Περί.. ...ελευθερίας. - του Μ.Ανδρεάκου

    Για κάποιους ο Τζον Λοκ, υπήρξε ο πρόδρομος του φιλελευθερισμού, ενώ για άλλους, υπήρξε ο θεμελιωτής του. Και στη μια στην άλλη περίπτωση, υπήρξε αυτός που έθεσε τις φιλοσοφικές βάσεις της ανθρώπινης….ελευθερίας σε όλες τις μορφές της: την ελευθερία της επιχείρησης,  την ελευθερία του εμπορίου, την ελευθερία του ανταγωνισμού, την ελευθερία των συμβάσεων. Και φυσικά την ελευθερία των επενδύσεων.

     Και επειδή υπήρξε φιλόσοφος και έπρεπε να φιλοσοφεί απρόσκοπτα, οι κακές γλώσσες του καταμαρτυρούν ότι επένδυσε τις οικονομίες του σε μετοχές της Βασιλικής Εταιρείας της Αφρικής. Αυτή την καλή και επικερδής επιχείρηση που αιχμαλώτιζε σκλάβους στην Αφρική και τους πουλούσε ως δούλους στις φυτείες της Αμερικής.

      Μετά τρεις αιώνες περίπου, ξανά στο Ευρωπαϊκό – και όχι μόνο- προσκήνιο, οι τέσσερεις (4) ελευθερίες, κατάλληλα επικαιροποιημένες: ελευθερία στη διακίνηση εμπορευμάτων, ελευθερία στη διακίνηση υπηρεσιών, ελευθερία στην αγορά εργασίας, ελευθερία στη μετακίνηση κεφαλαίων. Και προπαντός, ελευθερία στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, σε αντίθεση με τις συλλογικές που ……περιορίζουν την δημιουργικότητα του ατόμου.

      Τόση πολύ ελευθερία πλέον δεν αντέχεται!! Και άρχισε ο κόσμος να πηδάει από τα μπαλκόνια!!! Μόνο στην Ελλάδα έως σήμερα υπολογίζονται πάνω από 5000 άτομα, αρνητές της ελευθερίας!!!!!

                    Μιχάλης Ανδρεάκος                            23 Απρίλη 2014                                 

Χρεοκρατία και υπερχρέωση της κοινωνίας του Γ.Δουλφή

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ 

        Εισερχόμαστε στη σκληρότερη φάση της συντελούμενης κοινωνικής γενοκτονίας που ξεκίνησε από το 2010 με την εφαρμογή των μνημονίων και του ελέγχου της ελληνικής κοινωνίας από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές με την υποταγή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου – με το δικό τους αζημίωτο – στα συμφέροντά τους.
Πρόκειται για την επιχείρηση υπονόμευσης βασικών στοιχείων της ύπαρξής μας και παράλληλα με τις εξελίξεις διάλυσης της δημόσιας παιδείας και υγείας, σχεδιάζεται η στέρηση από τη μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού της στέγης και της μικρομεσαίας αγροτικής καλλιέργειας, η λεηλασία των λιγοστών ρευστών περιουσιακών στοιχείων από όσους έχουν ακόμη κάποιες οικονομίες για να ανταπεξέρχονται σε ανυπέρβλητες υποχρεώσεις και η στέρηση της εύκολης πρόσβασης στο νερό. Τεράστιες θα είναι οι περιβαλλοντικές πέραν των άλλων επιπτώσεις από τη νέας μορφής αξιοποίηση του εδάφους και των υδάτων που θα επιβάλουν τα αδηφάγα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που θα τα οικειοποιηθούν.

Για να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο πατήστε ΕΔΩ

Ο φόβος φυλάει......τα έρμα - του Μ.Ανδρεάκου

  Η περιστολή των ατομικών ελευθεριών προχωράει σταθερά. Κλειδί και εφαλτήριο γι αυτό λειτουργεί ο φόβος. Ο φόβος που καθημερινά τα κανάλια της τηλεόρασης σερβίρουν σε σταθερές δόσεις, έτσι ώστε να σου γίνει συνείδηση και να αποδεχθείς τις αναστολές και τις περικοπές.
       Ο Laurent Bonelli επινόησε πρόσφατα τον όρο “ελευθεροκτονία”, για να υποδηλώσει αυτό το συνδυασμό των νέων κι ανεδαφικών φιλοδοξιών του κράτους και της ατολμίας κι αδιαφορίας των πολιτών. Το κράτος φιλοδοξεί να μειώσει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών και μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το καταφέρνει, στηριζόμενο στην αδιαφορία τους να αντιδράσουν στις πολλαπλές και ταχύτατες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στην καθημερινή τους ζωή, στην εργασία τους, στις σχέσεις του με το Κράτος.
       Λέξεις όπως τρομοκρατία, ανεργία, πτώχευση, εξαθλίωση, πείνα, μέσα από τους έμμισθους  “παπαγάλους” του συστήματος, βομβαρδίσουν καθημερινά τους πολίτες, τους γιγαντώνουν το φόβο και τους οδηγούν στην παράλυση και στην αποδοχή του μοιραίου.
     Τα πάντα είναι πλέον υπό αυστηρό έλεγχο, έτσι ώστε να μην ξεφεύγει το παραμικρό που θα έθετε σε κίνδυνο το οικονομικοκοινωνικό σύστημα που συνεχώς εξελίσσεται σε ότι πιο χειρότερο βίωσε η ανθρωπότητα: στη σύγχρονη δουλεία. Δουλεία σε πολλαπλά επίπεδα. 
       Οικονομική δουλεία, με την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και την κατακρήμνιση όλων σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων έτσι ώστε να φαντάζει λυτρωτικό σωσίβιο ο μισθός των 350 ευρώ.
       Κοινωνική δουλεία, όταν αποσυντίθεται βίαια ο κοινωνικός ιστός των διαφόρων ομάδων που μέχρι πρότινος λειτουργούσαν με μια σχετική βάση αλληλεξάρτησης και αλληλοϋποστήριξης. Οδεύουμε σε φάση έντονου κοινωνικού κανιβαλισμού που η μια ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης και χρεώνει η μία στην άλλη τα αίτια της κρίσης.
      Πολιτική δουλεία, εφόσον έννοιες όπως ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη ηχούν σήμερα στα αυτιά μας σαν “ξεχασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις”.
       Για να ξεπεραστεί ο φόβος, δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες να βγούμε απλά και μόνο στο δρόμο, όπως μας αναφέρει το παλιό τσιτάτο: “στο δρόμο, στο δρόμο, να διώξουμε τον τρόμο”.
       Απαιτείται πολύπλευρη ενημέρωση και συνειδητοποίηση του τι μας συμβαίνει και να τολμήσουμε να υπερβούμε τα τετριμμένα, διασχίζοντας επιτέλους καινούργιους δρόμους σκέψης και πράξης που μέχρι χθες μας φάνταζαν μη ρεαλιστικοί και ουτοπίες.
        Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η μεγαλύτερη ουτοπία και φαντασίωση είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και μας πλασάρεται από το Κράτος σαν ο μοναδικός και ρεαλιστικός δρόμος που υπάρχει.....για το καλό μας, πάντα!

Μιχάλης  Ανδρεάκος                                                                               12 Απρίλη 2014

                                                                      

                                                                      

Τριτη εκδήλωση της κίνησής μας ΑΠΟΔΡΑΣΗ-Κ.Ο.Α

Την Κυριακή  6-4-2014  ,συνεχίστηκε

ο Α' κύκλος των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων

 της κίνησής μας  ΑΠΟΔΡΑΣΗ-ΚΟΑ  με Θέμα:

«Κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης»

με  εισηγητή τον Οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη .

Τους προσκεκλημένους  καλωσόρισε  η συναγωνίστρια

Κλεοπάτρα  Λαυκιώτου η οποία συντόνισε  την   παρουσίαση.

Θα θέλαμε να ζητήσουμε συγνώμη για την κακή ποιότητα του ήχου

  στο πρώτο βίντεο για 6 περίπου λεπτά,αλλά ο καιρός(καταρρακτώδης

βροχή)δεν μας άφησε πολλά περιθώρια,και ήταν η αιτία να μην

μπορέσουν να παρευρεθούν όλοι οι γνωστοί και φίλοι  μας.

Και εξαθλιωμένοι και "συνεργάσιμοι"- του Γ.Περακάκη

Η ανάγκη λήψης δανείου ήταν  επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων

   Στην προ μνημονίου εποχή, η μόνη λύση για μια οικογένεια που ήθελε να αποκτήσει δική της στέγη ήταν ο τραπεζικός δανεισμός αφού οι (σκόπιμα φουσκωμένες) τιμές των ακινήτων απαιτούσαν από τον μέσο Έλληνα να εργασθεί για δύο ή τρεις ζωές ώστε να μπορέσει να στεγαστεί. Για τον λόγο αυτό στερούνται σοβαρότητας οι απόψεις που χαρακτηρίζουν ως απερίσκεπτο κάθε δανειολήπτη στεγαστικού δανείου.
  Οι πολιτικές όμως που ακολούθησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, επέφεραν την βίαιη φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Έτσι εκατομμύρια δανειολήπτες βρίσκονται να χρωστούν στις τράπεζες τεράστια ποσά, σε προφανή αναντιστοιχία με τις σημαντικά κατώτερες τρέχουσες εμπορικές τιμές των ακινήτων που είχαν αγοράσει, την στιγμή που τα εισοδήματά τους έχουν καταβαραθρωθεί και καθιστούν αδύνατη ακόμη και αυτή την επιβίωσή τους. Οι τράπεζες όμως απαιτούν τα λεφτά τους. Στο ακέραιο. Δεν εξετάζουμε εδώ το γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι τράπεζες δεν έδωσαν ρευστό στους δανειολήπτες αλλά χρεόγραφα, δηλαδή άψυχες τραπεζικές επιταγές, τις οποίες οι οφειλέτες παρέδωσαν στους πωλητές των ακινήτων που με την σειρά τους τις ξανακατάθεσαν στις τράπεζες, χωρίς να μεσολαβήσει δηλαδή πραγματική χρηματική ροή (στα πλαίσια της δημιουργίας χρήματος από το πουθενά – δηλαδή από το χρέος).

Καταργείται ουσιαστικά κάθε προστασία

    Δεν τρέφει βέβαια κανείς αυταπάτες ότι το κράτος θα φρόντιζε (ως όφειλε) να στηρίξει τους αδύναμους πλέον πολίτες. Ούτε ότι θα αναγνώριζε τις τεράστιες ευθύνες του τραπεζικού συστήματος για την κατάσταση που έχει περιέλθει ο λαός. Η πολιτεία ακολούθησε τις απόψεις του “μαζί τα φάγαμε”, δηλαδή τα ενσυνείδητα ψεύδη όλων αυτών που απαξιώνουν  τα τελευταία χρόνια τον ελληνικό λαό υπηρετώντας ανερυθρίαστα τα αφεντικά τους, δηλαδή την ντόπια ολιγαρχία.
   Η επιλογή της ολιγαρχίας και του πολιτικού της (υπηρετικού) προσωπικού  ταυτίστηκε με τα συμφέροντα των τραπεζών.  Ακόμα και ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά (νόμος Κατσέλη) αφορά ένα μικρό ποσοστό των δανειοληπτών ενώ εξαιρεί όσους έχουν εμπορική ιδιότητα. Οι διατάξεις που προστάτευαν αποτελεσματικά την κύρια κατοικία αλλά και  κάθε ακίνητο για χρέη έως 200.000 ευρώ δεν ισχύουν πια.
   Από την 1η Ιανουαρίου 2014 (και για ένα μόνο χρόνο) ισχύει ο νόμος 4224/2013 ο οποίος θέτει  ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις για την προστασία της κύριας (και μόνον) κατοικίας από πλειστηριασμούς και ουσιαστικά  αποτελεί το μεταβατικό στάδιο για την πλήρη απελευθέρωσή τους.
   Τώρα η τράπεζα μπορεί να βγάζει στο σφυρί την πρώτη κατοικία αν ο οφειλέτης έχει καταθέσεις πάνω από 15.000 Ευρώ (!) ή ακίνητη περιουσία πάνω από 270.000 ευρώ, ενώ  όποιος έχει εισοδήματα που μόλις υπερβαίνουν το ποσό του επιδόματος ανεργίας είναι υποχρεωμένος να καταβάλει μηνιαίες δόσεις ίσες με το 10% των αποδοχών του. Καθ' όλη τη διάρκεια δε της αναστολής πλειστηριασμών τα  οφειλόμενα τοκίζονται κανονικότατα εξασφαλίζοντας έτσι την αιώνια αδυναμία απεμπλοκής του δανειολήπτη από τα χρέη του. Για δε τις κατασχέσεις λόγω οφειλών προς το δημόσιο ή τα ταμεία δεν υπάρχει καμία απολύτως προστασία.
   Σημειώνεται επίσης ότι ακόμα και εάν γίνει ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων (πλειστηριασμός) αλλά το τίμημα δεν καλύψει το σύνολο της οφειλής, ο δανειολήπτης συνεχίζει να χρωστάει. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις πολύ χαμηλές τιμές των ακινήτων, αποτελεί ένα μοχλό πίεσης για να οδηγούνται οι δανειολήπτες στις νέες “λύσεις” που προτείνει η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία στο πλαίσιο του νόμου 4224/2013  απέστειλε πρόσφατα στις τράπεζες τον «μπούσουλα» για τα «κόκκινα» δάνεια, ζητώντας απάντηση έως τις 10 Απριλίου.

Κώδικας δεοντολογίας και συνεργασίας με μονομερές όμως όφελος

   Ανατρέχοντας κανείς στον μπούσουλα αυτό ή “κώδικα δεοντολογίας” της ΤτΕ αντιλαμβάνεται ότι οι διαδικασίες συνεννόησης με τους δανειολήπτες θα ξεκινάνε ακόμα και με την… υποψία της καθυστέρησης, ενώ προβλέπει καινούριες για τα ελληνικά δεδομένα διαδικασίες, όπως η παραχώρηση της ιδιοκτησίας του ακινήτου στην τράπεζα, η οποία θα το ενοικιάζει ακολούθως στον ιδιοκτήτη (χρηματοδοτική μίσθωση δηλαδή) με την πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης δύναται αργότερα να το ξαναγοράσει αν μπορέσει να εξασφαλίσει νέο δάνειο(!). Προβλέπεται επίσης κούρεμα υπό προϋποθέσεις που δεν διευκρινίζονται (προφανώς όταν η τράπεζα δεν έχει άλλο μέσο πίεσης) ή “σπάσιμο” του δανείου σε “βιώσιμο” και “παγωμένο” με το δεύτερο να επιφέρει ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη σε περίπτωση που δεν βελτιωθούν τα έσοδά του. Καθιερώνεται μεταξύ άλλων και μεταβίβαση της κυριότητας του ακινήτου σε τρίτον αποπληρώνοντας έτσι μέρος ή το σύνολο του δανείου με την υποχρέωση του νέου ιδιοκτήτη να  αφήσει τον παλαιό να παραμείνει στο ακίνητο για τρία χρόνια (πληρώνοντας ενοίκιο φυσικά). Μετά την πάροδο των τριών ετών ο δανειολήπτης θα πρέπει να αναζητήσει άλλη λύση στέγασης. Θα έχει όμως την ικανοποίηση ότι το (πρώην πλέον) σπίτι του δεν το πήραν οι ...κομμουνιστές !
   Το «κλειδί» της νέας διαδικασίας, που σε κάθε περίπτωση θα εφαρμοστεί από τη 1η Ιανουαρίου του 2015, είναι η έννοια του «συνεργάσιμου» δανειολήπτη δηλαδή εκείνου που δίνει στην τράπεζα όλες τις πληροφορίες για τα εισοδήματα και τα περιουσιακά του στοιχεία, αλλά και των «εύλογων δαπανών διαβίωσης», για τις οποίες ο δανειολήπτης υποχρεώνεται στη συμπλήρωση ενός εξαντλητικού καταλόγου εσόδων πάσης φύσης αλλά και δαπανών ακόμα και ανελαστικών, όπως η διατροφή των μελών ενός νοικοκυριού.
   Ουσιαστικά καλείται ο κόσμος  να “συνεργαστεί” έτσι ώστε να μην χάσουν οι τράπεζες τα λεφτά τους (και τους τόκους φυσικά). Να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στην ανέχεια και την αγωνία της επιβίωσης, να υποθηκεύσει το μέλλον των παιδιών του, ώστε οι τράπεζες να εξασφαλίσουν ότι την φούσκα που οι ίδιες συνέβαλαν να δημιουργηθεί και την κατάρρευση της αγοράς των ακινήτων θα την πληρώσουν  αποκλειστικά αυτοί που δεν φέρουν καμία ευθύνη, δηλαδή οι δανειολήπτες.
   Θα “συνεργαστούμε” λοιπόν ώστε να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους οι τράπεζες ή θα ανοίξουμε - διευρύνουμε το μέτωπο αντίστασης και αλληλεγγύης ενάντια σε κατασχέσεις – πλειστηριασμούς ανεξάρτητα αν αυτοί προέρχονται από χρέη προς το δημόσιο ή τα ασφαλιστικά ταμεία ή προς τους ιδιώτες; 
   Μόνη λύση ο αγώνας και η αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα. Ενημέρωση,νομική στήριξη και  κινηματικές δράσεις αποτροπής πλειστηριασμών σαν τελευταίο μέσο προστασίας των κατοικιών μας. Μόνο εμείς με τη συντονισμένη δράση μας μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική. Να μην επιτρέψουμε κατασχέσεις – πλειστηριασμούς και να απαλλαγούμε από την πολιτική της εξαθλίωσης και από αυτούς που την εφαρμόζουν ως υπάλληλοι των δανειστών.

Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη - εφορίας - ασφαλιστικού ταμείου.  

Γιάννης Περακάκης

Πρωτοβουλία Πολιτών Βάρης – Βούλας - Βουλιαγμένης ενάντια στις κατασχέσεις:  “Εστίες αλληλεγγύης”

Σκόρπιες σκέψεις, σαν τη σκόρπια ...αντίσταση - του Μ.Ανδρεάκου

   Από τις αρχές του 2010 μέχρι και σήμερα που τελειώνει το πρώτο τετράμηνο του 2014, πλειοψηφικά κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας δέχονται μια καταιγιστική επίθεση από κυβερνήσεις που πρόσκεινται στο όραμα της παγκοσμιοποίησης, της Ενωμένης Ευρώπης των Τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού μοντέλου ανάπτυξης.

   Επίθεση στους φορτηγατζήδες, στους ταξιτζήδες, στους δημόσιους υπάλληλους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους γιατρούς, στους εκπαιδευτικούς, στους δημοτικούς αστυνομικούς, στους σχολικούς φύλακες, στις καθαρίστριες υπουργείων, στους φαρμακοποιούς......σε όλη την κοινωνία. Σε όλη; Όχι βέβαια!
     Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που χαίρει της εκτίμησης και της προστασίας των κυβερνήσεων.  Οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι -τρόπος του λέγειν.

   Και πώς συντελείται αυτή η επίθεση; Η μέθοδος είναι κλασική. Στοχοποίηση ενός κλάδου ή τμήματος αυτού ή ειδικότητας. Μεγέθυνση στον υπέρτατο βαθμό των όποιων παθογενειών έχουν συσσωρευτεί επί σειρά ετών (με τη βοήθεια, στήριξη και επιλογή των πολιτικών και πρακτικών των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Δείχνε, δείχνε, δείχνε, λέγε, λέγε, λέγε, χειραγωγείται μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας προς την κατεύθυνση ότι για την κρίση ευθύνονται συγκεκριμένα επαγγέλματα που οι προβολείς της δημοσιότητας είναι στραμμένοι πάνω τους και τους φωτίζουν συνεχώς, με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε ποιοι είναι πίσω από τους προβολείς κρυμμένοι στο σκοτάδι.
    Κατά κύριο λόγο, τα κανάλια διοχέτευσης αυτής της επίθεσης είναι τα ΜΜΕ, με αιχμή του δόρατος την τηλεόραση και βοηθητικές εφεδρείες εφημερίδες και ραδιόφωνα.
    Κυριαρχεί η μία και μοναδική άποψη του ευρωμονόδρομου, της οικονομικής ανάπτυξης σε φαντασιακό επίπεδο και η τραπεζοκρατία ωσάν ατμομηχανή ανάπτυξης και προόδου(τι ωραίες λέξεις!  εύηχες !!!) ....

    Και πώς απαντάει η κοινωνία σε όλη αυτή τη μεθόδευση; Τι πράττουν τα οργανωμένα κομμάτια της (Κόμματα); Ξαναπετάνε το μπαλάκι στην εξέδρα, στην ίδια την κοινωνία. Δια μέσου των κατώτερων σε ιεραρχία κομματικών στελεχών, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, δέχονται οι πολίτες και συμφωνούν με το σκεπτικό της επίθεσης, δηλαδή ότι οι μεμονωμένοι κλάδοι που εκάστοτε φωτίζονται, ευθύνονται για την κρίση και απαντούν με απεργίες της μιας ημέρας, σαν να ζούμε σε περιόδους παχιών αγελάδων και απεργούμε για να αυξήσουμε τους παχυλούς μας μισθούς.
   Έτσι, πάλι μένουν στο απυρόβλητο και στο σκοτάδι τα Κόμματα που η κοινωνία τα επέλεξε για να λύσουν τα προβλήματα και να αναλάβουν ευθύνες και ρίσκα.
    Δε ρισκάρουν οι πολιτικοί τη βουλευτική τους έδρα και τα προνόμια που προκύπτουν από αυτή, όταν δεν παραιτούνται και ατενίζουν τη λαίλαπα να επιπίπτει στην κεφαλή των ψηφοφόρων τους (και όχι επί των δικών τους κεφαλών- βεβαίως, βεβαίως) και έχουν την απαίτηση και το θράσος ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι λίγο πριν χάσουν οριστικά την εργασία τους να πληρώσουν το λεγόμενο “συνδικαλιστικό χαράτσι” στις απεργίες της μιας ή των δύο ημερών, που οι πάντες γνωρίζουν ότι δε θα οδηγήσουν σε τίποτα, εκτός του να δικαιολογούν την ύπαρξη των επαγγελματιών συνδικαλιστοπατέρων και μελλοντικών εκκολαπτόμενων βουλευτών του Κόμματός τους (αν επιδείξουν βεβαίως τον πρέποντα ζήλο και την αρμόζουσα συμπεριφορά). 
    Ενώ όλοι σε θεωρητικό επίπεδο συμφωνούν ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, σε πρακτικό επίπεδο λειτουργεί σαν επάγγελμα και μάλιστα πολύ προσοδοφόρο.

    Ας ξαναθυμηθούμε το πικρό μάθημα του Martin Niemoller, του λουθηρανού πάστορα και θύματος των ναζιστικών διώξεων. Πρώτα πήραν τους κομμουνιστές, συλλογίστηκε, αλλά εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής, οπότε σιώπησα. Μετά κυνήγησαν τους Εβραίους, αλλά εγώ δεν ήμουν Εβραίος..... και μετά τους καθολικούς, αλλά εγώ δεν ήμουν καθολικός....και μετά ήρθαν να πάρουν εμένα..... Αλλά τότε δεν είχε μείνει κανείς πια να μιλήσει για κανέναν. Μας θυμίζει τίποτα αυτή η ιστορία; Μήπως μοιάζει με αυτό που ονομάζουν  κοινωνικό αυτοματισμό; Και πώς πολεμιέται αυτό το φαινόμενο; Μήπως με την πλήρη αγκίστρωση σε κομματικούς δογματισμούς και σε πρακτικές περασμένων δεκαετιών, και όχι με τη συλλογική προσπάθεια για ενωτικούς αγώνες που πρώτο και άμεσο στόχο θα έχουν το σταμάτημα αυτού του φαινομένου;

    Σήμερα, τα ζητήματα δεν είναι κλαδικά για να τα λύσει ο συνδικαλισμός από μόνος του.
 Είναι βαθύτατα πολιτικά και απαιτείται η μετωπική συστράτευση των υπαρκτών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στη νεοταξική παγκοσμιοποιημένη επίθεση που υφίσταται σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων. Δεν παραγνωρίζουμε καθόλου ότι θα πρέπει να υπάρχει κοινός στόχος για το πού θα προχωρήσει η κατάσταση, αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα, λες και ζούμε στο 1995 ή στο 2005.
    Να κοιτάει ο καθένας το κομματικό “μαγαζάκι” του και έτσι δια της μεθόδου της σαλαμοποίησης να οδηγούν το σύνολο της κοινωνίας στην απαξίωση και το μαρασμό (και ενίοτε και στις αυτοκτονίες). Για την κοινή στόχευση και τον κοινό βηματισμό θα εξετάσουμε σε επόμενο άρθρο, γιατί αποτελεί ένα πολύ σοβαρό παράγοντα για διερεύνηση και προβληματισμό.

                                                        

 Μιχάλης Ανδρεάκος                                                                                     9 Απρίλη 2014