Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Που βαδίζαμε εν αναμονή των εκλογών και που πάμε τώρα;



                               
  
                            ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ
Η εκλογική διαδικασία, ως μηχανισμός ενσωμάτωσης των κυριαρχούμενων τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων στην ομαλή αναπαραγωγή του συστήματος, λειτούργησε άψογα σε όλο το διάστημα από τις αρχές της χρονιάς μέχρι και τη διεξαγωγή της.
Κατ’ αρχάς πέτυχε, με την υπόκλιση σ’ αυτή όλων των αντιπολιτευόμενων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πολιτικών δυνάμεων, να απορροφήσει σχεδόν εξ ολοκλήρου τα όποια υπολείμματα κοινωνικής δυναμικής και να συμπυκνώσει ενδεχόμενες κοινωνικές προσδοκίες ανατροπής του στο αποτέλεσμά της, εντείνοντας την καθήλωση της κοινωνίας που είχε ήδη προηγηθεί.
Η τάση που προώθησε η «μείζων υπαρκτή αριστερή αντιπολίτευση» για αποσπασματικούς αγώνες άμυνας απέναντι στις ολομέτωπες επιθέσεις του καθεστώτος στα κοινωνικά δικαιώματα, συνοδεύτηκε από τη διαρκή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε ολοένα και πιο συστημικές τοποθετήσεις, σε μια υποτιθέμενη διεύρυνση του εκλογικού ακροατηρίου του, ώστε να προσεγγίσει ένα φαντασιακό κεντρώο πολιτικό χώρο, μακράν των συντελούμενων κοινωνικών διεργασιών καταστροφής που επιβάλει η ακολουθούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική.
Έχει ήδη συντελεστεί η πλήρης διάλυση των κοινωνικών δομών, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί το θεσμικό πλαίσιο για τη λεηλασία των υπολειμμάτων του δημόσιου πλούτου και της αρπαγής των περιουσιακών στοιχείων των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, η φοροεπιδρομή παράλληλα με τις εισοδηματικές περικοπές εντείνονται με αμείωτους ρυθμούς και η ανεργία φουντώνει με τη αποφασιστική συνδρομή της δραστικής κρατικής παρέμβασης των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, συνοδευόμενη από ένα διαρκώς εντεινόμενο αυταρχισμό του καθεστώτος που αποποιείται  πλέον οποιαδήποτε ψήγματα ακόμη και της κολοβής αστικής δημοκρατίας.      
Οι αλλεπάλληλες νίκες του καθεστώτος και η παραίτηση των κύριων δυνάμεων της υπαρκτής αριστεράς από οποιαδήποτε διάθεση γνήσιας ανατροπής με την ανάπτυξη ενός λαϊκού κινήματος που θα προέβαλλε επιθετικά το αίτημα αυτό με τη σύγκλιση και την πολιτικοποίηση των αγώνων, έχουν οδηγήσει την κοινωνία στην εμπέδωση των τετελεσμένων, τις χαμηλές προσδοκίες, την ηττοπάθεια και εν τέλει την αποδοχή των νέων συνθηκών μιας οριακής επιβίωσης. Στο τοπίο αυτό συνέβαλαν και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι ηγεμονισμοί και μηχανισμοί της οποίας προέκριναν τον κατακερματισμό με την αδυναμία συγκρότησης ενός άλλου πόλου μετωπικής συγκρότησης που να πείθει την κοινωνία για τη δυνατότητα μιας ριζικά εναλλακτικής και ταυτόχρονα ρεαλιστικής διεξόδου.   
Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν εν πολλοίς στα αποτελέσματα των εκλογών και κυρίως αυτών για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μεν να βγει πρώτος, κάτι που βέβαια δεν είναι αμελητέο, αλλά η χλωμή αυτή «νίκη» δεν αποτελεί διέξοδο. Σε αριθμητική βάση έχασε 140.000 ψήφους σε σχέση με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου 2012. Σημαντική μερίδα της κοινωνίας εξακολούθησε να τον στηρίζει μπροστά στα αδιέξοδα και την απόγνωση που προκαλεί η βάρβαρη μνημονιακή πολιτική, απομακρύνοντας τους φόβους και υπερβαίνοντας την κινδυνολογία που δέχτηκε από πάρα πολλές πλευρές, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά μετά το 1944 μια αριστερή πολιτική δύναμη να φτάσει στην κορυφή της πολιτικής σκηνής.
Ούτε όμως το μέγεθος του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η διαφορά του με τη ΝΔ, σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός δυνατού αντικυβερνητικού αντιμνημονιακού η αντισυστημικού ρεύματος. Κι αυτό δεν αποτελεί τόσο νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όσο μερική ήττα της ΝΔ, γιατί δεν κατόρθωσε ή δεν θέλησε να αξιοποιήσει μέσα σε δύο ολόκληρα χρόνια, που η κυβέρνηση πήρε οδυνηρά αντικοινωνικά μέτρα και η κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε, το ρεύμα που κατέγραψε στις εκλογές του 2012. Δεν κατάφερε να πείσει το λαό ότι μπορεί να αλλάξει την κατάσταση κι αυτό δεν είναι κάτι συμπτωματικό. Είναι αποτέλεσμα της μετριοπαθούς του στάσης, της εγκατάλειψης των θέσεων που τον εκτίναξαν πριν από δύο χρόνια, καθώς και της απεμπόλησης της ανάγκης συγκρότησης και προετοιμασίας του κόσμου προς την κατεύθυνση ενός πραγματικά ριζοσπαστικού δρόμου, σε ρήξη με τις στρατηγικές επιλογές του διεθνούς κεφαλαίου και της εγχώριας ολιγαρχίας. Οι επιφυλάξεις τόσο των ψηφοφόρων του, όσο και εκείνων που δεν τον επέλεξαν ή απομακρύνθηκαν, είναι σημαντικές, ως αποτέλεσμα της στάσης αυτής. Η εκλογική στήριξη που παρέχεται έτσι σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει την αποδοχή της στάσης του.
Το ΠΑΣΟΚ δυστυχώς αποδείχθηκε πως έχει ριζώσει βαθιά στην ελληνική κοινωνία. Κινδυνολόγησε, άλλαξε όνομα, αξιοποίησε την υπερ-προβολή του από τα ΜΜΕ και κατάφερε να σκαρφαλώσει στην 4η θέση κόντρα στις προβλέψεις. Αν αθροίσουμε σε αυτό και το νεογέννητο μιντιακό μόρφωμα Ποτάμι, που αποτελεί συμπληρωματική του δύναμη, μάλλον φαίνεται ότι η λεγόμενη «κεντροαριστερά» διατήρησε πλήρως τις δυνάμεις της με εσωτερικές κομματικές ανακατατάξεις, συνυπολογίζοντας και την καταβαράθρωση της ΔΗ.ΜΑΡ. Αποδείχθηκε έτσι η αποφασιστική δύναμη των διαμορφωτών γνώμης Μ.Μ.Ε. να επηρεάζουν τη καθηλωμένη στους δέκτες της νέα «κοινωνία πολιτών».
Η Χρυσή Αυγή κατόρθωσε να εδραιωθεί στην ελληνική κοινωνία, εκλαμβανόμενη από μια μερίδα της βαθιά πληγωμένης από τη μνημονιακή πολιτική κοινωνίας ως μια αντισυστημική πολιτική δύναμη, πείθοντας κυρίως χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και μάλιστα σε εργατικές περιοχές. Η γιγάντωση και σταθεροποίησή της δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αλλά και της αδυναμίας της υπαρκτής αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της να κατανοήσει το φαινόμενο, γεγονός που είναι συνυφασμένο με τις συνολικές αδυναμίες που περιγράψαμε – δηλαδή τη διατύπωση ξεκάθαρης, πειστικής, ριζικά εναλλακτικής πρότασης διεξόδου και την αδυναμία συμπόρευσης. 
Η δεξιά αποδείχθηκε ότι δεν εξαντλείται στη Ν.Δ. και τη Χ.Α. Επανεμφανίστηκε δυναμικά το ΛΑ.Ο.Σ., υιοθετόντας εσχάτως τη ρητορική του «ευρωσκεπτικισμού», ενώ ο Τζήμερος με τον Σκυλακάκη κατάφεραν να αποδείξουν ότι υπάρχει ακροατήριο για ένα «ακραιφνέστερο» νεοφιλελευθερισμό. Παράλληλα στις «αυτοδιοικητικές» εκλογές παρουσιάστηκαν και φαινόμενα άμεσης εκπροσώπησης της οικονομικής εξουσίας (βλ. π.χ. φαινόμενα Μόραλη-Μαρινάκη, Μπέου), ενώ στη Θράκη εγκυμονούνται αποσχιστικά φαινόμενα με την ανάδειξη του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ) σε πρώτο κόμμα και με διαφορά στις εκλογικές περιφέρειες της Ξάνθης και της Ροδόπης.
Το ΚΚΕ φάνηκε να ανακάμπτει μετά την παταγώδη αποτυχία του 2012, με την επιστροφή μερίδας των ψηφοφόρων του. Αυτό οφείλεται αφ' ενός στις αδυναμίες της υπόλοιπης – «μετριοπαθούς» και «αντικαπιταλιστικής» - αριστεράς, κι αφ' ετέρου στην προβολή και στον οργανωτικό μηχανισμό που έχει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας.
Τα αποτελέσματα για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά αποδείχθηκαν απόλυτα απογοητευτικά, διαψεύδοντας τις προσδοκίες των πιο αδιάλλακτων τμημάτων της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΧΕΔΙΟ Β τιμωρήθηκαν από τον κόσμο γιατί δεν κατόρθωσαν παρά τις πολύμηνες διαβουλεύσεις (σε κλειστά γραφεία) να συμπήξουν ένα μέτωπο ενόψει και των εκλογών, πληρώνοντας παράλληλα και το διπολισμό που καλλιεργήθηκε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγοντας κάτω από τα ποσοστά των Κυνηγών, του Καζάκη-Ε.ΠΑ.Μ, του Χατζημαρκάκη, του Τζήμερου – Σκυλακάκη ή του σχήματος της όψιμα «αντιμνημονικής» λαϊκότροπης δεξιάς των Ψωμιάδη - Πολύδωρα - Νικολόπουλου. Είναι το αποτέλεσμα της μη επαφής της με την κοινωνία και τα ζωτικά προβλήματα των ανθρώπων, της αλαζονείας, του ελιτισμού και του μικρο-ηγεμονισμού, καθώς και της έλλειψης ειλικρινούς διαλόγου και της έμφασης στο αντί-, που διακρίνει πολλά από τα τμήματά της. Στην πραγματικότητα οι αδυναμίες όλων των πτερύγων της υπαρκτής αριστεράς αλληλοτροφοδοτούνται, με αποτέλεσμα την αδυναμία ηγεμόνευσής της και τη διαμόρφωση ορίων επιρροής, οδηγώντας εν τέλει αξιόλογη μερίδα της κοινωνίας στη στήριξη, άλλων σχημάτων και ιδίως της Χρυσής Αυγής.   
Εν τέλει η «μέθοδος ΣΥΡΙΖΑ» για ανατροπή δια της κάλπης απέτυχε. Η 25η Μαϊου πέρασε κι εκτός απροόπτων δεν θα φύγει κανένας την επομένη. Η μετριοπάθεια απέτυχε να τον αναδείξει σε ηγεμονική δύναμη οδηγώντας τον στη στασιμότητα. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα οδηγήσει στην απίσχνασή του εφεξής, αν αρκεσθεί στο ρόλο της μείζονος αντιπολίτευσης, περιοριζόμενος στο άνευρο αίτημα εκλογών το συντομότερο δυνατόν, με διαρκή χρονική και πολιτική μετατόπιση των προσδοκιών των κοινωνικών δυνάμεων που τον στήριξαν εκλογικά, ιδιαίτερα με την αναμενόμενη σκλήρυνση και εμβάθυνση της επίθεσης του καθεστώτος ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα.  
Αντίθετα είναι άμεση ανάγκη, όλες εκείνες οι δυνάμεις που έχουν διακηρυκτικά υιοθετήσει ένα πλαίσιο προταγμάτων μιας ριζικής απεμπλοκής από τη ζοφερή σημερινή κατάσταση και ρήξης με όλους τους διεθνείς μηχανισμούς που θεσμικά την υποστηλώνουν, να προχωρήσουν άμεσα σε ένα ανοιχτό, εξαντλητικό και ευρύ διάλογο για τη συγκρότηση του αναγκαίου παρά ποτέ κοινωνικού – πολιτικού μετώπου, που θα προωθήσει το εναλλακτικό σχέδιο με στόχο την κοινωνική, παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση με εθνική αυτοδυναμία σε ένα νέο πλαίσιο ισότιμων και πολύπλευρων διεθνών σχέσεων, πείθοντας τις λαϊκές δυνάμεις ότι υπάρχει ρεαλιστική διέξοδος, ώστε ανακτώντας τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση, να τη διεκδικήσουν αγωνιστικά, ανατρέποντας το σημερινό καθεστώς.
                                                      26 Μαίου 2014
                                                 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
                        ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Επιλογή χορού - του Γιώργου Ζαντιώτη.



  Την Κυριακή μάς καλούν να επιλέξουμε μεταξύ των «πρωταγωνιστών» των κάθε μορφής κομματικών δρωμένων, τους αντιπροσώπους μας στην Ευρώπη.
   Τα καρναβάλια του παρελθόντος μέσα από τα τραγούδια και τους χορούς τους, ήταν χώρος ελεύθερης λαϊκής έκφρασης. Σε αυτά οι μάσκες δεν έλεγαν ψέματα. Μάταια ο αυτοκράτορας Κάρολος επέβαλλε ποινές τον 16ο αιώνα στη Μαδρίτη. Το ζιζάνιο της παγανιστικής γιορτής ξαναφύτρωνε, έτσι που τέσσερις αιώνες αργότερα, ο στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο, με ένα από τα πρώτα διατάγματα της φασιστικής διακυβέρνησής του, απαγόρευσε το καρναβάλι.
  Στις μέρες μας, η «ελευθερία» της μεταμοντέρνας Ρεμπουμπλικανικής  «Δημοκρατίας» κατόρθωσε να μεταλλάξει και να τροποποιήσει γενετικά τη «φυσική γιορτή» σε «καρναβαλικό υβρίδιο» και να μεταρρυθμίσει το θεσμικό πλαίσιο. Δεκάδες κόμματα και εκατοντάδες υποψήφιοι ευρωβουλευτές είναι ελεύθεροι, πλέον, να συμμετέχουν στο καρναβάλι των Ευρωεκλογών. Τα πράγματα, όμως, διαφοροποιούνται σε σχέση με τους προηγούμενους αιώνες. Οι μάσκες  τώρα λένε σχεδόν μόνο  ψέματα. Το είμαστε σε θέση μάχης  (που φωνάζουν οι «μασκοφόροι» Ζορό  που θα μας σώσουν), μεταφράζεται σε είμαστε σε μάχη για τη θέση στις Βρυξέλλες. Κάποιος επίδοξος σωτήρας μάλιστα, έχει βάλει την 25η Μαΐου ως το ιστορικό ορόσημο της ανατροπής. (βλ. αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Άλλος πάλι –«γενικός γραμματέας» κόμματος από αυτά  που θα καταγραφούν στα «λοιπά» - μας υπόσχεται ότι θα γυρίσει την κλεψύδρα ανάποδα, αντιστρέφοντας προφανώς, απλά, τη φορά στην αμμοθύελλα της ερήμου. Και μην πάει το μυαλό σας στον Σαντιάγο, το αγόρι που είναι ο ήρωας στον Αλχημιστή του Paulo Coelho. Εδώ δεν συνομωτεί το σύμπαν για να τα καταφέρει (αλλά ίσως κάποιες άλλες δυνάμεις πιο κοντά του). Όμως, το θέμα δεν είναι η γνωστή μικροαστική ανόητη ανυπομονησία αλλά η επαναστατική υπομονή.
   Είναι φανερό πως, όταν οι φωνές από τα προεκλογικά περίπτερα σωπάσουν, ο εφαρμοσμένος εμπειρισμός των «ειδικών» θα αφήσει τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, για να επιστρέψει στις γνωστές γελοίες «οικονομικές αναλύσεις», που θα φέρουν «ανάπτυξη» και θέσεις εργασίας.
    Στα σύντομα σημειώματά μου «στα χρόνια της κρίσης» αποφεύγω να χρησιμοποιώ αριθμούς. Όχι γιατί είμαι οπαδός της υψηλής θεωρίας, ούτε γιατί δεν αναγνωρίζω ότι αρκετές μορφές πρακτικότητας έχουν την αξία τους. Απλά θεωρώ ότι κουράζουν, και πολλές φορές, μπερδεύουν τον αναγνώστη που δεν έχει (και ούτε οφείλει) εξοικείωση με «τεχνικές αναλύσεις». Θα κάνω μία μικρή παρέκκλιση σε αυτό, γυρίζοντας αρκετά χρόνια πίσω. Ήταν Μάης και τότε, αλλά του 1980, και ο διάλογος για την ένταξή μας στην ΕΟΚ στην κορύφωσή του. Όχι όμως και ο αριθμός των ανέργων.

            ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΝΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (Μάϊος 1980)

ΑΝΔΡΕΣ               13.055

ΓΥΝΑΙΚΕΣ            9.266

ΣΥΝΟΛΟ             22.321

ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

α) Προσωπικό επιστημονικών, τεχνικών,
     ελεύθερων και συναφών επαγγελμάτων                          1.349

β) Διευθύνοντες  και ανώτερα  διοικητικά
    στελέχη                                                                          58

γ) Διοικητικό προσωπικό και συναφώς
   απασχολούμενοι.                                     2.962                           2.962                                                                                                         
δ) Απασχολούμενοι στο εμπόριο και στις
    πωλήσεις.                                                                   1.320

ε) Απασχολούμενοι στην παροχή υπηρεσιών                           1.575             

στ) Γεωργοί, κτηνοτρόφοι, δασικοί, αλιείς
     και κυνηγοί.                                                                  126

 ζ)Τεχνίτες και εργάτες (εκτός αγροτικών)και
    χειριστές μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων.                 14.867

η) Πρόσωπα που δεν είναι δυνατόν να
   καταταχθούν κατά επάγγελμα.                                             64

    Για τα στοιχεία Μαΐου του 2014 κοιτάξτε γύρω σας. Φαντάζομαι ότι ελάχιστοι από τις στρατιές των ανέργων πιστεύουν ότι η αντιστροφή θα γίνει με σχήματα όπως οι 180 μοίρες  του κ. Κουμουτσάκου ή  με υποσχέσεις για 550.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2018 από τον κ. Σαμαρά. Κατά την αρχαιότητα, αντιστροφή λεγόταν η στροφή του χορού προς την αντίθετη κατεύθυνση (από δεξιά προς αριστερά).
    Στη σύγχρονη εποχή το θέμα τίθεται διαφορετικά και μετατοπίζεται από τη φορά  στο είδος του χορού που πρέπει να επιλέξουμε ως Έλληνες. Το ερώτημα είναι: Ζεϊμπέκικος ή Συρτός; Ο δεύτερος είναι απαγορευμένος από τις ελεύθερες αγορές και δεν μπορείτε να τον χορέψετε στα σαλόνια του Λουξεμβούργου ή στα καρναβάλια των Βρυξελλών. Ο μόνος που μπορεί να τον επιτρέψει είναι μια εθνικά και κοινωνικά απελευθερωμένη Ελλάδα. Το πρώτο βήμα του είναι η έξοδος από την Ε.Ε. και την Ο.Ν.Ε. Όσο για τα υπόλοιπα, σας διαβεβαιώ ότι μεγάλοι χορογράφοι αλλά και απλοί λαϊκοί χορευτές, μας τα έχουν αφήσει παρακαταθήκη. Και κάτι ακόμα. Το 1980 ο ζεϊμπέκικος ήταν μόδα στα καρναβάλια και μπορεί να έπειθε 22.321 ανέργους ότι θα ερχόταν η σειρά τους να τον χορέψουν. Σήμερα όμως, η «παραγγελιά» του οδηγεί μόνο σε δολοφονίες (κάποιοι εξακολουθούν να τις λένε αυτοκτονίες).
   Ας επιλέξουμε, λοιπόν, έναν ελληνικό χορό και όχι τα ευρωπαϊκά βαλς. Να έχουμε όμως  στο μυαλό μας ότι αυτό δεν αρκεί. Στην κοινωνική και οικονομική αυτοδιάθεση οδηγεί μόνο ο συρτός, που να μην ξεχνάμε ότι είναι και καθαρά ελληνικός χορός σε σχέση με τον Ζεϊμπέκικο. Tέλος, για όποιον δεν του αρέσουν οι αριθμοί αλλά οι σουρεαλιστικές προσεγγίσεις, παραπέμπω στα ακόλουθα:

 α)  Ζεϊμπέκικος:   http://www.youtube.com/watch?v=328Dx2m75TE 

 β)  Συρτός:        http://www.youtube.com/watch?v=lcOPdcQPbRQ



     Γιώργος  Ζαντιώτης                                                                   19-5-2014

                                                                                              

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Το παγκόσμιο ντόμινο της Εντροπίας - του Λ. Αποσκίτη



        Το μεγάλο στρατηγικό ερώτημα τώρα,
μετά το δημοψήφισμα και την επανένωση της Κριμαίας με την Ρωσία, είναι αν θα τολμήσουν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. να προχωρήσουν σε μια στρατηγική αναμέτρηση κατά του Πούτιν που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γενικευμένη, ακόμα και θερμοπυρηνική, αναμέτρηση ή θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο διπλωματικής εκτόνωσης, έστω προς το παρόν.
   Όπως δείχνουν τα πράγματα, τόσο στην Ουάσιγκτων όσο και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι αποφάσεις δεν οδηγούνται από τέτοιες φωνές της λογικής.
Σύμφωνα με όσα χαρακτηριστικά σχολίασε το επίσημο κινεζικό πρακτορείο XINHUA, η Δύση, δηλαδή οι ελίτ των ΗΠΑ και της Ε.Ε., που προκάλεσαν το χάος «δεν έχουν ούτε την ικανότητα ούτε την σοφία να το διορθώσουν»! Αν η κινεζική εκτίμηση αποδειχθεί σωστή, τότε θα φθάσουμε στο σημείο χωρίς επιστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας στο άμεσο μέλλον.
Η κινητήρια δύναμη πίσω από  την σοβούσα παγκόσμια αναμέτρηση είναι το γεγονός ότι το Ευρω-Ατλαντικό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αμετάκλητα χρεωκοπημένο και πρέπει να ανοίξουν νέες λεωφόροι πλιάτσικου χωρίς καθυστέρηση. Παράλληλα, ο βασικός στόχος της Ουάσιγκτων είναι να εγκαταστήσει πυραυλικές βάσεις στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία και να αποστερήσει την Ρωσία τόσο από τις ναυτικές βάσεις της στην Μαύρη Θάλασσα όσο και από τις στρατιωτικές βιομηχανίες της στην Ανατολική Ουκρανία.
Το παιχνίδι παίζεται, από την μια πλευρά, στην Ευρασία και, από την άλλη, στην μείζονα Μέση Ανατολή όπου και εκεί τα συμφέροντα του Κρεμλίνου είναι σοβαρά και σημαντικά.
Τα δυτικά κέντρα αποφάσεων δείχνουν ικανοποιημένα με την αντισυνταγματική σημερινή διακυβέρνηση του Κιέβου όπου τα νεοναζιστικά στοιχεία, με ποσοστό 10% στις προηγούμενες εκλογές, κατέχουν 6 από τα 19 υπουργεία, την ώρα που άλλα κόμματα, όπως το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές, δεν εκπροσωπούνται καν. Οι ρωσικοί πληθυσμοί της ανατολικής Ουκρανίας θα είναι τα επόμενα θύματα, από την ώρα που υποκαθίσταται ο εθνικός στρατός των Ουκρανών με ένοπλες συμμορίες της ακροδεξιάς και ναζιστικές ομάδες αυτοάμυνας, όπως οι ισλαμικές μιλίτσιες που λεηλατούσαν στην Βοσνία και την Συρία. Η νεοταξική στρατηγική της βίαιης εθνοδιάλυσης έχει μπει, ξανά, σε κίνηση και η ευθύνη των ευρωπαϊκών κρατών είναι τεράστια επειδή έχουν εμπειρία από τέτοιες εκρηκτικές καταστάσεις και η συγκεκριμένη εξελίσσεται κυριολεκτικά μπροστά στην πόρτα τους.
Η άγνοια, η απουσία ακεραιότητας και η έλλειψη ανεξαρτησίας των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης ενισχύουν την προοπτική του πολέμου.
Οι Δυτικοί ψεύδονται για την κατάσταση στην Ουκρανία και το πρωτοφανές μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ναζιστικό πραξικόπημα, ακριβώς όπως έλεγαν ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, για τα πυρηνικά του Ιράν, για την χρήση χημικών στην Συρία, για την Λιβύη, το Αφγανιστάν, τα βασανιστήρια και το Γκουαντάναμο.
Σε μία συνέντευξή του, κατά την διάρκεια των γεγονότων στο Κίεβο, ο Ρώσσος στρατηγός Λεονίντ Ιβάσωφ, πρώην επικεφαλής των δημοσίων σχέσεων στο ρωσικό υπουργείο Άμυνας και σημερινός πρόεδρος της Ακαδημίας Γεωπολιτικών Σπουδών, απηύθυνε μια αυστηρή προειδοποίηση σχετικά με την φύση της στρατηγικής κρίσης στην Ουκρανία: «Βρισκόμαστε σε πόλεμο», είπε και εξήγησε ότι «Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία και την Συρία είναι ένα σχέδιο της Δύσης, ένας νέος τύπος πολέμου: και στις δύο περιπτώσεις βλέπετε μια σαφή αντι-ρωσική προσέγγιση και, όπως είναι γνωστό, οι πόλεμοι σήμερα ξεκινούν με ψυχολογικές και πληροφοριακές πολεμικές επιχειρήσεις… Να έχετε στο μυαλό σας ότι, με το πρόσχημα των εμφύλιων ταραχών που προωθούν τα μίντια, αμερικανικά πολεμικά πλοία εισέρχονται στην Μαύρη Θάλασσα… στέλνουν πεζοναύτες και έχουν αρχίσει, επίσης, να αναπτύσσουν περισσότερα τανκς στην Ευρώπη… Βλέπουμε ότι, βασιζόμενοι στην επιχείρηση παραπληροφόρησης, προετοιμάζουν μια επιχείρηση από το έδαφος, την θάλασσα και ίσως από τον αέρα».
Τα πράγματα, όπως φαίνεται, εξελίσσονται σύμφωνα με το σενάριο που περιέγραψε ο Ιβάσωφ: σχηματισμός μιας μεταβατικής φιλο-νατοϊκής κυβέρνησης (όπως έγινε μετά το φασιστικό πραξικόπημα), η οποία θα διαλύσει το ουκρανικό κράτος και θα οδηγήσει την Ουκρανία σε σημείο θραύσης. Τότε το ΝΑΤΟ θα στείλει στρατεύματα για να αποκαταστήσει την τάξη.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτό το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει στο Κόσοβο, στο Ιράκ και αλλού, και ότι αυτό που προκλήθηκε για να δικαιολογήσει τις επεμβάσεις ήταν μέσα στα πλαίσια του πολέμου της πληροφορίας από τα ελεγχόμενα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.
Ουσιαστικά, η σημερινή γεωστρατηγική πραγματικότητα είναι ότι ο Ομπάμα, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. κλιμακώνουν την ντε φάκτο προσάρτηση της Ουκρανίας και την περικύκλωση της Ρωσίας με την αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, κίνηση που η Ρωσία έχει δημόσια θεωρήσει ως casus belli.
Οι Ρώσοι προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το «Μεγάλο Παιχνίδι» και τις δυτικές προκλήσεις και σε άλλες περιοχές με σημαντικούς ρωσόφωνους πληθυσμούς ή που είναι ζωτικές για την ασφάλειά τους.
Ήδη στην Υπερδνειστερία, την φιλορωσική περιοχή που αποσχίστηκε από την Μολδαβία και ζητάει να ενσωματωθεί στην Ρωσία, πραγματοποιούνται ξαφνικές ρωσικές στρατιωτικές ασκήσεις, την ώρα που η Ε.Ε. βιάζεται να υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Μολδαβία μέχρι τον Ιούνιο. Να επαναλάβει, δηλαδή, αυτό που ήταν η αιτία της κρίσης στην Ουκρανία… Η φιλοδυτική κυβέρνηση της Ρουμανίας έσπευσε να εκφράσει την υποστήριξή της στην κυβέρνηση της Μολδαβίας.
Μετά την Ουκρανία, όπως φαίνεται, σειρά έχει και το Ουζμπεκιστάν του Ισλάμ Καρίμοφ να βρεθεί στην δίνη της αντιπαράθεσης, και το Κιργιστάν, όπου το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής τάξης βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της καλής Ρωσίας έναντι της κακής Αμερικής. Όσο για την Αρμενία, απέρριψε μια συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ε., παρόμοια με αυτήν που προσφέρθηκε στην Ουκρανία, και άρχισε τις διαδικασίες ένταξης στην φιλορωσική Ευρασιατική Ένωση.
Εκτιμώντας την νέα στρατηγική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά το δημοψήφισμα της 16ης Μαρτίου, την επανένωση της Ουκρανίας με την Ρωσία, και τον λόγο του προέδρου Πούτιν στο ρωσικό κοινοβούλιο στις 18 Μαρτίου, η κατάσταση που εκτυλίσσεται δεν είναι μια σύγκρουση εντός της Ευρώπης, αλλά η τελική προοπτική ενός θερμοπυρηνικού 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, τον οποίο ο Πούτιν προσπαθεί να αποτρέψει.
Ο Lyndon LaRouche, Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ σε όλες τις εκλογές από το 1976 έως το 2004, εξέδωσε την ακόλουθη εκτίμηση της παγκόσμιας στρατηγικής κατάστασης, την Τρίτη 11 Μαρτίου 2014.
«Αυτή θα είναι μια καθοριστική περίοδος για τον Ομπάμα αν θα ξεκινήσει ή όχι τον θερμοπυρηνικό πόλεμο. Η Επιλογή Α ήταν να εξουδετερώσουν τη Ρωσία. Στη συνέχεια, θα μπορούσαν να καταλάβουν εύκολα ολόκληρο τον κόσμο. Αλλιώς, πρέπει να πάνε στην Επιλογή Β: σε 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν θερμοπυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο».
Αναφέρεται στις ελίτ της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης, αυτή την πραγματική λεγεώνα των βαμπίρ, που συντηρούνται από ένα άνομο ελιξίριο αίματος και πετρελαίου και ενέχονται σε εγκλήματα τα οποία θα έπρεπε να επισύρουν σοβαρές κυρώσεις από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Απευθυνόμενος στους Αμερικανούς πολίτες, εξηγεί: «Όλο το σύστημα είναι εγγενώς νεκρό. Και ο μόνος τρόπος που μπορούν να σώσουν το σύστημα είναι σκοτώνοντας ανθρώπους. Έτσι, θα πρέπει να τους προλάβετε, πριν αρχίσουν τον καταραμένο πόλεμο. Δεν μπορείτε να σταματήσετε τον πόλεμο αν ξεσπάσει. Μπαίνετε σε εντελώς διαφορετική λογική.
Η Γουώλ Στρητ και το Λονδίνο οδεύουν προς την ανυπαρξία μέσω του bail–in! Αυτός είναι ο χρονικός παράγοντας: bail-in! Τι είναι το bail-in; Το bail-in προσπαθεί να πουλήσει σε μειωμένες τιμές όλα τα εικονικά περιουσιακά στοιχεία που έχουν συσσωρεύσει όταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν τελειώσει! Το bail–in θα τους τελειώσει! Το χρονοδιάγραμμά τους είναι να προλάβουν, πριν το bail-in λειτουργήσει σαν κατάρρευση. Πόσο μακριά είναι αυτό; Είναι πολύ κοντά».
Ο οικονομικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη στα μεγάλα διεθνή χρηματιστήρια, παράλληλα με την γεωπολιτική σύγκρουση στην Κριμαία. Οι Αμερικανοί έχουν ξεκινήσει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στην Ρωσία και την Κίνα, όπου το κινεζικό γουάν δέχεται πιέσεις και το ρωσικό χρηματιστήριο βρίσκεται σε κάθετη πτώση.
Από την άλλη, οι κεντρικές τράπεζες των δύο χωρών ξεφορτώνονται εδώ και μήνες τα δολλάρια και πάνε στο ευρώ σέρνοντας και την Ευρωζώνη σε ύφεση.
Αν η Ρωσία, με ισχυρό σύμμαχο την Κίνα, ξεκινήσουν γενικευμένη οικονομική επίθεση στην αμερικανική οικονομία, σύντομα θα δούμε να σκάει η χρηματιστηριακή φούσκα στις ΗΠΑ, αφού και οι δύο οικονομικοί γίγαντες κατέχουν το 23% των αμερικανικών ομολόγων.
Στις 7 Μαρτίου, ο χρυσός της Ουκρανίας μεταφέρθηκε από την χώρα και αποθηκεύτηκε στην Ομοσπονδιακή τράπεζα (FED) των ΗΠΑ με εντολή του δοτού-πρωθυπουργού της Ουκρανίας, Arseniy «Yats» Yatsenyuk, εκλεκτού του Αμερικανού γερουσιαστή Τζον Μακέϊν, που ζητά επίμονα την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πραξικοπηματίας Yats εγκαταστάθηκε στην ηγεσία της Ουκρανίας για να υποβοηθήσει την λεηλασία του χρυσού της.
Όπως φαίνεται, η Ρωσία του Πούτιν είναι το σημαντικότερο προπύργιο που αντιστέκεται στην παγκόσμια εντροπία και στην δημιουργία ενός ομογενοποιημένου οργουελλιανού κόσμου ελεγχόμενου από μια σέχτα banksters και πολυεθνικών.
Παρά την αρχική πρόθεση του Ομπάμα να αποστασιοποιηθεί από την ψύχωση του αέναου πολέμου, οι ψυχροπολεμικοί neocons και σιωνιστές, που βρίσκονται βαθειά μέσα στην αμερικανική διακυβέρνηση, επανεμφανίζονται τώρα ως αρχιτέκτονες της αμερικανικής στρατηγικής στην Ουκρανία.
Είναι μια στιγμή καθοριστική για το προχώρημα ή το πισωγύρισμα της ανθρωπότητας και, πέρα από το «καπιταλιστές εναντίον καπιταλιστών» κι όλοι μαζί εναντίον των λαών, παίζεται και το εξοντωτικό παιχνίδι των πολεμοχαρών μεσσιανικών ελίτ κόντρα στις δυναστείες των παγκοσμιοποιημένων αγορών που προτιμούν μια πιο πολυπολική και ρεαλιστική ενσωμάτωση όλων στην νέα παγκόσμια τάξη.
Η σημερινή αμερικανική γεωστρατηγική εχθρότητα προς την Ρωσία είναι εν μέρει υλοποίηση της στρατηγικής διαίρεσης της Ευρασίας του Μπρεζίνσκι προκειμένου να διατηρηθεί η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, και εν μέρει αντανάκλαση της σιωνιστικής εχθρότητας στην Μέση Ανατολή απέναντι στην Συρία και το Ιράν.
Μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν την Ρωσία. Ως εκ τούτου, βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σημείο: ή εγκαταλείπουν την όλη υπόθεση, δηλαδή ολόκληρη την επιλογή τους για μονοπολική παγκοσμιοποίηση, ή πάνε σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν έχουν άλλες επιλογές! Και ο μόνος τρόπος που μπορούν να αντιμετωπίσουν οι πολίτες την προοπτική αυτή είναι να κινηθούν πρώτοι. Που σημαίνει, να καταλάβουμε ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει αρχίσει, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα κλιμακωθεί. Και είναι, εν τέλει, ένας πόλεμος κατά της ίδιας της ανθρωπότητας που μόνο εμείς μπορούμε να τον σταματήσουμε.

*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.84, Απρίλιος 2014]

Λεωνίδα.Χ Αποσκίτη

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Φιλανθρωπία ή κινηματική αλληλο-ϋποστήριξη;-του Γ.Περακάκη


Η ριζοσπαστική αντίληψη για την κοινωνική πολιτική στους Δήμους.

Στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές η λεγόμενη κοινωνική πολιτική θα κατέχει περίοπτη
θέση στα προγράμματα όλων των συνδυασμών. Η άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η
πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υποψήφιους δημοτικούς
άρχοντες, ώστε να δείξουν το “κοινωνικό” τους πρόσωπο.
Όλοι θα υποσχεθούν προγράμματα αλληλεγγύης και στήριξης των πληττόμενων δημοτών αλλά και των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, όπως οι ηλικιωμένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας,οι άνεργοι ή ακόμα και όσοι κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών.

Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν:
Είναι προφανής η χρησιμότητα των κοινωνικών προγραμμάτων για τη στήριξη των ευπαθών
ομάδων. Από μόνα τους όμως, είναι ανεπαρκή για να εξαντλήσουν τις δυνατότητες κοινωνικής
παρέμβασης των δημοτικών αρχών. Πόσο μάλλον που η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων
υλοποιεί μόνο ένα μικρό τους μέρος.
Συχνά, επίσης, οι κοινωνικές υπηρεσίες προς τον πολίτη δίνουν την εντύπωση της φιλανθρωπίας.
Η κοινωνική, όμως, πρόνοια και η κοινωνική πολιτική δεν αποτελούν φιλανθρωπικές δράσεις.
Οφείλουν να εξελιχθούν με βάση κινηματικές αρχές σε αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη και κοινωνική
δικαιοσύνη και να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες που θα φέρουν σε συνεργασία όσο γίνεται
μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση καθίσταται ο τοπικός σύνδεσμος όλων
των φορέων, με κεντρικό όραμα μια κοινωνία συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης.

Α. Ο Δήμος δεν είναι επιχείρηση
Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε πώς βλέπουμε τον Δήμο. Σαν μια επιχείρηση με πρωταρχικό και
απαραβίαστο στόχο τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ή ένα ζωντανό οργανισμό ενταγμένο στο
κοινωνικό γίγνεσθαι; Ερώτημα που καθίσταται ιδιαίτερα σημαντικό στις σημερινές οικονομικές
και κοινωνικές συνθήκες, που η καπιταλιστική κρίση, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει
δείξει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό της.
Οι καταστάσεις που ζούμε και που θα επιδεινωθούν ραγδαία, δεν επιτρέπουν αδιαφορία για τις
δραματικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν πολλοί συμπολίτες μας (και θα αντιμετωπίσουν σύντομα
πολλοί περισσότεροι), με το επιχείρημα ότι τα θέματα αυτά δεν άπτονται των αρμοδιοτήτων της
τοπικής αυτοδιοίκησης.
Κανείς δεν απειλείται με κατάσχεση της κατοικίας του, επειδή θέλει να επενδύσει τα λεφτά του
αλλού, ούτε μένει χωρίς ρεύμα ή χωρίς ασφάλιση, γιατί δεν θέλει να εργασθεί (σε δουλειές που δεν
υπάρχουν). Για τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγορασθούν ή τα σχολεία που σε λίγο θα
υπολειτουργούν είναι προφανές ότι ευθύνεται το ξεχαρβάλωμα κάθε έννοιας κρατικής πρόνοιας.
 Η δημοτική αρχή οφείλει να υποστηρίξει την ενεργό συμμετοχή των δημοτών, ερχόμενη σε
σύγκρουση με τη νοοτροπία των ατομικών λύσεων, που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση μέσω
των ΜΜΕ και που οδηγεί όλο και περισσότερους στην αδράνεια και στην απελπισία. Πρέπει
να ζωντανέψουν οι γειτονιές, να αναλάβουν ρόλο οι συλλογικότητες.

Β. Η πραγματική κοινωνική πολιτική με συμμετοχή του πολίτη

1. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα
Ο αγώνας ενάντια στην φοροληστεία και τα χαράτσια ανέδειξε το σύνθημα «κανένα σπίτι χωρίς
ρεύμα, κανένας μόνος του στην κρίση». Το ρεύμα ως ένα αυτονόητο αγαθό που πρέπει να το έχει
κάθε οικογένεια δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην Ελλάδα του 2013.
Ο ριζοσπαστικός Δήμος δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η   οργάνωση του ανυποχώρητου μαζικού αγώνα, ο δρόμος για την υπεράσπιση της συλλογικής πάλης μέσα από τις επιτροπές κατοίκων και τις ομάδες περιφρούρησης της αδιάλειπτης παροχής του γαθού που λέγεται ηλεκτρικό ρεύμα.

2. Η πάλη για την προάσπιση της κατοικίας ενάντια στις κατασχέσεις.
Οι πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού.
Από την 1η Ιανουαρίου του 2014 έχει αρθεί υπό προϋποθέσεις τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου, ενώ καταργείται και
το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ προς τις τράπεζες. Όσον
αφορά τα χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ), η υφιστάμενη νομοθεσία
δεν προβλέπει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.
Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής
εικόνας των τραπεζών με την ελάφρυνση των χαρτοφυλακίων τους από «κόκκινα» δάνεια. Με τον
τρόπο αυτό, ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας αλλά και η δυνατότητα για
χρηματιστηριακά παιχνίδια με βάση την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης περιουσίας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική ιδιότυπης δήμευσης της μικρής ιδιοκτησίας. Στόχος της
τρόικα είναι να μειωθεί δραστικά το ποσοστό ιδιοκατοίκησης, το οποίο στην Ελλάδα υπερβαίνει το
80% και είναι απαγορευτικό για την είσοδο ξένων παιχτών στην αγορά του real estate και για την
«αναδόμηση των πόλεων».
Ως τώρα το 23% των στεγαστικών δανείων (17 δις), το 42,3% των καταναλωτικών (12,3 δις) και το
27,5% (33,2 δις) των επιχειρηματικών είναι «κόκκινα». Πρόκειται για ένα σύνολο περίπου 320.000
κόκκινων δανείων συνολικού ύψους 62,2 δις. Από αυτά υπολογίζεται ότι θα προκύψουν απαιτήσεις
πλειστηριασμών για περισσότερα από 180.000 ακίνητα, τα οποία θα πολλαπλασιασθούν, καθώς θα
αυξάνει η ύφεση και η ανεργία. Στην πραγματικότητα αφορά όλους και όλες που βλέπουν τους
κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται.
Εδώ δεν αρκούν οι ανέξοδες για τον Δήμο και ανώδυνες για το σύστημα παροχές συμβουλών
νομικής υποστήριξης. Χρειάζεται πρώτα από όλα πολιτική βούληση αντίστασης. Τα σωματεία
όσο και οι οργανώσεις βάσης στις γειτονιές (επιτροπές κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, κ.α.), πρέπει
να αναβαθμίσουν τη λειτουργία τους και να εμβαθύνουν τον πολιτικό τους λόγο. Αποτελεί στόχο
η ύπαρξη επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, ο οριζόντιος πολιτικός
και κινηματικός συντονισμός τους και ο συντονισμός τους με σωματεία εργαζομένων.
Η ριζοσπαστική δημοτική αρχή πρέπει να συμβάλει στη λαϊκή αυτοοργάνωση, στη δημιουργία
επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, συγκροτώντας την
αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα επιτρέψει στην κοινωνική δυναμική να βρει το δρόμο τής
πραγματικής λαϊκής αυτοάμυνας και αλληλεγγύης.

3. Η βόμβα των 3.000.000 ανασφάλιστων
Το δημόσιο σύστημα υγείας και η κοινωνική ασφάλιση αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες
κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στην ιστορία, στο επίπεδο της κοινωνικής αναδιανομής. Τα
αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που αποτελούσαν τον πυλώνα στήριξης και λειτουργίας
του δημόσιου συστήματος υγείας, αποτέλεσαν αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας την
προηγούμενη περίοδο, ενώ προσφάτως με το περίφημο PSI εξανεμίστηκαν για τη στήριξη του
τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, ο ρόλος των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων (όπου υπάρχουν) είναι σημαντικός, αλλά
δεν επαρκεί. Ξέρουμε όλοι τις καταγγελίες του κοινωνικού ιατρείου του Ελληνικού για τους
ανήμπορους συμπολίτες μας που απεβίωσαν, διότι η πολιτεία αδιαφόρησε για τη νοσηλεία τους. Η
αδιαφορία των δημοτικών αρχών για δημότες που στερούνται το αγαθό της περίθαλψης, ισοδυναμεί
με έγκλημα και γενοκτονία. Όταν το κράτος είναι ανάλγητο, ο Δήμος είναι αυτός που θα αναλάβει
την ευθύνη, σε συνεργασία με δημόσια νοσοκομεία ακόμη, ώστε να εξασφαλίσει την (εξυπακούεται
δωρεάν για τους πολίτες) νοσηλεία. Και δεν πρόκειται για ανθρωπιστικό καθήκον ή φιλανθρωπία.
Το δικαίωμα στην περίθαλψη και την αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο.

 Για να διαβάσετε το επόμενο άρθρο πατήστε ΕΔΩ.

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΤΙΝΑ...η όμορφη κοπέλα - του Μ. Ανδρεάκου


 Γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του’70, αρχές του ’80. Πατέρας της ο Αμερικανός Ρόναλντ Ρέιγκαν και μητέρα της η Βρετανή Μάργκαρετ Θάτσερ. Μικρό κορίτσι, τσαχπίνικο, πολλά υποσχόμενο, αγαπήθηκε αμέσως παράφορα από τους απανταχού φιλελεύθερους, που για χατίρι της μετεξελίχθηκαν σε νεοφιλελεύθερους.
    Στα δέκα της χρόνια περίπου, ευτύχησε να δει το τέλος και την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Έτσι, χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο πλέον, αφού ο Φασισμός μάς είχε αφήσει χρόνους το 1945, πέρασε τα νιάτα της στα καλύτερα σχολεία. Σχολή του Σικάγου με τον μακαρίτη Φρίντμαν. Έκανε την πρακτική της στις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, αργότερα το μεταπτυχιακό της στην Αργεντινή και πρόσφατα το διδακτορικό της στην Ελλάδα.
    Στα είκοσι πέντε της περίπου, άρχισε τους έρωτες με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, που για τα πλάνα μάτια της, εγκατέλειψαν την ιδεολογία τους και ασπάσθηκαν τον νεοφιλελευθερισμό και την άκρατη ελευθερία στις αγορές, για να μπορούν να της αγοράζουν λούσα, φορέματα, αυτοκίνητα, διασκεδάσεις και να την προσελκύσουν στον έρωτά τους.
   Σήμερα, περίπου στα τριάντα πέντε της, παρόλο που το 2008 υπέστη οξεία καρδιακή προσβολή και, ενώ εθεωρείτο κλινικά νεκρή, αναστήθηκε με την παρέμβαση δημοσίου χρήματος, νεκραναστήθηκε, και σαν ζόμπι, εξαθλιώνει ολόκληρους λαούς στο διάβα της. Το ανησυχητικό είναι όμως, ότι αρχίζει να γοητεύει και κομμάτια της ευρωπαϊκής αριστεράς, που την συλλογίζονται.
    Η ΤΙΝΑ, εν έτει 2014, έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή, αφού διαφημίστηκε από κυβερνήσεις και ΜΜΕ. Οι περισσότεροι πρωί, μεσημέρι, βράδυ την ονοματίζουν συνεχώς. ΤΙΝΑ,  ΤΙΝΑ,  ΤΙΝΑ…..αχ βρε ΤΙΝΑ, παλιοκόριτσο, τι μας έχεις κάνει!!

                              Τhere Is No Alternative  :  Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση.

    Απομένει να δούμε, πότε οι λαοί θα ανακαλύψουν ότι η ΤΙΝΑ δεν είναι η μοναδική κοπέλα και ούτε η θανατηφόρα τρελογκόμενα που μας παρουσιάζεται, αλλά υπάρχουν και άλλα κορίτσια τριγύρω μας που περιμένουν να ανθίσει ο έρωτάς τους.


            Μιχάλης Ανδρεάκος                                                           30 Απρίλη 2014.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Μα για...Δημοκρατία θα μιλάμε τώρα; - της Κλεοπάτρας Λαυκιώτου



Εδώ γελάμε προκαταβολικά.

     Και μας  δίνει τις «λύσεις» η   NED: Το Εθνικό Κληροδότημα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy).
     Αν ανήκετε σ’ αυτούς που ανησυχούν για την επικρατούσα κατάσταση, για το μέλλον μας και για το μέλλον των επερχόμενων γενεών, υπάρχει τρόπος να ηρεμήσετε και να αφεθείτε κάτω από τη σκέπη της NΕD, της «παγκόσμιας κυβέρνησης», που «φροντίζει» και δρα  πριν από σας για σας, «αθόρυβα» κι «ανώδυνα».
      Μην ακούτε όλους αυτούς τους κινδυνολόγους που αναφέρονται σε κατάργηση της Δημοκρατίας, των Δικαιωμάτων, της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας.
      Μην ανησυχείτε γι’ αυτό που ζείτε κάθε μέρα στο «πετσί» σας. Όλα είναι υπό.... έλεγχο.
      Με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία και ένα άρθρο του Περικλή Κοροβέση στην Εφημερίδα των Συντακτών, θελήσαμε να φωτίσουμε το «θεάρεστο» έργο αυτής της οργάνωσης.
       Έχει απλωμένα τα πλοκάμια της σε Ε.Ε., Αγγλία, Αυστραλία, Αραβικές χώρες, Αφρική, Λατινική Αμερική, Ασία (σε 90 χώρες συνολικά), με πρωτοβουλία της  ιδρύθηκε η Παγκόσμια κίνηση για τη Δημοκρατία (World Movement for Democracy), που αποτελεί το Δίκτυο των Δικτύων, όπως υπερηφανεύονται οι ιδρυτές της και χρηματοδοτείται από το Αμερικανικό Κογκρέσο.
       Διεισδύει σε Μ.Κ.Ο., συνδικάτα, αντιπολιτευόμενα κόμματα, ΜΜΕ, ποικίλου περιεχομένου οργανώσεις, φοιτητικούς συλλόγους, προωθώντας θέσεις ακραίου φιλελευθερισμού και τα συμφέροντα των αγορών, που πρέπει να αντικαταστήσουν το κράτος και να επιβάλουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.  
       Όσες κυβερνήσεις κριθούν ανυπάκουες, αν και λαοπρόβλητες, ανατρέπονται (Σαντινίστας στη Νικαράγουα το 1990, το πραξικόπημα εναντίον του Αριστίντ της Αϊτής και του Τσάβες στη Βενεζουέλα, οι κυβερνήσεις της Μογγολίας, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας).
       Σήμερα, η NED κινεί τα πλοκάμια της σε Βενεζουέλα και Ουκρανία, στηριγμένη σε νεοναζιστικά μορφώματα και μισθοφόρους.
       Στο λογότυπο της ιστοσελίδας της αναγράφεται: Supporting freedom around the world (Υποστηρίζοντας την ελευθερία σ’ όλο τον κόσμο), 30 χρόνια: 1983-2013.
      
       Παρατηρήστε τις αξίες, που με δήθεν υποστηρικτικά προγράμματα, προασπίζονται:
        ·   Τα  ανθρώπινα δικαιώματα και την έννομη τάξη
        ·   Την ελευθερία της πληροφορίας και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης
        ·   Τη δημοκρατική επίλυση των συγκρούσεων
        ·   Την υπευθυνότητα και τη διαφάνεια
        ·   Τη δημόσια εκπαίδευση
        ·   Την ελευθερία των συνεργασιών
        ·  Τις δημοκρατικές ιδέες και αξίες
        ·  Την ενίσχυση των δημόσιων οργανισμών, των δημοκρατικών πολιτικών διαδικασιών και   ιδρυμάτων
        · Την  τόνωση της οικονομίας που βασίζεται στη φιλελεύθερη αγορά.
        Επομένως, δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχούμε για τις εξελίξεις στη χώρα μας, σε κάθε τομέα και επίπεδο. Είναι όλα τακτοποιημένα  και ρυθμισμένα από «ανθρώπους» που τα έχουν μελετήσει, για να μην «κουράζονται» και «μοχθούν» οι κυβερνήσεις και προπαντός οι λαοί.

Ας αφήσουμε τ’αστεία κι ας σοβαρευτούμε.
     
      Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε σοβαρά ποια Δημοκρατία μάς «πουλάνε»;
      Πού είναι τα δικαιώματα που διεκδίκησαν οι εξεγερμένοι εργάτες στο Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, για 8ωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης, που κερδήθηκαν και με άλλους μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες;
      Για ποια δουλειά, ποια ξεκούραση, ποια δικαιώματα μπορούμε να μιλήσουμε σήμερα, ενόψει  του νέου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Σταθερότητας (2015-2018), που κατατίθεται για ψήφιση στη Βουλή, με διαδικασίες κατεπείγοντος και που προβλέπει σκληρή λιτότητα και πλήρη διάλυση του ασφαλιστικού τοπίου, των εργασιακών σχέσεων και των υπολειμμάτων των προνοιακών δομών;
      Μήπως Δεν είναι Δημοκρατία μόνο οι εκλογές (βρίσκονται, άλλωστε, στο άμεσο μέλλον αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις), αλλά και η Αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας που προβλέπεται και από το Σύνταγμα, για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, με ποικίλους τρόπους;
     Μήπως Δεν είναι Δημοκρατία μόνο η συστράτευση με κόμματα;
     Μήπως είναι πια καιρός να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης και στάσης ζωής, ως άτομα και ως κοινωνία και να αναζητήσουμε τον τρόπο που θα ενωθούμε, θα αντισταθούμε και θα καθορίσουμε Εμείς τη ζωή μας;

                            Ας τελειώνουμε, επιτέλους, με τις όποιες ψευδαισθήσεις.
Οι εξουσίες δεν συνετίζονται, οι εξουσίες ανατρέπονται.



                                                                                              Κλεοπάτρα Λαυκιώτου, 30-4-2014