Σκόρπιες σκέψεις, σαν τη σκόρπια ...αντίσταση - του Μ.Ανδρεάκου

   Από τις αρχές του 2010 μέχρι και σήμερα που τελειώνει το πρώτο τετράμηνο του 2014, πλειοψηφικά κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας δέχονται μια καταιγιστική επίθεση από κυβερνήσεις που πρόσκεινται στο όραμα της παγκοσμιοποίησης, της Ενωμένης Ευρώπης των Τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού μοντέλου ανάπτυξης.

   Επίθεση στους φορτηγατζήδες, στους ταξιτζήδες, στους δημόσιους υπάλληλους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους γιατρούς, στους εκπαιδευτικούς, στους δημοτικούς αστυνομικούς, στους σχολικούς φύλακες, στις καθαρίστριες υπουργείων, στους φαρμακοποιούς......σε όλη την κοινωνία. Σε όλη; Όχι βέβαια!
     Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που χαίρει της εκτίμησης και της προστασίας των κυβερνήσεων.  Οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι -τρόπος του λέγειν.

   Και πώς συντελείται αυτή η επίθεση; Η μέθοδος είναι κλασική. Στοχοποίηση ενός κλάδου ή τμήματος αυτού ή ειδικότητας. Μεγέθυνση στον υπέρτατο βαθμό των όποιων παθογενειών έχουν συσσωρευτεί επί σειρά ετών (με τη βοήθεια, στήριξη και επιλογή των πολιτικών και πρακτικών των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Δείχνε, δείχνε, δείχνε, λέγε, λέγε, λέγε, χειραγωγείται μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας προς την κατεύθυνση ότι για την κρίση ευθύνονται συγκεκριμένα επαγγέλματα που οι προβολείς της δημοσιότητας είναι στραμμένοι πάνω τους και τους φωτίζουν συνεχώς, με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε ποιοι είναι πίσω από τους προβολείς κρυμμένοι στο σκοτάδι.
    Κατά κύριο λόγο, τα κανάλια διοχέτευσης αυτής της επίθεσης είναι τα ΜΜΕ, με αιχμή του δόρατος την τηλεόραση και βοηθητικές εφεδρείες εφημερίδες και ραδιόφωνα.
    Κυριαρχεί η μία και μοναδική άποψη του ευρωμονόδρομου, της οικονομικής ανάπτυξης σε φαντασιακό επίπεδο και η τραπεζοκρατία ωσάν ατμομηχανή ανάπτυξης και προόδου(τι ωραίες λέξεις!  εύηχες !!!) ....

    Και πώς απαντάει η κοινωνία σε όλη αυτή τη μεθόδευση; Τι πράττουν τα οργανωμένα κομμάτια της (Κόμματα); Ξαναπετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα, στην ίδια την κοινωνία. Δια μέσου των κατώτερων σε ιεραρχία κομματικών στελεχών, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, δέχονται οι πολίτες και συμφωνούν με το σκεπτικό της επίθεσης, δηλαδή ότι οι μεμονωμένοι κλάδοι που εκάστοτε φωτίζονται, ευθύνονται για την κρίση και απαντούν με απεργίες της μιας ημέρας, σαν να ζούμε σε περιόδους παχιών αγελάδων και απεργούμε για να αυξήσουμε τους παχυλούς μας μισθούς.
   Έτσι, πάλι μένουν στο απυρόβλητο και στο σκοτάδι τα Κόμματα που η κοινωνία τα επέλεξε για να λύσουν τα προβλήματα και να αναλάβουν ευθύνες και ρίσκα.
    Δε ρισκάρουν οι πολιτικοί τη βουλευτική τους έδρα και τα προνόμια που προκύπτουν από αυτή, όταν δεν παραιτούνται και ατενίζουν τη λαίλαπα να επιπίπτει στην κεφαλή των ψηφοφόρων τους (και όχι επί των δικών τους κεφαλών- βεβαίως, βεβαίως) και έχουν την απαίτηση και το θράσος ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι λίγο πριν χάσουν οριστικά την εργασία τους να πληρώσουν το λεγόμενο “συνδικαλιστικό χαράτσι” στις απεργίες της μιας ή των δύο ημερών, που οι πάντες γνωρίζουν ότι δε θα οδηγήσουν σε τίποτα, εκτός του να δικαιολογούν την ύπαρξη των επαγγελματιών συνδικαλιστοπατέρων και μελλοντικών εκκολαπτόμενων βουλευτών του Κόμματός τους (αν επιδείξουν βεβαίως τον πρέποντα ζήλο και την αρμόζουσα συμπεριφορά). 
    Ενώ όλοι σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνούν ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, σε πρακτικό επίπεδο λειτουργεί σαν επάγγελμα και μάλιστα πολύ προσοδοφόρο.

    Ας ξαναθυμηθούμε το πικρό μάθημα του Martin Niemoller, του λουθηρανού πάστορα και θύματος των ναζιστικών διώξεων. Πρώτα πήραν τους κομμουνιστές, συλλογίστηκε, αλλά εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής, οπότε σιώπησα. Μετά κυνήγησαν τους Εβραίους, αλλά εγώ δεν ήμουν Εβραίος..... και μετά τους καθολικούς, αλλά εγώ δεν ήμουν καθολικός....και μετά ήρθαν να πάρουν εμένα..... Αλλά τότε δεν είχε μείνει κανείς πια να μιλήσει για κανέναν. Μας θυμίζει τίποτα αυτή η ιστορία; Μήπως μοιάζει με αυτό που ονομάζουν  κοινωνικό αυτοματισμό; Και πώς πολεμιέται αυτό το φαινόμενο; Μήπως με την πλήρη αγκίστρωση σε κομματικούς δογματισμούς και σε πρακτικές περασμένων δεκαετιών, και όχι με τη συλλογική προσπάθεια για ενωτικούς αγώνες που πρώτο και άμεσο στόχο θα έχουν το σταμάτημα αυτού του φαινομένου;

    Σήμερα, τα ζητήματα δεν είναι κλαδικά για να τα λύσει ο συνδικαλισμός από μόνος του.
 Είναι βαθύτατα πολιτικά και απαιτείται η μετωπική συστράτευση των υπαρκτών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στη νεοταξική παγκοσμιοποιημένη επίθεση που υφίσταται σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων. Δεν παραγνωρίζουμε καθόλου ότι θα πρέπει να υπάρχει κοινός στόχος για το πού θα προχωρήσει η κατάσταση, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα, λες και ζούμε στο 1995 ή στο 2005.
    Να κοιτάει ο καθένας το κομματικό “μαγαζάκι” του και έτσι δια της μεθόδου της σαλαμοποίησης να οδηγούν το σύνολο της κοινωνίας στην απαξίωση και το μαρασμό (και ενίοτε και στις αυτοκτονίες). Για την κοινή στόχευση και τον κοινό βηματισμό θα εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο, γιατί αποτελεί ένα πολύ σοβαρό παράγοντα για διερεύνηση και προβληματισμό.

                                                        

 Μιχάλης Ανδρεάκος                                                                                     9 Απρίλη 2014