Από το Ζάππειο στο Μέγαρο

του Γιώργου Ζαντιώτη

(το κείμενο αυτό αποτελεί αναδημοσίευση. Αρχική δημοσίευση ΜΑΡΤΙΟΣ 2013)

Αργά το απόγευμα της Δευτέρας 28 Μάη του «σωτήριου» έτους 1979, υπογράφτηκαν στο αίθριο του Ζαππείου Μεγάρου παρουσία «κουστωδίας» επισήμων, τα σχετικά με την προσχώρηση της χώρας μας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες κείμενα.

Το νεοκλασικό ύφος και το κορινθιακού ρυθμού πρόπυλο του κτιρίου, δεν άφηναν αμφιβολίες, ότι ο πολιτικός λόγος που θα ακουγόταν στο εσωτερικό θα ήταν βαρυσήμαντος. Ας θυμηθούμε πως κατέληγαν οι ομιλίες, για να εκτιμήσουμε το βάρος.

α) Ο «εθνάρχης» Κων. Καραμανλής: «Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα, διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα. Έχουμε εμπιστοσύνη και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Έχουμε την απόφαση να είμαστε όλοι Ευρωπαίοι, όπως θα έλεγε ο Τσώρτσιλ και όλοι  Έλληνες, όπως θα έλεγε ο Σέλλεϋ. Γιατί, όπως έγραψε ο Ισοκράτης, Έλληνες δεν είναι εκείνοι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, αλλά όλοι εκείνοι που υιοθέτησαν το πνεύμα το κλασικό».

β) Ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Φρ. Πονσέ: «Προς αυτή την Ευρώπη της ελπίδας στρέφεται σήμερα η Ελλάδα. Γνωρίζει όπως είπε και ο μεγάλος ποιητής της Καβάφης, ότι φθάνει η ημέρα που πρέπει να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας του, ο ελληνικός λαός είπε το μεγάλο όχι, σ’ εκείνους που ήθελαν να τον υποτάξουν. Σήμερα, γεμάτος αυτοπεποίθηση ο ελληνικός λαός μαζί με τους άλλους της Ευρώπης είναι έτοιμος να πει το μεγάλο ναι για μια Κοινότητα ευημερίας και ελευθερίας».

γ) Ο πρόεδρος της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων Ρόϋ Τζένκινς: «Τίποτα δεν επιτυγχάνεται χωρίς προσπάθεια και θυσία αντίθετα, μ’ αυτές τα πάντα είναι εφικτά. Γιατί όπως είπε και ο συνετός Περίανδρος, ένας από τους Επτά Σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας – που αποπειρώμαι να αναφέρω στη μητρική του γλώσσα: “Μελέτη το παν”. Επισφραγίζουμε σήμερα ένα μεγάλο έργο. Ατενίζουμε με πνεύμα αισιοδοξίας τα άλλα μεγάλα έργα που, μαζί, έχουμε να εκπληρώσουμε, για τα επόμενα έτη».

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: ΠΕΝΤΕ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (ΜΕΡΟΣ Α')

του Γιάννη Περακάκη

ΜΕΡΟΣ Α': ΟΙ ΜΥΘΟΙ για την ΕΕ

Το σημερινό υπέρογκο δημόσιο (κρατικό) χρέος (176% του ΑΕΠ) δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομικής πορείας, αφού τόσο η αγροτική παραγωγή όσο και η μεταποίηση αποδιαρθρώθηκαν μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ το 1981, όταν εκτέθηκαν σε ανταγωνισμό χωρίς καμία προστασία με τις κατά πολύ ισχυρότερες οικονομίες του ευρωπαϊκού κέντρου. Από τότε αρχίζουν να διογκώνονται τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος.Οι κυβερνήσεις μετά το 1981 είχαν αντιληφθεί πολύ καλά αυτό το γεγονός, οι εγκληματικές δεσμεύσεις τους όμως απέναντι στις ευρωπαϊκές ελίτ δεν τους επέτρεπαν άλλο τρόπο αντίδρασης και αποφυγής της λαϊκής δυσαρέσκειας παρά μόνο τον ασύστολο δανεισμό. Τα δάνεια χρηματοδοτούσαν δημόσιες δαπάνες που στη συνέχεια διαχέονταν εν μέρει ως εισοδήματα στην ιδιωτική οικονομία ενώ ένα άλλο μέρος επέστρεφε αυτούσιο στις δανείστριες χώρες μέσω της αγοράς εξοπλισμών και των μεγάλων έργων. Η κρίση του 2008 που δυσκόλεψε τη δανειοδότηση, φανέρωσε τα προβλήματα που κρύβονταν τα προηγούμενα χρόνια αλλά έσπρωχναν σταθερά σε αδιέξοδο. Η  ανισορροπία πλεονασματικού κέντρου - ελλειμματικής περιφέρειας δεν αφήνει πλέον περιθώρια αισιοδοξίας ακόμη και αν γινόταν διαγραφή ολόκληρου του χρέους, το οποίο θα εμφανιζόταν πάλι σε λίγα χρόνια όσο παραμένουμε εντός της ΕΕ.

Η κατάρρευση της ελληνικής παραγωγικής δομής από την μια μεριά αλλά και η επιταχυνόμενη διολίσθηση της ΕΕ προς καθαρά νεοφιλελεύθερες και αντεργατικές πολιτικές αποδομούν πλήρως το επιχείρημα της Ευρώπης των λαών και του παράδεισου της ελευθερίας και της ευημερίας, με δήθεν όχημα το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό των αγορών. Ποιοι ήταν λοιπόν οι μύθοι που μας σέρβιραν για την ΕΕ;

1ος μύθος. Τα προϊόντα μας θα βρεθούν σε μια απέραντη αγορά 300 εκατομμυρίων

Τα στοιχεία της καταστροφής της παραγωγικής δομής:

1ο στοιχείο: Το έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο και ο μαρασμός της αγροτιάς

Η καταστροφή της γεωργίας από τη στιγμή που μπήκαμε στην ΕΟΚ αποδεικνύεται και από την δραματική επιδείνωσηστο αγροτικό ισοζύγιο (εξαγωγές μείον εισαγωγές) για τρόφιμα, ποτά, καπνό, βαμβάκι, κλπ., σε ολόκληρο το διάστημα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ.Έτσι, στη περίοδο μετά την μεταπολίτευση και μέχρι την πλήρη ένταξή μας (1974-80), υπήρχε ένα υγιές πλεόνασμα στο αγροτικό ισοζύγιο που έφθανε κατά μέσο όρο τα 45 εκ. δολ. ετησίως. Την περίοδο όμως 1981-85 το πλεόνασμα μετατράπηκε σε σημαντικό ετήσιο έλλειμμα 254 εκ. δολ., το οποίο έφθασε τα 1.860 εκ δολ. το 1997 (τελευταία χρονιά για την οποία δίνει επίσημα στοιχεία η Τράπεζα Ελλάδος).

Η αναλογία του αγροτικού στο εθνικό προϊόν είναι συνεχώς φθίνουσα, (από 29% το 1951 έπεσε στο 7% το 2001), ενώ ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται συνεχώς (47% του συνολικού πληθυσμού το 1951 και 16% το 2000).

Μείωση του αγροτικού πληθυσμού είχαμε και στα μητροπολιτικά κέντρα που όμως δεν επηρέασε την αγροτική παραγωγή τους, η οποία  συνέχισε ν’ αυξάνει με γοργούς ρυθμούς λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας, ενώ στην Ελλάδα η αγροτική παραγωγή είναι φθίνουσα.Ενώ δηλαδή ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης της αγροτικής παραγωγής στα μητροπολιτικά κέντρα την προηγούμενη εικοσαετία ήταν περίπου 1,5%, το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό ήταν αρνητικό (-0,2%)! Και αυτό, ενώ την εικοσαετία πριν την ένταξη στην ΕΕ (1961-81) η αγροτική παραγωγή μας αυξανόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό 2,7%!

Ανάμεσα στο Διάβολο και τη Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο του αγωνιστή, πολιτικού αναλυτή/επιστήμονα και εξαίρετου νομικού Δημήτρη Μπελαντή μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θεωρούμε σημαντικό για τις τρέχουσες εξελίξεις αποτελώντας μια διαυγή, ριζοσπαστική ανάλυση – παρέμβαση πάνω στα πεπραγμένα και τεκταινόμενα της κυβέρνησης, τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονούνται, χωρίς ωραιοποιήσεις και απλουστεύσεις, που δεν χαρίζεται σε κανένα, ούτε επιχειρεί συμψηφισμούς και τις προϋποθέσεις για μια ριζοασπαστική διέξοδο από τα ασφυκτικά αδιέξοδα στα οποία έχουν οδηγηθεί τα λαϊκά στρώματα από τη θεσμοποιημένη πολιτική των ιμπεριαλιστικών κέντρων των κηδεμόνων «δανειστών» και της εγχώριας ολιγαρχίας αλλά και από τις κυρίαρχες πλάνες.

Γιάννης Δουλφής

Ανάμεσα στο Διάβολο και τη Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα

Δημήτρης Μπελαντής RProject 08.05.2015

Μόνο μια ρήξη στην Ελλάδα τώρα με αντινεοφιλελεύθερο-αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχέδιο μπορεί να συνεγείρει νέες συνειδήσεις στην Ευρώπη και διεθνώς.

1. Μακρά Προ­λε­γό­με­να

Θα ξε­κι­νή­σω από  το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της πο­λι­τι­κής  και πλη­ρο­φο­ρια­κής σύγ­χυ­σης. Αυτό που βιώ­νουν οι πο­λί­τες της Ελ­λά­δας από τις αρχές Φε­βρουα­ρί­ου και μετά, οπότε και επήλ­θε η εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι αυτό που οι ψυ­χί­α­τροι και ιδιαί­τε­ρα το ρεύμα της Αντι­ψυ­χια­τρι­κής έχουν προσ­διο­ρί­σει ως «σύν­δρο­μο του δι­πλού δε­σμού» («double bind»). Αυτό ση­μαί­νει ότι το παιδί μέσα σε μια οι­κο­γέ­νεια λαμ­βά­νει απο­λύ­τως αντι­φα­τι­κά μη­νύ­μα­τα από τους γο­νείς του, πραγ­μα­τι­κά ή συ­ναι­σθη­μα­τι­κά, τα οποία κα­τα­λή­γουν σε απο­λύ­τως αντί­θε­τα συ­ναι­σθη­μα­τι­κά ή και λο­γι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Το παιδί ει­σπράτ­τει ταυ­τό­χρο­να αγάπη και εχθρό­τη­τα, τρυ­φε­ρό­τη­τα και απο­μό­νω­ση. Όπως επι­ση­μαί­νουν οι φο­ρείς του ρεύ­μα­τος της Αντι­ψυ­χια­τρι­κής, αυτή η κα­τά­στα­ση, εφό­σον πα­ρα­τεί­νε­ται, μπο­ρεί να οδη­γή­σει στο απο­τέ­λε­σμα της βα­ριάς ψυ­χι­κής νόσου του παι­διού στην επό­με­νη ζωή του και ει­δι­κό­τε­ρα στη σχι­ζο­φρέ­νεια, τη βα­σί­λισ­σα των ψυ­χι­κών πα­θή­σε­ων (dementia).

Παράδοξα και μύθοι

Του Γιώργου Ζαντιώτη

Σε κάθε χώρα υπάρχει μια κλίμακα καταναλωτικών προτύπων η οποία έχει σχέση με την κλίμακα εισοδημάτων του πληθυσμού της. Οι γενικές παρατηρήσεις δείχνουν πως καθώς ανεβαίνουμε στην κλίμακα των εισοδηματικών επιπέδων, υπάρχουν ορισμένα εμπορεύματα από τα οποία μια αντιπροσωπευτική οικογένεια αγοράζει μεγαλύτερες ποσότητες σε υψηλότερα εισοδηματικά επίπεδα.

Από την άλλη έχουμε μεγάλο αριθμό εμπορευμάτων από τα οποία αγοράζεται λιγότερη ποσότητα σε υψηλότερα εισοδήματα. Πρόκειται για τα λεγόμενα  «κατώτερα αγαθά» ή για κατώτερους τρόπους ικανοποιήσεως μιας γενικής ανάγκης, όπως η τροφή και η ψυχαγωγία.

Αυτά και άλλα πολλά μας λέει η επιφανειακή θεωρία των Αυστριακών που ο Μπουχάριν αποκάλεσε ειρωνικά «Οικονομική Θεωρία του Εισοδηματία». Οι αντιλήψεις οι οποίες συνοψίστηκαν από τον J.B. Clark στην «οριακή παραγωγικότητα του κεφαλαίου» και η επεξεργασία του Βαλρασιανού μοντέλου (Leon Walras) της γενικής ισορροπίας των ανταλλαγών, διαμορφώθηκαν σαν μια προσπάθεια άμυνας απέναντι στον Μαρξισμό. Οι νεοκλασικοί, αν και έδιναν μεγάλη έμφαση στη ζήτηση, δεν ήταν πρόθυμοι να εξετάσουν προβλήματα σχετικά με την κατανομή της αγοραστικής δύναμης μεταξύ των οικογενειών.

Αυτόν τον «δισταγμό» έρχεται προφανώς να ξεπεράσει η «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ με τον ειδικό φόρο στις 500 πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας, την επαναφορά της έκτακτης εισφοράς  για ετήσια εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ και την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ κατ΄ελάχιστον 16%, που θα αποδίδει ετησίως παραπάνω έσοδα (άνω του 1 δισ. ευρώ). Μόνο που αυτό μοιάζει σαν να ενδιαφέρεται κανείς για τις πεντάρες και να αδιαφορεί για τις λίρες.