Διάλυση της ΜΑΡΣ

Του Μπάμπη Φιριππίδη

H διάλυση της ΜΑΡΣ δεν ξέρω αν ήταν πολιτικά και ιστορικά αναμενόμενη, όπως εικάζεται όσον αφορά τη συγκεκριμένη συγκυρία, και συμφωνώ πως επιβάλλεται η αναζήτηση και ερμηνεία των αιτιών της.

Όμως ως διαδικασία αποδείχθηκε  λειτουργικά και οργανωτικά  ατελέσφορη και οραματικά επώδυνη, καταγράφοντας και υπογραμμίζοντας με σαφήνεια την προγραμματική ασυνέπεια, λειτουργώντας  ως άσφαιρη και τυφλή τροχιοδεικτική βολή, σκοτεινή και  εν τέλει εξοστρακισμένη και άστοχη.

Αποκρυστάλλωσε για μια ακόμα φορά τις διασπαστικές και όχι συνθετικές τάσεις που διαδραματίζονται στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς τόσο σε επίπεδο τακτικής όσο και σε επίπεδο στρατηγικής.

Ο  μικροκομματικός ηγεμονισμός ως κυρίαρχης τάσης που επικράτησε, με την δημιουργία τετελεσμένων και την εκβιαστική εκμαίευση μιας συναίνεσης πρόσκαιρης και επίπλαστης, που τελικά κοντεψε να αγγίξει τα όρια του εξανδραποδισμού με την απειλή και επίκληση του πέλεκυ της ψηφοφορίας, (ορέ που πάμε ορέ) καταδείχνει πως η σεχταριστική πρακτική είναι παρούσα και ενωμένη και δυνατή.

Από την άλλη αποδεσμεύει και απελευθερώνει  ενεργούς μαχητικούς και ριζοσπαστικούς πυρήνες σκέψης και δράσης έτοιμους να ξαναριχτούν στον διαρκή αγώνα της επαναξιολόγησης και επαναπροσδιορισμο ενός νέου (κατά ΡΟΥΣΣΗ) ¨ΟΥΤΟΠΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ¨ από τη μια και προγραμματικού και οραματικού (και όχι πολιτικού  τύπου ΤΣΙΠΡΑ)  ρεαλισμού από την άλλη.