννης Δουλφής

Δρόμος της Αριστεράς Τρίτη, 11 Μάρτιος 2014

Του Λουκά Αξελoύ, συγγραφέα, διευθυντή του περιοδικού Τετράδια, μέλους Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Το λαϊκό στοιχείο αισθάνεται, αλλά δεν κατανοεί πάντα ή δεν ξέρει. Ο διανοούμενος ξέρει, αλλά δεν κατανοεί πάντα και ειδικότερα δεν αισθάνεται.

Το λάθος του διανοούμενου συνίσταται στο ότι πιστεύει πως μπορεί να ξέρει χωρίς να κατανοεί και ειδικότερα χωρίς να αισθάνεται και να ενδιαφέρεται ζωηρά, δηλαδή πως ο διανοούμενος μπορεί να είναι τέτοιος μόνο αν διακρίνεται και αποχωρίζεται από το λαό-έθνος, δηλαδή χωρίς να αισθάνεται τα στοιχειώδη πάθη του λαού, κατανοώντας τα και μετά εξηγώντας τα και δικαιολογώντας τα μέσα στην καθορισμένη ιστορική κατάσταση.

Δεν γίνεται πολιτική ιστορία χωρίς αυτό το πάθος, δηλαδή χωρίς αυτό το συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στους διανοούμενους και το λαό-έθνος.

Αν η σχέση ανάμεσα σε διανοούμενους και λαό-έθνος, ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους δίνεται με μια οργανική συνάφεια όπου το αίσθημα-πάθος γίνεται κατανόηση και μετά ξέρω, μόνο τότε η σχέση είναι σχέση αντιπροσώπευσης, πραγματοποιείται η ζωή συνόλου που μόνο αυτή είναι κοινωνική δύναμη. Δημιουργείται το ιστορικό μπλοκ.

Αντόνιο Γκράμσι

Οι βασικές ορίζουσες. Υπάρχει μαρξιστική θεωρία για το έθνος;

Ζώντας τον ζόφο των μνημονίων, αλλά και ζώντας κάτω από το βάρος μιας πρωτοφανούς από τους αντιπάλους μας ιδεολογικοπολιτικής επίθεσης, φρονώ ότι συζητήσεις σαν αυτές αποσαφηνίζουν μια σειρά ζητημάτων, εντοπίζοντας συγκλίσεις ή και διαφορές και σε κάθε περίπτωση οξύνουν το οπλοστάσιό μας στον σκληρό αγώνα που διεξάγουμε στο θεωρητικό μέτωπο της ταξικής πάλης.

Είναι προφανές ότι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα είναι αδύνατο να αναπτυχθεί και εξαντληθεί στα πλαίσια της παρούσας συζήτησης.

Ως εκ τούτου, από πλευράς μου θα θέσω μεν μια σειρά ζητημάτων, που οφείλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι:

Α) Δεν αγκαλιάζουν το σύνολο του προβλήματος.

Β) Είναι αναγκαστικά αξιωματικά τοποθετημένα με βάση τους χρονικούς περιορισμούς, και

Γ) Δεν αποδίδουν την πρέπουσα τιμή στους συγγραφείς και την βιβλιογραφία, ούτε καν των δικών μου εργασιών, που καλύπτουν τέσσερεις δεκαετίες έρευνας.

Χωρίς να υποτιμώ τίποτα και κανέναν θεωρώ αφετηριακά αναγκαίο να αποσαφηνίσουμε ακόμα και αυτά που πιθανά θεωρούμε αυτονόητα. Και πρώτα την ίδια την έννοια της Αριστεράς. Αριστεράς, λοιπόν, αλλά ποιας Αριστεράς;

Να κάτι που αν και φαίνεται αυτονόητο εντούτοις δεν δείχνει να έχει συγκεκριμένα οριοθετηθεί. Σε μια συνέντευξη που μας έδωσε στα Τετράδια το 1988 ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει ένας ορισμός του σοσιαλισμού και αρκέστηκε να αναφερθεί στον «δικό του».

Έχοντας επίγνωση ότι το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά (αφού όλοι από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ. αναφέρονται σε αυτήν), ας επιχειρήσουμε να δώσουμε την «δική μας» προσέγγιση που ορίζει ως Αριστερά τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, την πολιτική και κοινωνική δύναμη που μπορεί να δίνει απαντήσεις-λύσεις στα κρίσιμα διακυβεύματα μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου και ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου και κοινωνικού σχηματισμού, πάντοτε κάτω από την σκοπιά των υποτελών τάξεων και της κοινωνικής χειραφέτησης και σταθερά και αταλάντευτα υπέρ των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων του λαού.

Ένα δεύτερο ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι αν κάποιοι αμφισβητούν ότι οι Έλληνες, Τούρκοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί κ.λπ. αποτελούν συγκεκριμένα εθνικά σύνολα (ελληνικό, τουρκικό, αμερικανικό, γερμανικό έθνος), ότι η Ελλάδα, η Τουρκία, οι ΗΠΑ, η Γερμανία κ.λπ. είναι εθνικά κράτη, κράτη με εθνικά σύνορα, τότε -προφανώς- ο άξονας συζήτησης αλλάζει. Στον βαθμό που δεν υφίστανται εθνικά κράτη, έθνη κ.λπ., όντως δεν υπάρχουν εθνικά ζητήματα – προβλήματα και άρα η συζήτηση περί πατριωτισμού, διεθνισμού κ.λπ. μπαίνει σε τελείως διαφορετική βάση.

Ένα τρίτο εξίσου σημαντικό ζήτημα που οφείλει να ξεκαθαριστεί είναι ότι όπως στις έννοιες του σοσιαλισμού και της Αριστεράς χωρούν περισσότερες της μιας διατυπώσεις, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον πατριωτισμό, τον εθνισμό, τον εθνικισμό, τον διεθνισμό και το εθνικό ζήτημα.

Η εκποίηση της παιδείας

Κλεοπάτρα Λαυκιώτου

Στον απόηχο των Πανελλαδικών εξετάσεων, με σεβασμό και έγνοια, πριν απ’ όλα, για τα παιδιά που διαγωνίστηκαν και αγωνιούν, ας μιλήσουμε για την εκπαίδευση. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει, όπως συμβαίνει με τα καυτά ζητήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας.

Εδώ και δεκαετίες, οι εξετάσεις και βασικά οι Πανελλαδικές της Γ΄Λυκείου, αποτελούν  τον βασικό προσανατολισμό της δημόσιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα προγράμματα σπουδών και τους οργανωτές-«ειδήμονες» περί την εκπαιδευτική πολιτική. Κατά διαστήματα εφευρίσκονται εισαγωγικές για το Γυμνάσιο, για το Λύκειο, στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου κ. λ.π.  Εκπαιδευτικά συστήματα που αλλάζουν συχνά, με προτεραιότητα  πάντα τις εξετάσεις στην Γ΄ Λυκείου, για να πριμοδοτήσουν εκλογικά αποτελέσματα ή να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερους από το «παιχνίδι», ανάλογα με τη συγκυρία ή το εκάστοτε κυβερνητικό συμφέρον.

Τώρα πια, εδώ και μια 10ετία τουλάχιστον, οι αλλαγές, ξεκινώντας από το Δημοτικό προς το Γυμνάσιο και το Λύκειο, οδηγούν όλο και μεγαλύτερον αριθμό μαθητών να εγκαταλείπει το σχολείο.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Στο πολύ ενδιαφέρον κείμενο που αναδημοσιεύουμε, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου θέτει, με το γνωστό χωρίς κραυγές ύφος του, την ανάγκη δημιουργίας ενός μετώπου που θα αποτελέσει το πολιτικό υποκείμενο, περιγράφοντας το πλαίσιο και τα χαρακτηριστικά που αυτό θα πρέπει να έχει, λαμβάνοντας υπ' όψη του την ιστορική αλλά και την βιωματική γνώση. Προφανώς από παραδρομή στην πρώτη παράγραφο του κειμένου του, έχει διατυπώσει ανάποδα την αναφορά του στη χρονική παράμετρο, αφού ο επαναστάτης πολιτικός έχει πεπερασμένο κοινωνικό και πολιτικό χρόνο, ενώ ο προφήτης θρησκευτικής σέχτας έχει χρονικό ορίζοντα το άπειρο και την αιωνιότητα.

Τετάρτη 18/6/14

 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Στρατηγικός επανεξοπλισμός της Αριστεράς για ένα νικηφόρο κοινωνικό ανένδοτο με στόχο την ανατροπή της άθλιας συγκυβέρνησης, της εξοντωτικής λιτότητας και της αποικιοποίησης της χώρας.

1. Αυτό που ξεχωρίζει τον επαναστάτη πολιτικό από τον προφήτη θρησκευτικής σέχτας δεν είναι τόσο το είδος του μεσσιανικού οράματος- και οι δύο επαγγέλλονται κάποιου είδους λύτρωση της ανθρωπότητας- όσο η διαφορετική αντίληψή τους για το χρόνο. Ο πρώτος έχει ως χρονικό ορίζοντα το άπειρο, την αιωνιότητα, ενώ ο δεύτερος τον πεπερασμένο κοινωνικό και πολιτικό χρόνο.

Διανύουμε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, στην οποία θα κριθούν οι προοπτικές του ελληνικού εργατικού κινήματος και της Αριστεράς για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και για μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Μια συγκυρία που συμπυκνώνει κατά πολύ τον πολιτικό χρόνο και αναγκάζει όλους τους μαχόμενους και σκεπτόμενους ανθρώπους της Αριστεράς να πάρουν σοβαρές αποφάσεις κάτω από κάθε άλλο παρά ώριμες για το απελευθερωτικό τους εγχείρημα συνθήκες.

Το μέγα ερώτημα που αιωρείται στην κοινωνική ατμόσφαιρα είναι αν θα αξιοποιηθεί το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε για τις λαϊκές δυνάμεις η μεγάλη κρίση του διεθνούς και του ελληνικού καπιταλισμού, ώστε να κερδηθεί μια πρώτη, σημαντική νίκη που θα αποσταθεροποιήσει το μπλοκ εξουσίας και θα ανοίξει το δρόμο για βαθύτερες ανατροπές με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Ή αν οι συστημικές δυνάμεις θα καταφέρουν να κλείσουν αυτό το παράθυρο, να επανασταθεροποιήσουν την ηγεμονία τους και να θωρακίσουν στο πολιτικό επίπεδο τις τεράστιες ανατροπές σε βάρος του κόσμου της εργασίας, που έχουν ήδη πετύχει στο κοινωνικό επίπεδο. Η απάντηση στο θεμελιακό αυτό ερώτημα δεν έχει ακόμη κριθεί- ελπίδες και φόβοι ζυγιάζονται σχεδόν ισοδύναμα. Αλλά η παραλυτική ισορροπία δεν θα κρατήσει πολύ ακόμη. Σ’αυτές τις συνθήκες η υπερβολική υπομονή, η νοοτροπία του “έχουμε χρόνο, μη βιαζόμαστε”, αποτελούν συνταγές πολιτικής αυτοκτονίας.

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. - ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω, πολύ ενδιαφέρον, κείμενο των Δημήτρη Λένη και Παναγιώτη Σωτήρη, στο οποίο γίνεται πλέον ορατή μια μεταστροφή της θεώρησης που τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν πλέον για τα αίτια της κρίσης, αλλά κυρίως για τον τρόπο διεξόδου από αυτή σε όφελος της πλειοψηφίας του λαού, με τη επισήμανση της ανάγκης γείωσης στα πιο συγκεκριμένα ζητήματα και τα παρεμβατικά μέτρα που απαιτούνται και την αποστασιοποίηση από τα νεφελώδη αντί. Άσχετα από την επί μέρους ανάλυση που χρειάζεται διάλογο, ώστε να υπάρξει σοβαρή τεκμηρίωση για να είναι οι προτάσεις πειστικές, στα υπογραμμισμένα σημεία του κειμένου οι συντάκτες δείχνουν ότι έχουν αντιληφθεί τον πυρήνα του προβλήματος, υπερβαίνοντας την  γνωστή αδυναμία της αριστεράς να κατανοήσει α)ότι καμιά θεωρία δεν είναι αιώνια χωρίς  αναπροσαρμογή και β) όταν μιλάμε για συγκεκριμένες παρεμβάσεις στην οικονομία  χρειάζεται να "θέτουμε το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων " και όχι να περιγράφουμε τον προορισμό χωρίς να προσδιορίζουμε τον τρόπο μετάβασης (κάτι που έχει αφεθεί στην αστική οικονομική σκέψη που φυσικά εκφράζει αντίθετα συμφέροντα).

Κυριακή 15/06/14

Των ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΕΝΗ & ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ*

Το ότι η είσοδος της Ελλάδας στο ευρώ είχε απώλειες ως προς την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν μεταφράζεται αυτόματα στη θέση ότι χρειαζόμαστε την έξοδο από το ευρώ για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας. Η έξοδος από το ευρώ εντάσσεται σε μια ταξική στρατηγική για την προστασία από τον ανταγωνισμό κεφαλαίων υψηλότερης παραγωγικότητας. Αποτελεί μηχανισμό προστασίας της εγχώριας παραγωγικής βάσης από την αθρόα εισβολή εισαγόμενων προϊόντων. Τα εισαγόμενα προϊόντα, όταν είναι φτηνότερα, επειδή προέρχονται από χώρες με φτηνότερη εργασία ή / και αυξημένη παραγωγικότητα, λειτουργούν ως μοχλός πίεσης για τη μείωση του κόστους εργασίας και για καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ενισχύουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Τα σταθερά νομίσματα, οι σταθερές ισοτιμίες και οι νομισματικές ενώσεις, σε συνθήκη διεθνοποίησης του κεφαλαίου λειτουργούν ως μηχανισμοί επιβολής λιτότητας και νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Επομένως, η ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής δεν θα πρέπει να ιδωθεί ως απλώς ένα νεοπροστατευτικό βήμα ή ως ένας νεομερκαντιλισμός της παρεμπόδισης εισαγωγών και της προστασίας της εγχώριας παραγωγικής βάσης. Η ανάκτηση ελέγχου στη νομισματική πολιτική εντάσσεται στην προοπτική του μεγαλύτερου δημοκρατικού ελέγχου στην οικονομική πολιτική και της προστασίας κοινωνικών κατακτήσεων και εναλλακτικών μορφών οργάνωσης της παραγωγής απέναντι στη βία της καπιταλιστικής διεθνοποίησης.

Η ΚΟΜΒΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Κομβική πλευρά είναι η διαγραφή του χρέους: είναι κοινός τόπος η ανάγκη παύσης πληρωμών και επί της ουσίας η διαγραφή του εξωτερικού χρέους ξεκινώντας από τον τεράστιο βραχνά του χρέους προς το μηχανισμό του EFSF [Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας]. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει δυνατότητα αναπροσανατολισμού της δημόσιας δαπάνης. Υπάρχει η άποψη ότι το βασικό είναι η συγκυριακή παύση πληρωμών και όχι η διαγραφή. Υπάρχουν και φωνές που υποστηρίζουν ότι τυχόν βιαστικές ενέργειες θα δημιουργήσουν προβλήματα διεθνούς δικαίου, θα οδηγήσουν σε κατασχέσεις εξαγωγικών φορτίων κ.λπ.

Σίγουρα η διαγραφή του χρέους έχει ένα χαρακτήρα ρήξης και σύγκρουσης. Δεν είναι μια ομαλή διεθνής συναλλαγή. Αποτελεί ρήξη με τον υπαρκτό ιμπεριαλισμό με πιθανότητα αντιποίνων. Θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι ένας άλλος δρόμος της ελληνικής κοινωνίας θα ήταν μια διαδικασία χωρίς τέτοιες συγκρούσεις. Το πώς μπορεί να γίνει αυτή η διαδικασία είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από τη δυναμική της συγκυρίας. Όμως είναι σημαντικό από τώρα να κατοχυρώνεται ότι χωρίς τη ρήξη της διαγραφής του χρέους ως πρακτική ρήξης με πλευρές του σύγχρονου ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να ανοίξει ένας άλλος δρόμος.

Για την Αριστερά της Μετωπικής Συμπόρευσης, την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος και το πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση

Αναδημοσίευση από: antapoCRISIS

Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2014

Το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών δεν ανατρέπει την μνημονιακή κυριαρχία που το σύστημα και οι ξένοι πάτρωνες και εταίροι του έχουν επιβάλλει στη χώρα μας.

Η μνημονιακή συγκυβέρνηση – παρά την μεγάλη εκλογική ήττα της – συνεχίζει σαν να μην συνέβη τίποτα. Επιπλέον, ενισχύθηκαν διάφορα συμπληρωματικά συστημικά στηρίγματα όπως η νεο-ναζιστική Χρυσή Αυγή και το δήθεν απολίτικο και διαπλεκόμενο «Ποτάμι». Ο ΣΥΡΙΖΑ – παρά την εκλογική πρωτιά του παρουσιάζει στασιμότητα σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου – καθώς με την ολοένα και πιο δεξιόστροφη πολιτική του δεν ανατρέπει την ισορροπία αυτή. Αποδεχόμενος την ευρω-ενωσιακή κόκκινη γραμμή του συστήματος (συμμετοχή στην ΕΕ και στο ευρώ), αδυνατώντας (αλλά και αρνούμενος) να αναπτύξει το μαζικό λαϊκό κίνημα και συνειδητά καλλιεργώντας την λογική της εκλογικής ανάθεσης καταφέρνει να πρωτεύει όχι γιατί πείθει και στρατεύει αλλά γιατί φαντάζει ως η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για να «ξεκουμπισθούν οι τροικανόδουλοι» και καθίσταται για ευρύτατες λαϊκές μάζες ο προνομιακός αποδέκτης της τιμωρητικής ψήφου. Ταυτόχρονα η ηγεσία του προχωρά ήδη σε επονείδιστες δηλώσεις υποταγής («ανήκομεν στη Δύση») και απαράδεκτες κινήσεις συναλλαγής (βλέπε γήπεδο της ΑΕΚ). Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά στηρίζεται από την τραγική ανεπάρκεια της υπόλοιπης Αριστεράς (ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) που εγκαταλείπει το πεδίο της μαζικής πολιτικής και αυτοπεριορίζεται είτε σε χιλιαστικές επικλήσεις μίας (κατά δήλωση) ανέφικτης σήμερα λαϊκής εξουσίας είτε σε σχολαστικούς καυγάδες για άνευ ουσιαστικής σημασίας ζητήματα.

Και όμως την ίδια ώρα η κρίση της χώρας βαθαίνει, η φτώχεια των πλατιών λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων αυξάνει (παρά τα κυβερνητικά “successstories”), ο εξοβελισμός και των τελευταίων ψηγμάτων λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας κορυφώνεται και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι μέσα στη φυλακή της ΕΕ δεν υπάρχει καμία φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Καμία όμως δύναμη της Αριστεράς δεν διατυπώνει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση που να συγκρούεται ουσιαστικά και συγκεκριμένα με την ΕΕ και το ελληνικό κατεστημένο και να συμβάλλει στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος (που χωρίς αυτή καμία εκλογική νίκη δεν λύνει το πρόβλημα). Καμία δύναμη της Αριστεράς δεν οργανώνει το αναγκαίο κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο που είναι αναγκαίο για να κάνει κτήμα των λαϊκών μαζών αυτό το πρόγραμμα και να δώσει μία άλλη τροπή στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Γι’ αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση αυτής της Αριστεράς της αντισυστημικής και αντι-ΕΕ πάλης που με την μετωπική συμπόρευση της, την ενιαιο-μετωπική στρατηγική και τακτική της και την συγκρότηση ενός συγκεκριμένου και λαϊκά κατανοητού μεταβατικού προγράμματος θα ενώνει τις ζωντανές δυνάμεις του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας και θα επιβάλλει την φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Την αναγκαιότητα του δρόμου αυτού την συμμερίζονται, φυσικά με διαβαθμίσεις, μεγάλα τμήματα των αγωνιστών της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας και είτε συνειδητά είτε αυθόρμητα έχουν δώσει μικρές και μεγάλες μάχες γι’ αυτόν, που όμως πάντα σκόνταφταν στην εχθρότητα των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών. Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει πλέον περιθώρια: πρέπει ο μαχόμενος κόσμος της Αριστεράς να επιβάλλει με μαζικούς-δημοκρατικούς όρους τις αναγκαίες υπερβάσεις για μία άλλη κατεύθυνση μέσα στην Αριστερά, στο μαζικό λαϊκό κίνημα και για μία άλλη πορεία για την χώρα. Χωρίς να αναμένουμε τους κομματικούς μηχανισμούς που έχουν δείξει από εχθρότητα έως αδυναμία, αλλά και χωρίς κομματικούς ή ιδεολογικούς φραγμούς ή προϋποθέσεις, αλλά ανοίγοντας δίαυλους συνεννόησης με όλους όσους αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα, ανεξάρτητα από κομματικές εντάξεις.

Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε σε συζήτηση την Κυριακή 22-6-2014 και ώρα 11πμ στο αμφ.Γκίνη 18, ΕΜΠ.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ

Συναυλία στήριξης του αγώνα ενάντια στις συγχωνεύσεις

                 ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ»

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΟΥ Δ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ 

ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

ΣΤΙΣ 20.00  μ.μ

 ΣΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ 15-29 (ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ 65)

ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ»

Συνεχίζουμε ενωμένοι ακόμα πιο αποφασιστικά!
Μόνο με αγώνα μπορούμε να εμποδίσουμε τα σχέδιά τους.

Απαιτούμε:

► Να παρθούν πίσω όλες οι καταργήσεις – συγχωνεύσεις σχολείων ή τμημάτων.
► Μαζικοί διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών για την κάλυψη όλων των κενών. Κανένα τμήμα πάνω από 20 μαθητές.
► Έκτακτο κονδύλι από τον κρατικό προϋπολογισμό για τις ανάγκες των σχολείων.

ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ
ΤΗΣ ΑΜΟΡΦΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ!

ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ KAI ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΩΝ 15-29-13-33-30-49 ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

 http://goneisperisteriou.blogspot.gr/2014/06/blog-post_8.html