8 -2 – 7 … το μόνο που θυμάμαι !

του Μιχάλη Ανδρεάκου

Πρώτες πρωινές ώρες της 11^ης του Ιούλη και στη Βουλή των Ελλήνων, παίζεται μια τραγωδία. Ο πρωθυπουργός με λυπημένο ύφος, δηλώνει ενώπιον της Βουλής και όλου του Ελληνικού λαού ότι αισθάνεται εξαπατημένος και ηττημένος. Δεν το περίμενε αυτό που έγινε, από τους εταίρους μας. Δεν μπορούσε να το φανταστεί αυτός ένας Ευρωπαίος πολίτης, ένας κοσμοπολίτης, ότι θα συναντούσε τόσο μένος, τόση κακία , από τους απάνθρωπους Ευρωπαίους. Θεωρούσε προφανώς, ότι είχε να κάνει με καλούς ανθρώπους, με ανθρώπους της Εκκλησίας, όπως π.χ ο Άνθιμος και ο Ιερώνυμος, που με βαριά καρδιά ψήφισαν το ΝΑΙ.

 Προφανώς και δεν είχε κατανοήσει τι σημαίνουν οι λέξεις, οικονομικά συμφέροντα, καπιταλισμός, νεοφιλελευθερισμός, χρήμα, οικονομικοί δολοφόνοι, ταξική πάλη και άλλες παρόμοιες λέξεις, που κάπου, κάποτε τις είχε ακούσει, αλλά δεν θυμόταν που. Χρειάστηκε να γίνει Πρωθυπουργός, για να βιώσει και να κατανοήσει, ότι όλες αυτές οι λέξεις έχουν συγκεκριμένο νόημα και περιεχόμενο. Τόση πολύ ήταν η στεναχώρια του , που ανάγκασε τον Μειμαράκη στον λόγο του να προσπαθεί να βρει παρηγορητικά λόγια αγάπης και συμπόνιας, να του προφέρει, μη τυχόν του απαλύνει τον πόνο. Μόνο πρόταση ευθέως να τον γράψει στην ΟΝΝΕΔ , δεν του έκανε, για να μάθει επιτέλους ο Αλέξης, τι σημαίνουν αγορές και συμφέροντα.

         

Αν ψάχνετε λοιπόν, καλοί μου συνάνθρωποι, την χαμένη τιμή της Αριστεράς, τηλεφωνήστε τώρα αμέσως στο 8 – 2 -7 και θα ρωτήσετε: Αριστερά εκεί; Και θα σας απαντήσουν 8 παρών, 2 ΟΧΙ, ενώ 7 θα απουσιάζουν.

Από σήμερα ξέρετε : 8 – 2 -7 ……. Το μόνο που θυμάμαι.

Τα υπόλοιπα προσπαθώ να τα σβήσω από την μνήμη μου.