Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Τελικά τα μνημόνια φέρνουν ανάπτυξη;

Σημερινές δηλώσεις του κου Σταθάκη: με τη Συμφωνία του καλοκαιριού, τους δύο επιτυχημένους γύρους διαπραγμάτευσης το φθινόπωρο, την κεφαλαιακή θωράκιση των τραπεζών και την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, ανοίγει ο δρόμος για την ελάφρυνση του μακροπρόθεσμου χρέους και την επιστροφή της οικονομίας σε αναπτυξιακή τροχιά, από το δεύτερο εξάμηνο του έτους”.


Δηλαδή τι μας λέει ο καλός υπουργός. Ότι η εφαρμογή του σκληρότερου μέχρι τώρα  μνημονίου (διότι αυτό ακριβώς είναι η συμφωνία του καλοκαιριού​, η "θωράκιση" των τραπεζών και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης) φέρνει την ανάπτυξη! Ο υπουργός βέβαια δεν θα έκανε ποτέ την κουταμάρα να υπονοήσει ότι η "ελάφρυνση του μακροπρόθεσμου χρέους" (προσέξτε, όχι η διαγραφή),  δηλαδή ενδεχόμενη μείωση επιτοκίων και παράταση αποπληρωμής, θα ήταν από μόνη της ικανή να βάλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά.  Θα γελούσαν και οι πέτρες.
Όλοι όμως ξέρουμε ότι η κυβέρνηση ισχυρίζεται (και με αυτό το σκεπτικό κατέβηκε στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου) ότι τα μνημόνια είναι καταστροφικά, η εφαρμογή τους όμως (με πόνο ψυχής βέβαια) είναι μονόδρομος αφού ο Πρωθυπουργός δέχτηκε εκβιασμό και υπέκυψε, μιας και ο λαός δεν του έδωσε εντολή ρήξης με την Ευρωζώνη. Τώρα όμως μαθαίνουμε ότι τα μνημόνια φέρνουν ανάπτυξη!


Στο ίδιο μήκος κύματος και  ο ΠτΔ σε σημερινές του δηλώσεις. Η εφαρμογή των μνημονίων φέρνει ανάπτυξη!
"Διότι μόνο με τη διόρθωση αυτών των λαθών (σ.σ.  εννοεί λάθη των θεσμών) ​και​ οπωσδήποτε με την τήρηση των δικών μας υποχρεώσεων, η ελληνική οικονομία θα αποκτήσει τη σταθερότητα εκείνη και την αναπτυξιακή προοπτική που επιβάλλεται ..."


Τελικά ρε παιδιά έχω μπερδευτεί. Είναι καλά ή είναι κακά τα μνημόνια; Μπορεί να μας διαφωτίσει κάποιος;​

Γιάννης Περακάκης

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Κόκκινη Μηλιά





Του Γιώργου Ζαντιώτη
Με αφορμή το editorial του Γιάννη Μηλιού στο περιοδικό «Θέσεις» που φέρει τον τίτλο «ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα», δημοσιεύω την εισαγωγή από ένα πόνημα μου σχετικά με την Ε.Ε και το ευρώ γραμμένο τον Ιανουάριο του 2013 για τις ανάγκες μιας σειράς διαλέξεων.
Τώρα που α) ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ από την επόμενη μέρα και  β) αναλύσεις του τύπου «Το Δημόσιο χρέος στον σύγχρονο καπιταλισμό: το πλαίσιο μιας προοδευτικής πρότασης για την ζώνη του ευρώ”, σαν τα δυο πουλιά του τραγουδιού, το ένα σκοτώθηκε και το άλλο λαβώθηκε, ο  «Βασιλιάς Λαός” δεν πρέπει να μείνει μαρμαρωμένος.
Έγραφα λοιπόν τότε τα εξής:          
«Θα ήθελα να τονίσω, ότι είμαι ο τελευταίος που ξεκινώντας από φιλοσοφική και οικονομική βάση, θα είχα αντίρρηση για ένα κόσμο με ορθό καταμερισμό της εργασίας, δίκαιη κατανομή του πλούτου, περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες, ιστορικές αμβλύνσεις, πολιτιστικές, ηθικές, θρησκευτικές και όποιες άλλες ζυμώσεις, που θα παρήγαγαν νομικούς, ηθικούς, οικονομικούς και κυρίως αξιακούς πανανθρώπινους κώδικες. Με αυτή την έννοια θα μπορούσα να είμαι διεθνιστής. Όχι ακραίος φιλελεύθερος ευρωπαϊστής, όπως ο κύριος “μαζί τα φάγαμε” έχει δηλώσει. Και ήταν δήθεν, πρώην αριστερός, πανάθεμά τον!
Οι επιτυχημένες κοινωνικές επαναστάσεις, εθνικές εξεγέρσεις, ανακαλύψεις νέων κόσμων, εφευρέσεις και γενικά ότι έχει ωθήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό στην πρόοδο και όχι απλά στην “ανάπτυξη”, έχουν επιτευχθεί όταν ικανοποιούνται συγκεκριμένες συνθήκες. Φιλοσοφικές ιδέες και επιστημονικές ανακαλύψεις αποτελούν το σπόρο. Αναπτύσσονται με τη μορφή ιδεολογιών ή εφευρέσεων όταν υπάρξει το κατάλληλο έδαφος. Αυτό ακριβώς θέλω επιγραμματικά να δείξω στη μικρή ανάλυση που ακολουθεί. Ναι σε μια πανανθρώπινη, - και όχι μόνο ευρωπαϊκή - ένωση, με τα χαρακτηριστικά που έχουν περιγράψει φωτισμένα μυαλά. Όχι  τα αρρωστημένα χρηματοοικονομικά ιερατεία, που βλέπουν τους λαούς, στην καλύτερη περίπτωση, μέσα από  οθόνες μεταβολών χρηματιστηριακών μεγεθών. Και θεωρούν ότι όσο το γράφημά τους έχει ανοδική πορεία, συμβαίνει το ίδιο και στον πραγματικό κόσμο. Μόνο που με αυτόν δεν έχουν καμιά επαφή.
Θέλω όμως να επισημάνω κάτι. Ακούω πολλούς να λένε ότι πρέπει να ασχοληθούμε με το “δάσος”  του προβλήματος.  Κάποιοι απ’ αυτούς το βλέπουν από τις “βουνοκορφές” της Εκάλης και άλλοι πηγαίνουν να το συναντήσουν στο Πέραμα. Μόνο που εκεί δεν έχει δάσος. Το κατέστρεψαν οι εφοπλιστές του Ψυχικού και οι “εργατοπατέρες της μεζονέτας του Γέρακα” (ας με συγχωρήσει το όρνεο, δεν αναφέρομαι σ’αυτό και σε ότι επιτελεί στα πλαίσια των φυσικών νόμων). Και οι δύο πλευρές ισχυρίζονται ότι εργάζονται ανιδιοτελώς και στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων. Για τους κάθε λογής “Στουρνάρες”  ή για τους “χρυσούς μπράβους” κατανοεί νομίζω ο καθένας το φιλοσοφικό τους υπόβαθρο.