Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Η ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

                               

Του Γιώργου Ζαντιώτη

Μια γενική ματιά πάνω στη σχετικά πρόσφατη ιστορία του δυτικού κόσμου μας δίνει ανάγλυφα την παρακάτω εικόνα: Από την μια μεριά, μικρές κοινωνικές  ομάδες κρατάνε την εξουσία στηριζόμενες σε ολιγάριθμα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Από την άλλη μεριά, έχουμε τις δυνάμεις που κατά κανόνα συνθέτουν την συντριπτική  πλειοψηφία του πληθυσμού, να είναι αδικημένες και έξω από την άσκηση της εξουσίας και τις αυξημένες  υλικές απολαβές –αυτά τα δύο σχεδόν πάντα συμβαδίζουν- οι οποίες προσπαθούν, είτε να ανατρέψουν τις πρώτες, είτε τουλάχιστον να αποσπάσουν όσα περισσότερα  προνόμια  μπορούν.

Λίγο ενδιαφέρουν εδώ τα ονόματα τους στις διάφορες εποχές και στους διάφορους τόπους: προοδευτικοί, δημοκρατικοί, αναρχικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, απελευθερωτικά, εργατικά ή αγροτικά κινήματα κ.τ.λ. Το σενάριο από εδώ και πέρα ξετυλίγεται διαφορετικά σε κάθε ειδική περίπτωση.

Στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, φάνηκε για μια ακόμα φορά όσο και αν αυτό δεν μας αρέσει, ότι οι κατεστημένες δυνάμεις είναι ακόμα πολύ μπροστά σε σχέση με τις προοδευτικές. Ενώ από την μια με τις δανειακές συμβάσεις έδεναν το λαό χειροπόδαρα, από την άλλη λασκάριζαν λίγο το έρμα, αποδεχόμενες τυπικά μερικά από τα προαπαιτούμενα που δήθεν έθεταν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, μέχρι να είναι έτοιμες να θέσουν ολοφάνερα σε εφαρμογή το δικό τους πια διοικητικό ρεαλισμό.

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, οι προνομιούχοι δέχτηκαν στους κόλπους τους τον ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπρόσωπο των «αδικημένων τάξεων» και οι δεύτερες, τον ίδιο πάλι πολιτικό φορέα ως εκπρόσωπό τους. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτό έπαιξε η αντιμνημονιακή φιλολογία. Οι συγγραφείς της, άρπαξαν τα συνθήματα και τις ιδέες των προοδευτικών δυνάμεων πριν ακόμα αυτές προφτάσουν να ασκήσουν δημόσια τις αναμενόμενες πιέσεις τους και αποστέρησαν έτσι από αυτές ολόκληρους τομείς των «περιοχών αντιδικίας». Έτσι αυτές αντί να αποτελέσουν εναλλακτικές δυνάμεις εξουσίας, πήραν την μορφή έλξης ή αντίβαρων στη στατικότητα των κατεστημένων.

Αυτή θα είναι κατά την άποψή μου η μόνη συμβολή που μπορεί να έχει «νομοτελιακά» και η ΛΑΕ. Η προσπάθειά της να καταγραφεί ως κοινοβουλευτική παρουσία αντιμνημονιακών δυνάμεων με την συμβολή κουρασμένων αριστερών γραφιάδων και ομαδαρχών, μικρο-φοιτητεμπόρων και αντιμνημονιακών τηλεαστέρων, θα είναι τουλάχιστον οπισθοδρόμηση.
Για να παραφράσω τον Φ.Κάστρο, σήμερα ο λαός δεν έχει ανάγκη ένα πολιτικό μόρφωμα που τα μέλη του είναι απλά νέοι και τίμιοι, δεν έχει νόημα να χάσει τον χρόνο του για να εξετάσει και να πει αν ανάμεσα τους υπάρχει κάποιος κλέφτης ή εγκληματίας. Μόνο μια εναλλακτική αντί ΕΕ/ΟΝΕ στρατηγική με σοσιαλιστική προοπτική μπορεί να είναι η διαχωριστική γραμμή με τον αντίπαλο και ταυτόχρονα η συνεκτική ουσία δημιουργίας μετωπικού πολιτικού φορέα και όχι μεσιτικού γραφείου. Σε αυτό οφείλουν να συμβάλουν όλες οι αριστερές και λαϊκές δυνάμεις, είναι η μόνη αληθινή και ρεαλιστική αφήγηση αυτή την στιγμή τουλάχιστον στον τόπο μας.