Τρίτη 26 Μαΐου 2015

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: ΠΕΝΤΕ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (ΜΕΡΟΣ Α')

του Γιάννη Περακάκη


ΜΕΡΟΣ Α': ΟΙ ΜΥΘΟΙ για την ΕΕ
Το σημερινό υπέρογκο δημόσιο (κρατικό) χρέος (176% του ΑΕΠ) δεν είναι η αιτία αλλά το σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομικής πορείας, αφού τόσο η αγροτική παραγωγή όσο και η μεταποίηση αποδιαρθρώθηκαν μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ το 1981, όταν εκτέθηκαν σε ανταγωνισμό χωρίς καμία προστασία με τις κατά πολύ ισχυρότερες οικονομίες του ευρωπαϊκού κέντρου. Από τότε αρχίζουν να διογκώνονται τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος.Οι κυβερνήσεις μετά το 1981 είχαν αντιληφθεί πολύ καλά αυτό το γεγονός, οι εγκληματικές δεσμεύσεις τους όμως απέναντι στις ευρωπαϊκές ελίτ δεν τους επέτρεπαν άλλο τρόπο αντίδρασης και αποφυγής της λαϊκής δυσαρέσκειας παρά μόνο τον ασύστολο δανεισμό. Τα δάνεια χρηματοδοτούσαν δημόσιες δαπάνες που στη συνέχεια διαχέονταν εν μέρει ως εισοδήματα στην ιδιωτική οικονομία ενώ ένα άλλο μέρος επέστρεφε αυτούσιο στις δανείστριες χώρες μέσω της αγοράς εξοπλισμών και των μεγάλων έργων. Η κρίση του 2008 που δυσκόλεψε τη δανειοδότηση, φανέρωσε τα προβλήματα που κρύβονταν τα προηγούμενα χρόνια αλλά έσπρωχναν σταθερά σε αδιέξοδο. Η  ανισορροπία πλεονασματικού κέντρου - ελλειμματικής περιφέρειας δεν αφήνει πλέον περιθώρια αισιοδοξίας ακόμη και αν γινόταν διαγραφή ολόκληρου του χρέους, το οποίο θα εμφανιζόταν πάλι σε λίγα χρόνια όσο παραμένουμε εντός της ΕΕ.
Η κατάρρευση της ελληνικής παραγωγικής δομής από την μια μεριά αλλά και η επιταχυνόμενη διολίσθηση της ΕΕ προς καθαρά νεοφιλελεύθερες και αντεργατικές πολιτικές αποδομούν πλήρως το επιχείρημα της Ευρώπης των λαών και του παράδεισου της ελευθερίας και της ευημερίας, με δήθεν όχημα το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό των αγορών. Ποιοι ήταν λοιπόν οι μύθοι που μας σέρβιραν για την ΕΕ;

1ος μύθος. Τα προϊόντα μας θα βρεθούν σε μια απέραντη αγορά 300 εκατομμυρίων
Τα στοιχεία της καταστροφής της παραγωγικής δομής:
1ο στοιχείο: Το έλλειμμα στο αγροτικό ισοζύγιο και ο μαρασμός της αγροτιάς
Η καταστροφή της γεωργίας από τη στιγμή που μπήκαμε στην ΕΟΚ αποδεικνύεται και από την δραματική επιδείνωσηστο αγροτικό ισοζύγιο (εξαγωγές μείον εισαγωγές) για τρόφιμα, ποτά, καπνό, βαμβάκι, κλπ., σε ολόκληρο το διάστημα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ.Έτσι, στη περίοδο μετά την μεταπολίτευση και μέχρι την πλήρη ένταξή μας (1974-80), υπήρχε ένα υγιές πλεόνασμα στο αγροτικό ισοζύγιο που έφθανε κατά μέσο όρο τα 45 εκ. δολ. ετησίως. Την περίοδο όμως 1981-85 το πλεόνασμα μετατράπηκε σε σημαντικό ετήσιο έλλειμμα 254 εκ. δολ., το οποίο έφθασε τα 1.860 εκ δολ. το 1997 (τελευταία χρονιά για την οποία δίνει επίσημα στοιχεία η Τράπεζα Ελλάδος).
Η αναλογία του αγροτικού στο εθνικό προϊόν είναι συνεχώς φθίνουσα, (από 29% το 1951 έπεσε στο 7% το 2001), ενώ ο αγροτικός πληθυσμός μειώνεται συνεχώς (47% του συνολικού πληθυσμού το 1951 και 16% το 2000).
Μείωση του αγροτικού πληθυσμού είχαμε και στα μητροπολιτικά κέντρα που όμως δεν επηρέασε την αγροτική παραγωγή τους, η οποία  συνέχισε ν’ αυξάνει με γοργούς ρυθμούς λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας, ενώ στην Ελλάδα η αγροτική παραγωγή είναι φθίνουσα.Ενώ δηλαδή ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης της αγροτικής παραγωγής στα μητροπολιτικά κέντρα την προηγούμενη εικοσαετία ήταν περίπου 1,5%, το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό ήταν αρνητικό (-0,2%)! Και αυτό, ενώ την εικοσαετία πριν την ένταξη στην ΕΕ (1961-81) η αγροτική παραγωγή μας αυξανόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό 2,7%!


2ο στοιχείο: Η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής μέσω της ΚΑΠ
Που οφείλεται λοιπόν η προϊούσα καταστροφή της γεωργίας μας; Τα πραγματικά αίτια της αγροτικής κρίσης δεν ανάγονται, βέβαια, στις «κακές» πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δηλαδή την (υπαρκτή ούτως ή άλλως σε καθεστώτα αδιαφάνειας) κακοδιαχείριση των επιδοτήσεων κλπ, αλλά στην «αγοραιοποίηση» της οικονομίας γενικά (δηλ. την βαθμιαία απελευθέρωση των αγορών) και της γεωργίας ειδικότερα, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Έτσι, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 άρχισε η βαθμιαία άρση των εσωτερικών κοινωνικών ελέγχων πάνω στην αγορά των αγροτικών προϊόντων (προστατευτικοί δασμοί, επιδοτήσεις από τον Προϋπολογισμό, καθορισμός τιμών κ.λπ.).
Το τυρί στην φάκα ήταν βέβαια οι επιδοτήσεις. Στην πραγματικότητα όμως οι επιδοτήσεις ως τμήμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής  και των περιορισμών που επέβαλε στο τι παράγουμε και πόσο παράγουμε, συνέβαλαν σε κάτι πολύ σημαντικότερο: στην απόκρυψη της διαστρέβλωσης της παραγωγικής δομής μας που επέφερε η Κοινοτική πολιτική.
Σήμερα,το τι και πόσο παράγουμε έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις ανάγκες των εταίρων μας παρά με τις δικές μας ανάγκες σε αγροτικά προϊόντα. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική έθετε συνεχή όρια για τη φυτική και ζωική παραγωγή, για την μείωση εκτάσεων και καλλιεργειών, όχι μόνο για πλεονασματικά, αλλά ακόμη και για ελλειμματικά προϊόντα όπως ο καπνός και το βαμβάκι. Έτσι οι επιδοτήσεις, με την «βοήθεια» του άνισου σε βάρος των αγροτών μας ανταγωνισμού από τις ανταγωνιστικότερες μονάδες του Βορρά, «έπεισαν» τους αγρότες μας να ξεριζώσουν δεκάδες χιλιάδες αμπέλια στη Κρήτη και τη Πελοπόννησο, να συρρικνώσουν τη παραγωγή και ποσότητα εξαγωγών καπνού, να μειώσουν τη παραγωγή σκληρού σταριού για χάρη της …Γαλλίας, να παράγουν οπωροκηπευτικά για τις «χωματερές» κλπ.
Η παγκοσμιοποίηση της αγροτικής παραγωγής και του εμπορίου σημαίνει λοιπόν ότι οι μόνοι που θα επιβιώσουν στον ανταγωνισμό είναι οι οικονομικά ισχυρότεροι, δηλαδή οι τεράστιες αγροτικές επιχειρήσεις που εξαπλώνονται σήμερα παντού στον Βορρά και οι οποίες, με τη συγκέντρωση κεφαλαίου και καλλιεργήσιμων εκτάσεων που διαθέτουν, είναι ασυναγώνιστες.

3ο στοιχείο: Η ασύλληπτη αποβιομηχάνιση
Το ποσοστό συμμετοχής της βιομηχανίας στο συνολικό παραγόμενο προϊόν της οικονομίας το 1981 ήταν γύρω στο 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στα ίδια επίπεδα περίπου με των άλλων υπό ανάπτυξη ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1981, η βιομηχανία δέχεται συστηματικά χτυπήματα,με αποτέλεσμα το προϊόν της να έχει μειωθεί στο 12%-13% του ΑΕΠ το 2009 και ήδη να βρίσκεται σήμερα στο 9% –όταν οι υπό ανάπτυξη χώρες της ΕΕ-27 εμφανίζουν ποσοστά που φθάνουν μέχρι και 30% του ΑΕΠ! Η απόκλιση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ΕΕ είναι πλέον ασύλληπτη. Αυτή η αποβιομηχάνιση έχει σαν αποτέλεσμα την τεράστια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος (Στοιχεία του Οργανισμού Εμπορίου).

4ο στοιχείο: Δραστική μείωση εξαγωγών – αύξηση εισαγωγών
Η όλη λογική της ΕΟΚ/ΕΕ βασίζεται στον στόχο της δραστικής βελτίωσης των συνθηκών ανταγωνισμού μέσα στην ΕΕ, για να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικότερα τα περισσότερο ανταγωνιστικά μπλοκ της Άπω Ανατολής και του συμφώνου της βορείου Αμερικής - Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό (NAFTΑ). Και για μεν τις χώρες που μετά την ένταξή τους στην ΕΟΚ έχουν επιδείξει πολύ υψηλούς ρυθμούς αύξησης των «καθαρών» εξαγωγών (εξαγωγές μείον εισαγωγές), διότι διαθέτουν την κατάλληλη παραγωγική δομή, ο στόχος ήταν βάσιμος. Όχι όμως και για την Ελλάδα που, σε όλη την περίοδο μετά την ένταξη, παρουσίαζε μόνο αρνητικούς ετήσιους ρυθμούς αύξησης των καθαρών εξαγωγών, ενώ αντίθετα, την δεκαπενταετία πριν την πλήρη ένταξη (1965-80) ο ρυθμός αύξησης των καθαρών εξαγωγών μας ήταν όχι μόνο θετικός, αλλά και σημαντικός (+6,8%). Έτσι, ο λόγος για τον οποίο η οικονομική ελίτ επιδίωξε την ένταξη, δηλαδή για να διευρύνει την μικρή εσωτερική αγορά, όχι μόνο δεν οδήγησε στο ποθούμενο αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα κατέληξε στη δραστική συρρίκνωσή της, μετά τον κατακλυσμό της εσωτερικής αγοράς από τα Κοινοτικά προϊόντα.

5ο στοιχείο: Διόγκωση του χρέους
Η συνέπεια της «ανάπτυξης» αυτής, σε συνδυασμό με τη διόγκωση του ελλείμματος στο Εμπορικό Ισοζύγιο, ως αποτέλεσμα της ένταξής μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, ήταν η έκρηξη του εξωτερικού Χρέους(29,7% του ΑΕΠ το 1981, 65,7% του ΑΕΠ το 1989, 120% του ΑΕΠ το 2010, 176% του ΑΕΠ σήμερα), την οποία καλείται τώρα να πληρώσει όχι, βέβαια, η οικονομική ελίτ που κατ’ εξοχήν ωφελήθηκε από αυτήν, αλλά βασικά η εργατική, μικρομεσαία και μεσαία τάξη. Το αποτέλεσμα της έκρηξης αυτής του εξωτερικού Χρέους ήταν ότι το ποσοστό των εισπράξεων από τις εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών, που αφιερώνονταν στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους (πληρωμή τοκοχρεολυσίων), υπέρ-διπλασιάστηκε μεταξύ 1980 και 1985, και διπλασιάστηκε ξανά την δεκαετία του 1990, φθάνοντας το 1995 το 41,4%. Η Ελλάδα, επομένως, που υποτίθεται ότι χάρις στην πολιτική των εκσυγχρονιστών θα κατακτούσε θέση ισοτιμίας στην Ευρώπη, και ήταν μια «ισχυρή χώρα» ήδη από την δεκαετία του 1990,είχε ένα από τα μεγαλύτερα βάρη στον κόσμο για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους της.

Τελικά από ότι φαίνεται δεν βρήκαμε και πολλούς πελάτες μέσα στην αγορά των 300 εκατομμυρίων. Μάλλον γίναμε πελάτες.


2ος μύθος. Θα βελτιωθεί το βιωτικό μας επίπεδο
Aντί για βελτίωση έχουμε:
α. Aγοραιοποίηση των εργασιακών σχέσεων
Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κερδίζουν συνεχώς έδαφος σε σχέση με την πλήρη απασχόληση και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούνται, η ανασφάλιστη εργασία θεσμοθετείται και οι απολύσεις απελευθερώνονται. Ουσιαστικά τα επιδοτούμενα προγράμματα της ΕΕ για την απασχόληση (ΕΣΠΑ) αναφέρονται μόνο σε ελαστικές σχέσεις εργασίας.
β. Επίθεση της ΕΕ στην Κοινωνική Ασφάλιση
Οι «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρεί η ΕΕ έχουν ως κοινό βασικό στόχο τον περιορισμό του κοινωνικού ρόλου όσον αφορά στη κάλυψη των αναγκών των απομάχων της εργασίας και την αντίστοιχη μεγιστοποίηση του ρόλου του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ο στόχος αυτός έγινε επιτακτικός για τις ελίτ από τη στιγμή που, στο πλαίσιο  των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, έπρεπε να μειωθεί δραστικά στη κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ το κράτος-πρόνοιας (που χρηματοδοτείται βασικά από την άμεση φορολογία  κυρίως των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων) έτσι ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ σε σχέση με χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα κλπ, όπου το κράτος-πρόνοιας είναι υποτυπώδες και τα ασφαλιστικά συστήματα βασικά ιδιωτικά. Έτσι,το πολύ χαμηλό έμμεσο κόστος εργασίας που καθιερώνουν η χαμηλή φορολόγηση του κεφαλαίου και οι υποτυπώδεις εργοδοτικές εισφορές στις ανταγωνίστριες χώρες της ΕΕ, σε συνδυασμό με το οριακό άμεσο κόστος εργασίας που καθιερώνουν οι μισθοί επιβίωσης στα «οικονομικά θαύματα» της Κίνας, Ινδίας κλπ, κάνει επιτακτική την παραπέρα περικοπή του κράτους-πρόνοιας.

3ος μύθος. Καλύτερες προοπτικές για την νέα γενιά και για την κοινωνία
Δυστυχώς είμαστε αντιμέτωποι με:
α. Την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας
Το κλείσιμο των δημόσιων σχολείων, οι μειώσεις στις αμοιβές και η εργασιακή ανασφάλεια των εκπαιδευτικών, η υποβάθμιση του ρόλου της δημόσιας παιδείας, η κατάργηση του ασύλου και το άνοιγμα των πανεπιστημίων στην ελεύθερη αγορά έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Την μαζική παραγωγή από το εκπαιδευτικό σύστημα καθαρών τεχνοκρατών, με επιφανειακή γενική γνώση και, φυσικά, χωρίς καμιά ικανότητα αυτόνομης σκέψης πέρα από το στενό και πολύ εξειδικευμένο περίγραμμα του συγκεκριμένου (επιστημονικού) τους πεδίου. Ο θεμελιώδης στόχος της παιδείας είναι πλέον η «παραγωγή» παρόμοιων στενόμυαλων «επιστημόνων», που καλούνται να λύσουν τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις με τρόπο που θα μεγιστοποιεί την οικονομική αποτελεσματικότητα για αυτές, και έμμεσα, για ολόκληρο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Αυτούς ακριβώς τους στόχους εξυπηρετεί και ο “νόμος Διαμαντοπούλου”.

β. Την μαζική μετανάστευση για εξεύρεση εργασίας με όρους που συνεχώς γίνονται χειρότεροι. 
γ. Το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου (δεν χρειάζονται σχόλια)
δ. Τη συνακόλουθη έξαρση της ανισότητας (οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι) λόγω των παραπάνω πολιτικών.

4ος μύθος.Θα έχουμε νομισματική σταθερότητα και προστασία από κρίσεις
Εδώ είναι που δεν χρειάζονται σχόλια !!!

5ος μύθος.Θα θωρακιστεί η δημοκρατία και θα προστατευτούμε από εξωτερικές απειλές
Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η ασύστολη κρατική προπαγάνδα από τα ελεγχόμενα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ και η εντεινόμενη κρατική καταστολή καταστρατηγούν κάθε έννοια (ακόμα και) της αστικής δημοκρατίας.
Όσο για τις εξωτερικές απειλές (εκτός από την εντελώς επιφανειακή αντιμετώπιση του δήθεν κινδύνου από τους “κακούς” γείτονες) οι αμυντικές δαπάνες καλά κρατούν παρά την οικονομική αδυναμία της χώρας. Το ποσό του χρέους που οφείλεται στα εξοπλιστικά είναι περίπου το 1/4 του χρέους (90 δις Ευρώ).


Οι μύθοι έχουν πλέον καταρρεύσει. Δεν έχει καταρρεύσει όμως το καθεστώς της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας που εξακολουθεί με αμείωτο ρυθμό την προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού και την αντιστροφή της πραγματικότητας, παρουσιάζοντας τις αιτίες της σημερινής εξαθλίωσης ως το μονόδρομο της ευημερίας.



Βιβλιογραφία:

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ιμπεριαλιστική από την γέννησή της (Βασίλη Λιόση)
Οι καταστροφικές συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε. (Σήφη Σταυρίδη)
Οικονομική Κρίση & Ελλάδα (Σ. Μαυρουδέας και λοιποί – εκδόσεις Gutenberg)
Αναγκαία και δυνατή η έξοδος από ευρώ - ΕΕ (Νίκου Προγούλη, Γιάννη Ραχιώτη)
Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της πολυεθνικής ελίτ (Τ. Φωτόπουλου – εκδόσεις Γόρδιος)
Κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών (Γ. Τόλιου – εκδόσεις Τόπος)
Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ.)
Έξοδος από ΕΕ και Ευρώ (Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και ΕΕ)


Ακολουθεί το Β' μέρος: Τα αδιέξοδα


Γιάννης Περακάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου