Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Θανάσιμο πλήγμα και διέξοδος



του Γιάννη Δουλφή

Με την «ολική επαναφορά» που επέφερε η νέα, ακόμη επαχθέστερη «συμφωνία» με τους δανειστές, που ψήφισε πανηγυρικά το ελληνικό κοινοβούλιο, αποδείχτηκε εμπράκτως ότι το «κοινό σπίτι» στο οποίο εγκλώβισε τον ελληνικό λαό ο λαοφιλής ηγέτης Τσίπρας, αποδείχτηκε ότι ήταν γεμάτο με κροκοδείλους, στα δόντια των οποίων τον εγκατέλειψε εν τέλει.
Η αφετηρία της «παιδαριώδους αφήγησης», που παρουσιάζεται πολλάκις και ως «στρατηγική» (αποτυχημένη από καλόπιστους επικριτές, αναγκαίας από την «αμετανόητη» τυχοδιωκτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που εμμένει να την εμφανίζει ως μονόδρομο) ήταν η επομένη των εκλογών του 2012, όταν με ολοένα και γοργότερα βήματα ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειπε σταδιακά τα προτάγματα που τον εκτίναξαν τότε εκλογικά.
Η «συμφωνία» με τους «εταίρους» - δανειστές, την οποία προώθησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, με την πανηγυρική ομοψυχία των πολιτικών δυνάμεων του εγχώριου κατεστημένου, αποτελεί τη χαριστική βολή για τα λαϊκά στρώματα που την εμπιστεύτηκαν, την ταφόπλακα των όρων διαβίωσής τους.
Βρεθήκαμε έτσι στην εσωτερική οικονομική χρεοκοπία εντός ευρώ, με όρους που αποστραγγίζουν τα συναλλαγματικά, χρηματικά μέσα με την τεράστια μεταφορά πόρων στο εξωτερικό και θα φέρουν την πλήρη οικονομική ασφυξία, την ολοκλήρωση της λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου (βλ. τη μεταφορά όλων ουσιαστικά των περιουσιακών στοιχείων της χώρας στο ελεγχόμενο από τη γερμανική αυτοκρατορία ταμείο, τη θέσπιση του νέου κώδικα πολιτικής δικονομίας και τη μεταφορά στο εθνικό δίκαιο της κοινοτικής οδηγίας για τις τράπεζες (BRRD) όπου περιγράφεται η διαδικασία bail-in για τη διάσωση των τραπεζών) και την πλήρη παράδοση των ψηγμάτων εθνικής ανεξαρτησίας (πλήρως ελεγχόμενους από τους δανειστές κρίσιμους μηχανισμούς – ΕΛΣΤΑΤ, «ανεξάρτητη» από τον έλεγχο των ελληνικών αρχών Γραμματεία δημοσίων εσόδων).


Ουσιαστικά το φόβητρο του GREXIT βρίσκεται στην πραγματικότητα ήδη εδώ για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τα capital controls αποτελούν τη νέα μόνιμη πραγματικότητα του τραπεζικού συστήματος για την πλειονότητα των πολιτών, εν αναμονή «κουρέματος» καταθέσεων και κύριος είδε ποιών άλλων μέτρων (προσέξτε τι σημαίνει για παράδειγμα η απαγόρευση εξόφλησης δανείων από καταθετικούς λογαριασμούς με την τελευταία ΠΝΠ).
Το δυσθεώρητο κρατικό χρέος, για μια ακόμη φορά παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες για να «αναδιαρθρωθεί» με διάφορα τεχνάσματα που το διαιωνίζουν, ενώ ο ανυπέρβλητος ορίζοντας είναι το ευρώ, το «πάση θυσία» νόμισμα – «προστατευτικός» θεός.   
Το χρέος αποτελεί όπλο και μηχανισμό παραγωγής κέρδους – απόσπασης αξίας και μεταφοράς της στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δεδομένου ότι συνδέεται με ένα νόμισμα που εκδίδεται, ελέγχεται από αυτά και παρέχεται ως μελλοντική απαίτηση με συγκεκριμένους επιβαλλόμενους όρους. Το χρέος και το νόμισμα - ευρώ αποτελούν τις δύο όψεις ενός περίτεχνου μηχανισμού νομικών και οικονομικών καταναγκασμών για τον πλήρη έλεγχο των χρηματικών, κεφαλαιακών ροών και την αποικιοποίηση της χώρας, με την διαμόρφωση ενός φαύλου κύκλου. Οι κατ’ εξακολούθηση δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι αυτό μη εξυπηρετήσιμο, αλλά αποτελεί γι’ αυτούς το μέσο της υφαρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Η κατοχύρωση της ισχύος του νομίσματος, μιας άυλης και πλασματικής αξίας, απορρέει πέραν των άλλων και από τις πολιτικές «εσωτερικής υποτίμησης» που το συνοδεύουν με μοχλό την απαίτηση εκπλήρωσης των υπο-χρεώσεων, απαξιώνοντας τις υλικές αξίες για να οδηγήσει στη βίαιη μεταβίβαση του συσσωρευμένου πλούτου, ταυτόχρονα με την απόσπαση μεγάλου μέρους του παραγόμενου εισοδήματος., διαιωνίζοντας τους μηχανισμούς εξάρτησης. Έτσι αποκλείεται εντός των πλαισίων αυτών η οποιαδήποτε δυνατότητα απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο της.      
Η επικείμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, που έχει υποστεί ήδη μια πρωτοφανή για καιρό ειρήνης ύφεση τα τελευταία χρόνια, θα οδηγήσει στην κοινωνική απόγνωση και το χάος με την παντοιοτρόπως επιχειρούμενη αδρανοποίηση του λαϊκού παράγοντα τα τελευταία χρόνια – με τελευταίο σταθμό την «ολική επαναφορά στην κανονικότητα» μετά το βροντώδες ΟΧΙ σε ένα δημοψήφισμα, που ανέτρεψε τους σχεδιασμούς εκείνων που το προκήρυξαν, που στην πραγματικότητα δεν πίστεψαν την επίσημη πρότασή τους.
Ως προς το πολιτικό σύστημα, παρά τις ακατάβλητες προσπάθειες όλων των επικοινωνιακών μέσων – κομματικοί και κρατικοί μηχανισμοί και δημοσιογραφικά μέσα – οδηγούμαστε γοργά στην πλήρη σήψη με αρχικό αποδέκτη το ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική που ακολούθησε, οδηγώντας από «ήττα» σε «ήττα», όπου η κάθε προηγούμενη προετοίμαζε την επόμενη, σε μια πορεία αυτοεκπληρούμενης προφητείας, θα αποτελέσει το προσεχές διάστημα τον αποδέκτη της λαϊκής οργής, παρά το σημερινό μούδιασμα και την απογοήτευση και πίκρα του κόσμου, που είδε για μια ακόμη φορά τις ελπίδες που εναπόθεσε ως «ψηφοφόρος» να διαψεύδονται οικτρά.
Πολλοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο υποκριτικά και ψευδολογώντας ανερυθρίαστα, βάλλουν κατά των κριτικών φωνών ότι δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο, για να δικαιολογήσουν τη «συνθηκολόγηση». Σχέδια, πολλά, τόσο εντός, όσο και εκτός, δημόσια, έχουν παρουσιασθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια, τα οποία επιδεικτικά περιφρόνησε η τυχοδιωκτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν νομιμοποιείται, ως εκ τούτου ούτε η ίδια, ούτε η κυβέρνηση που σχημάτισε να εγκαλεί τους άλλους, για εκείνο που είχε την υποχρέωση και τα μέσα να κάνει και μάλιστα εκ των υστέρων όταν έχει ήδη αποδεχθεί τα τετελεσμένα.
Θα πρέπει, όμως να τονισθεί, ότι «λεπτομερές σχέδιο» για την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, σε ένα πλαίσιο που αποβλέπει στην απεξάρτηση και την αυτόκεντρη ανάπτυξη της χώρας με κατεύθυνση την παραγωγική ανασυγκρότηση με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και ό,τι αυτό προϋποθέτει, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες χρονικά συνθήκες. Οι άξονες ενός τέτοιου «μεταβατικού προγράμματος» έχουν κατατεθεί δημόσια, σε διάφορες παραλλαγές, το ουσιαστικότερο, όμως στοιχείο αυτού είναι η προετοιμασία του ελληνικού λαού, ώστε να κατανοήσει ότι συνειδησιακά την αναγκαιότητά του και τις προϋποθέσεις, που δεν αρκούν σε μια εκλογικά ανάθεση.
Προϊόντος του χρόνου και με τη συνέχιση της εφαρμογής, σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις της «μνημονικής» πολιτικής, η διέξοδος καθίσταται ολοένα και δυσκολότερη, αλλά όχι αδύνατη.
Τίθεται επομένως εδώ το ζήτημα του νέου πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου που απαιτείται για να υπάρξει πραγματικά διέξοδος, και να μην επαναληφθούν για μια ακόμη φορά οι εκ των υστέρων διαψεύσεις. Ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ συμπυκνωμένος για τις ενέργειες συγκρότησης του νέου αυτού υποκειμένου και θα αποτελούσε πολύ θετική εξέλιξη για τις προσεχείς διεργασίες η συμμετοχή του σε ενδεχόμενες εκλογές και η αξιοπρεπής κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση.
Τι υπάρχει, σήμερα, στον ορίζοντα, ως πρώτη ύλη για τη συγκρότηση αυτή;
Ήδη μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με την ολοκλήρωση της μεταλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ και την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο, εκδηλώθηκαν οι υποβόσκουσες αντιθέσεις στο εσωτερικό του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την επικράτηση και την ηγεμόνευση της περί τον Τσίπρα τυχοδιωκτικής ομάδας, δεν υπήρξε και ούτε ήταν εύκολο να μεταβληθεί χωρίς κλυδωνισμούς σε ένα ακόμη μνημονιακό κόμμα. Και αυτό όχι τόσο, λόγω της – έστω και θολής και αμφιλεγόμενης - αντιμνημονιακής ρητορικής του, όσο λόγω της συγκρότησής του, και της εκπροσώπησης εντός του, λαϊκών και εργατικών, αγωνιστικών στοιχείων, που αποτέλεσαν εξ΄ άλλου και τη σημαντικότερη πτυχή της δυναμικής και της εκλογικής του επικράτησης. Η πλειονότητα αυτού του κόσμου των αγωνιστών, παρά τις αυταπάτες, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούν την «ολική επαναφορά» και την ολοκλήρωση της μεταλλαγής, ούτε αντέχουν την παταγώδη διάψευση των προσδοκιών τους.
Αφετέρου, παρά την παντελή έλλειψη δημοκρατικών δομών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, που επέτρεψε και την κυριαρχία της ομάδας Τσίπρα – η οποία άλλωστε και την προώθησε, ιδιαίτερα μετά τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα – οι υποβόσκουσες ή ανοιχτές διαφωνίες και οι εσωτερικές συγκροτήσεις «ρευμάτων», σε συνάφεια και με την αγωνιστική παρουσία των στελεχών και των επιρροών τους, έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για συγκροτημένη μαζική αντίδραση στη μετεξέλιξη αυτή. Αυτό έγινε ξεκάθαρο και με την καταψήφιση της νέας «συμφωνίας» στο κοινοβούλιο, από μεγάλο αριθμό βουλευτών του.         
Το Αριστερό Ρεύμα διαθέτει από καιρό την πιο ξεκάθαρη, διατυπωμένη πολιτική θέση για το δρόμο απεμπλοκής μεταξύ των διαφωνούντων ομάδων στο εσωτερικό του.  
Το Κόκκινο Δίκτυο, που αποτελεί το δεύτερο σκέλος της Πλατφόρμας, προκρίνει εσχάτως μια πιο προωθημένη στάση ως προς την ακουλουθητέα πολιτική εσωτερικής «ρήξης» στο κόμμα, αλλά δεν έχει αρθρώσει τόσο ξεκάθαρο σχέδιο στο ζήτημα της ανάκτησης της νομισματικής κυριαρχίας. Το ίδιο και η ΚΟΕ, που ασκεί μεν την εντονότερη κριτική, αλλά πέραν της απουσίας θέσεων ως προς το νομισματικό και ευρωενωσιακό στοιχείο, υπήρξε το προηγούμενο διάστημα ακραιφνής «σύμμαχος» της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς το πολιτικό της «σχέδιο» και την αφήγηση που το συνόδευε. Όπως άλλωστε και η λεγόμενη ομάδα των 53+, που ούτε ομοιογενής είναι, ούτε συμπαγής και συνεπής, αποτελώντας όμως την κρίσιμη στελεχιακή μάζα, για τη συγκρότηση ενός ισχυρού εσωκομματικού αντιπολιτευτικού πόλου που θα μπορούσε να αποτελέσει το πρόπλασμα για το νέο υποκείμενο. Επίσης εμφανίστηκαν και νέες ηχηρές διαφωνίες, από πρόσωπα όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που έχει ευρεία λαϊκή απήχηση, λόγω και των πρωτοβουλιών και ενεργειών της το τελευταίο διάστημα, ως Προέδρου της Βουλής.  
Στην παρούσα φάση η επιλογή όλων αυτών των συναρθρώσεων, είναι η σύγκλιση ενός συνεδρίου για την κατάκτηση της κομματικής πλειοψηφίας; Είναι κάτι τέτοιο εφικτό, δεδομένων και των δυνατοτήτων χειραγώγησης της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των τακτικισμών της; Θα υπάρξει το χρονικό περιθώριο για κάτι τέτοιο; Και πως θα αποφευχθεί η καταρράκωσή τους σε ένα δυσανάλογα ευρύ εκλογικό σώμα σε σχέση με τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν θα χρεώνονται με την ασάφεια και την παραμονή τους εντός των τειχών, τις κυβερνητικές επιλογές και την εφαρμογή των νέων μέτρων;   
Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστική αριστερά (εκτός του ΚΚΕ που βρίσκεται στον κόσμο του), είναι δέσμια των αντιφάσεων που υφέρπουν εδώ και πολλά χρόνια και δεν έχουν βρει μέχρι σήμερα διέξοδο. Μικροηγεμονισμοί, διαγκωνισμός στελεχών, αυτοαναφορικότητες, εσωστρέφεια, για να αναφερθούμε επιγραμματικά. Όπως φαίνεται είναι δύσκολο να προκύψει από το χώρο αυτό, ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα που θα είναι ικανό να ανατρέψει τους υφιστάμενους συσχετισμούς, παρά τις διατυπωμένες πλέον ξεκάθαρες και εν γένει τεκμηριωμένες θέσεις του. Αυτό άλλωστε, εμμέσως ή αμέσως το αναγνωρίζουν και οι περισσότεροι παράγοντες του χώρου αυτού.    
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η λαϊκή διαθεσιμότητα που εκφράστηκε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με το ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα σε μια συμφωνία που ήταν καταφανώς πολύ λιγότερο επαχθής, έναντι αυτής που ψηφίστηκε στη βουλή. Δυστυχώς οι λαϊκές δυνάμεις της κοινωνίας δεν κατόρθωσαν να κατακτήσουν ένα μόνιμο ενεργητικό ρόλο, όλο αυτό το πενταετές διάστημα των «πέτρινων χρόνων» και οδηγήθηκαν στο δρόμο της εκλογικής ανάθεσης, παρά τους επί μέρους μεγάλους αγώνες και τις γενικότερες κινητοποιήσεις τους.
Πώς θα συναντηθούν οι δύο αυτοί παράγοντες – πολιτικός και κοινωνικός - για το σχηματισμό του νέου υποκειμένου; Ορισμένα κρίσιμα σημεία είναι κατά την άποψή μας τα παρακάτω:
-Το στοιχείο της δημοκρατικής συγκρότησης του νέου φορέα είναι πρώτιστο και θεμελιακό για την αποφυγή της αναπαραγωγής των προηγούμενων φαινομένων, που ενδημούν για χρόνια σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς.    
- Μια σημαντική παράμετρος του νέου υποκειμένου είναι, αν θα αποτελεί ένα ενιαίο οργανωτικά φορέα ή μέτωπο πολιτικών δυνάμεων και αυτό είναι ένα κρίσιμο διακύβευμα, τόσο για τη δημοκρατική συγκρότηση, όσο και για την αποτελεσματικότητα, την ενιαία έκφραση και την απήχησή του. Ως εκ τούτου θα πρέπει να τεθεί σύντομα επί τάπητος.   
- Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο είναι ο ανοιχτός διάλογος για όλα τα επίδικα ζητήματα και η όσμωση μεταξύ των διαφόρων ομάδων, χωρίς συγκάλυψη ανεπαρκειών ή διαφωνιών με το κρύψιμό τους κάτω από το χαλί εν ονόματι μιας διαφορετικότητας που δεν τις προωθεί αλλά τις συντηρεί.
- Η ευρεία κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων σε όλους τους κοινωνικούς χώρους - λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένους (συνδικαλιστικούς, δημοτικούς) - και η οργάνωση των αγώνων, πολύμορφων αλλά και γενικευμένων, που θα απαιτηθούν για την απόκρουση της εφαρμογής των μέτρων της νέας «συμφωνίας» θα αποτελέσει το κρίσιμο στοιχείο για τη συγκρότηση του νέου υποκειμένου.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όλους. Για μια ακόμη φορά, «οι καιροί ου μενετοί».    
Γιάννης Δουλφής   



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου