Ανοικτή συζήτηση Αρκούν οι καλές προθέσεις; Μπορεί να εφαρμοσθεί αριστερή πολιτική μέσα στην ΕΕ;

Τάσος Σταυρόπουλος (Σχέδιο Β')

Δημήτρης Σαραφιανός (ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση)

Γιάννης Περακάκης (Κοινωνική & Οικονομική Αυτοδιάθεση)

Συντονίζει ο Γιώργος Ζαντιώτης

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2014, 18.00

Στο Στέκι της Κ.Ο.Α. (Δαυλείας 18 και Δωρίδος – Αιγάλεω)

 

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων

Πέτρος Παπακωνσταντίνου Από http://rproject.gr 06.01.2015

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να... γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις  που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των FinancialTimes: οι  λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας,  είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.

3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΧΗΣ

Δυστυχώς στη μικρή αυτή χαραμάδα που άνοιξε με τη διενέργεια βουλευτικών εκλογών λόγω της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν θα τεθούν, όπως διαφαίνεται, από τους αντιμαχόμενους βασικούς πρωταγωνιστές, τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και οι ουσιώδεις επιλογές που απαιτούνται για την απαλλαγή από τον εφιάλτη που ζούμε όλοι τα τελευταία χρόνια της διεθνούς επιτροπείας, η οποία επέβαλε τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική κοινωνικής καταστροφής.

Μετά την πρώτη έκπληξη του λαού και την αρχική αφωνία και αμηχανία του απέναντι σ’ αυτή (2010), ακολούθησαν τα χρόνια της ανοιχτής εκδήλωσης της οργής του και των έντονων κινητοποιήσεων για την αποτροπή της εφαρμογής των μέτρων σφαγιασμού (2011 – 2012), που δεν στάθηκαν ικανές να ανακόψουν την επέλαση των βαρβάρων. Οι λόγοι πολλοί – η έλλειψη οργάνωσης, η κρατική καταστολή, η σύγχυση ως προς τη στόχευση, το καταθλιπτικό βάρος της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η απογοήτευση από αλλεπάλληλες ήττες αγώνων χωρίς σύνδεση, συνέχεια και προοπτική, τα αντιμαχόμενα σχέδια των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, μεταξύ αυτών και των αριστερών οργανώσεων, η αδυναμία συγκρότησης μαζικού πολιτικού υποκειμένου με ξεκάθαρα προτάγματα, μέσα και στόχους, η αδυναμία συγκρότησης μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας αρθρωμένη με πραγματικά κοινές αξιώσεις, οι βιοτικές ανάγκες του κόσμου σε ένα ολοένα πιο αντίξοο πλαίσιο κ.α.

Εμφανίστηκε τότε το 2012, εν όψει και πάλι εκλογών, ένα σχέδιο, που αποδείχθηκε για τους εμπνευστές του ευφυές και για το λαό ελπιδοφόρο. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, για μια κυβέρνηση της αριστεράς η οποία θα καταργήσει τα μνημόνια, θα ακυρώσει τις δανειακές συμβάσεις με τους ξένους δανειστές και δεν θα αναγνωρίσει το εξωτερικό χρέος της χώρας στην προσπάθεια για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, εθνικοποιώντας παράλληλα τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις στρατηγικής συμμαχίας, σε ένα εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.         

Έτσι περάσαμε στην εποχή της εν λευκώ ανάθεσης των λαϊκών προσδοκιών, μια περίοδο που φαίνεται σήμερα να ολοκληρώνεται. Δυστυχώς - και αυτό πρέπει να αποτελέσει ένα μάθημα για το λαό - το γεγονός αυτό διευκόλυνε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σταδιακή μετατόπιση σε ολοένα και πιο συμβιβαστικές τοποθετήσεις ως προς τα επίμαχα ζητήματα και διακυβεύσεις, σε ένα υποτιθέμενο «ρεαλιστικό σχέδιο μειωμένων προσδοκιών» με άλλοθι τη «λαϊκή απραξία», ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, εγκλωβίζοντας το αρχικό αίτημα ανατροπής, που είχε υιοθετήσει, σε ένα κοινοβουλευτικό παιχνίδι με την καθήλωση του λαού σε μια μέλλουσα εκλογική αναμέτρηση. Αναζητώντας, μάλιστα, πολιτικούς συμμάχους σε δυνάμεις που συνέπραξαν με το μνημονιακό καθεστώς, αποτελώντας μέρος του και κοινωνικούς συμμάχους στην αντίπερα όχθη, χρησιμοποιώντας τις ζωντανές δυνάμεις του μόχθου ως άμορφο εκλογικό ακροατήριο προς ανακούφιση των πιο αδύναμων μελών του.          

Το ζητούμενο είναι να μην περάσουμε στην εποχή της πλήρους και οριστικής απογοήτευσης του λαού, με ότι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια (παλινδρομήσεις σε προγενέστερα πολιτικά σχέδια με δυσμενέστερους όρους, φασιστική εκτροπή κ.α…). 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΜΑΣ

Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης ήταν τα ιδανικά για ένα καλύτερο  Κόσμο - η ελευθερία, η ισότητα και η αυτοδιάθεση - που η ίδια στην νηπιακή  φιλελεύθερη ηλικία της είχε κάνει τόσα πολλά για να υπερασπίσει.

Σήμερα στη νεοφιλελεύθερη ενηλικίωσή της η επίθεση δεν αφορά μόνο αυτόν που αποκαλούσαμε τρίτο κόσμο, αλλά κεφαλαιοκρατικές χώρες του κέντρου ή της περιφέρειας.

Η οικονομική κρίση έχει αντικατασταθεί από μια τεράστια εργασιακή και κοινωνική κρίση που θα πλήξει ανεπανόρθωτα (τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα) τους λαούς. Ποιο όμως είναι το διεθνές περιβάλλον και ποιος ο ρόλος της Ελλάδας σε αυτό; Ποια θέση και ισχύ έχουν τα πιόνια σε αυτή την τεράστια σκακιέρα, αλλά και πόσοι παίκτες τα κινούν; Ποιοι είναι οι κανόνες του  παιχνιδιού και  μπορεί να αλλάξουν σε όφελος της πλειοψηφίας;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πρώτη προσέγγιση  την Κυριακή  14 Δεκεμβρίου στις 6 μ.μ  στα γραφεία μας, Δαύλειας 18  στο Αιγάλεω.

Εισήγηση θα κάνει ο οικονομολόγος Γιώργος Ζαντιώτης, αλλά αυτή θα  είναι μικρής αξίας χωρίς την ενεργή συμμετοχή σας στη συζήτηση που θα ακολουθήσει και στην οποία σας προσκαλούμε.