Κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης

  

  Ο Α' κύκλος των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων της κίνησής μας  συνεχίζεται την Κυριακη 6-4-2014  6.30 μ.μ., στα γραφεία μας,  Δαυλείας 18, με εισηγητή τον οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη και θέμα: 

                                          «Κοινωνιολογική προσέγγιση της κρίσης».

   Πρόκειται για ένα αρχικό διάγραμμα της κοινωνικής δομής που αποτελούμε μέρος ,σε μια προσπάθεια να αναζητηθεί το πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας. Χωρίς αυτή τη γνώση, το άτομο αδυνατεί να αξιολογήσει τη μοίρα του και να κατανοήσει την ίδια του την εμπειρία, με αποτέλεσμα να αποκτά ψευδή συνείδηση και να τυφλώνεται.

            

Δεύτερη εκδήλωση της κινησής μας ΑΠΟΔΡΑΣΗ-ΚΟΑ

Την Κυριακή 9-3-2014 ξεκίνησε ο Α΄κύκλος των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων
  της κίνησή μας: ΑΠΟΔΡΑΣΗ-ΚΟΑ με Θέμα:

                                «Η ΔΟΜΗ ΜΙΑΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»                                            και εισηγητή τον Οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη. 
Τους προσκεκλημένους  καλωσόρισε  η συναγωνίστρια Μαρία Τζαβάρα η οποία συντόνισε  την   παρουσίαση

ΤΟ ΜΠΑΛΟΝΙ -Του Γιώργου Ζαντιώτη

 Δε διεκδικώ περγαμηνές  προφήτη , οικονομικού  ή  κοινωνικού  αναλυτή. Αφήνω άλλους πιο άξιους από μένα  να τις παραλαμβάνουν από τα χέρια αξιοσέβαστων πρυτάνεων των ΜΜΕ. Και ασφαλώς αισθάνομαι ως κοινός θνητός, ανίκανος να δημιουργήσω ποτάμια ή να πέσω πρώτος στη φωτιά, για να σώσω το λαό - ακούγονται και αυτά από κατά φαντασίαν ήρωες - που όπως λέει και ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός «γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα».
  Τη γνώμη μου απλά καταθέτω στη δημόσια συζήτηση, αφήνοντας το μέλλον και τα γεγονότα να δείξουν αν αυτή έχει κάποια αξία. Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, θα υποβάλλω αρχικά τον αναγνώστη στον κόπο να διαβάσει ό,τι έγραφα πριν από ένα χρόνο :                       
                                                   «ΤΟ ΓΚΕΛ» ΚΑΙ Ο ΡΕΧΑΓΚΕΛ
     Η αγάπη της κυρίας Κατερίνας Καραγιάννη για τα σκουλήκια (του μεταξιού), τους τραπεζίτες (Άκκερμαν, Γιούνκερ), και τη Θράκη (άσχετα από το πού ανήκει), είναι γνωστή. Παρά το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε κατανοητό στο βαθμό που η λαμπρή αυτή Ελληνίδα της διασποράς θα ήθελε, ο δυναμικός χαρακτήρας της δεν το έβαλε κάτω. Υποσχέθηκε ότι «θα φέρνει κάθε χρόνο προσωπικότητες, ώστε κάποια από αυτές να είναι πιο αγαπητή στην τοπική κοινωνία». Η ελληνική αποικία είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση. Έτσι, ο τοποτηρητής κ. Φούχτελ θα είχε μεγάλα προβλήματα να αντιμετωπίσει, αν έκανε τη σοβαρή παράλειψη να αφήσει πικραμένους τους υπηκόους των υπόλοιπων επαρχιών.
    Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της επίσκεψης του κ. Ρεχάγκελ, του παλιού αυτού φίλου από τη γνωστή παρέα της ποδοσφαιρικής αλάνας. «Καλό παιδί» ο Όθωνας. Μην μπερδεύουμε τα .....αλάνια (αλητόπαιδα) με την αλάνα (ανοιχτός χώρος σε κατοικημένη περιοχή). Στο όνομα της φιλικής αυτής σχέσης, θέλω να του απευθύνω λίγα λόγια στην ποδοσφαιρική γλώσσα που κατανοεί και έχουν σχέση με άγνωστα σ’ αυτόν γεγονότα, αφού δεν κατοικεί πλέον μόνιμα στις Νότιες περιοχές της Αυτοκρατορίας. 
   Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος λοιπόν, κ. Ρεχάγκελ, ο αντίπαλός μας έκανε φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, αλλά το διαιτητικό τρίο (Τρόικα) έδωσε πέναλτυ σε βάρος μας. Έτσι «φάγαμε» το γκολ και χάσαμε τον πρώτο αγώνα. Στον επαναληπτικό, η γνωστή «παράγκα» υποσχέθηκε ότι θα παίρναμε τη ρεβάνς, αφού η τριάδα των διαιτητών (Συγκυβέρνηση) ήταν «δική» μας. Το μόνο που καταφέραμε όμως, ήταν το πέναλτυ να δοθεί απλά για παράβαση, δέκα μέτρα έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Γι’ αυτό, όχι μόνο αποκλειστήκαμε, αλλά οι χορηγοί μας (τράπεζες, αγορές κ.λ.π.) σταμάτησαν τη χρηματική συμβολή τους. Μόνο μια κυρία Σούλα από τη Λάρισα βρέθηκε πρόθυμη να συμβάλει, αλλά το «μπάτζετ» ήταν μικρό (επιπέδου περιφερειακού τοπικού πρωταθλήματος). Η υπεραξία που είχε καρπωθεί από την «εκμετάλλευση» των Ρωσίδων εργατριών του εργοστασίου της δεν ήταν αρκετή.
    Ούτε όμως και η Ρωσική βοήθεια, σε επίπεδο κράτους, είναι η λύση, φίλε Όθωνα, όπως τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου διδάσκουν. Σε τι είναι δυνατόν να συμβάλει λοιπόν, η δική σου επίσκεψη, παλιέ μας φίλε; Το να επισκεφτείς τη Γερμανική Σχολή Αθηνών δεν είναι αποτελεσματικό αλλά ούτε και πρωτότυπο. Το έχει κάνει πριν λίγους μήνες ο κ. Θεοδωράκης. Όχι ο γνωστός  μουσικοσυνθέτης αλλά ο δημοσιογράφος του MEGA, που παίρνει  το σακίδιο στην πλάτη και τρέχει να καταγράψει τα καυτά προβλήματα του κοσμάκη. Κάτι σαν τον κ. Παπακωνσταντίνου (με σακίδιο πήγαινε και αυτός στην Ευρώπη) αλλά με πιο λαϊκό στυλ. Έτσι, σαν «μουσικοσυνθέτης», έχει βάλει τις νότες του σε τηλεοπτικό επεισόδιο, κατά το  οποίο: Νεαρά από το Περιστέρι Αττικής, τέκνο μεικτού   Ελληνογερμανικού γάμου και εγγονή διασωθέντος από τη σφαγή του Διστόμου, παραθέτει τις απόψεις της για τις σχέσεις των δύο λαών, με φόντο τη Γερμανική Σχολή της Αθήνας που φοιτά.
   Έχω την αίσθηση ότι σε επόμενη εκπομπή, με αντικείμενο «έρευνα» για τη θετική συμβολή της Ελληνοτουρκικής φιλίας στην οικονομική ανάταξη της χώρας μας, ο καλός δημοσιογράφος θα επισκεφτεί το γνωστό από την τηλεοπτική σειρά «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», Ελληνικής καταγωγής κύριο Ιμπραήμ (Πάργαλη), για να καταγράψει τις απόψεις του. Μέχρι τότε όμως, αγαπητέ Όθωνα, διατρέχουμε τον κίνδυνο με τόσα άτομα που έχουν έρθει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου μας, η μπάλα να χτυπήσει κατά λάθος σε κάποιο σώμα, να κάνει γκελ και να μπει πάλι στα δίχτυα μας. Και μετά άντε να ξεμπλέξουμε. Είμαι σίγουρος ότι καλοί άνθρωποι, σαν εσένα, είναι όλοι όσοι έχουν έρθει να μας βοηθήσουν. Απλά φοβάμαι το γκελ που σου είπα, κ. Ρεχάγκελ. Για το λόγο αυτό, θα σε παρακαλέσω, η αναφορά σου προς την αξιαγάπητη κ. Μέρκελ, να έχει τα χαρακτηριστικά της ανταπόκρισης από την Αθήνα προς τη γαλλική εφημερίδα «LE MΟNDE», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 11ης Νοεμβρίου 1950, περιγράφοντας τους κυβερνήτες της Ελλάδας στα δύσκολα εκείνα χρόνια:
    «Η ερώτηση τώρα είναι, για πόσον καιρό ακόμη ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να δέχεται να συνταυτίζεται με τις πολιτικές γκαγκστερικές ομάδες, οι οποίες έχουν μετατρέψει τον εκβιασμό σε νόμο … Μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι η διοικητική μηχανή έχει τελείως διαφθαρεί και επομένως αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής διοίκησης είναι έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί στα καθήκοντά τους, παρόλο που λιμοκτονούν. Ούτε ο ελληνικός λαός είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό με τους πολιτικούς του. Αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τον προδίδουν … Αν κάποιος έπρεπε να αριθμήσει όλα τα σκάνδαλα που έγιναν από την απελευθέρωση, θα έβρισκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουραστικό καθήκον. Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι ο έντιμος ελληνικός λαός πρέπει να κυλιστεί στη λάσπη, στην οποία ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι κυλιούνται». 
   Καλό ταξίδι, κ. Ρεχάγκελ, και μην κάνεις λάθος στην εκφορά του λόγου. Να μας γράφεις, το λέμε στα ελληνικά, όχι να μας «γράψεις».                                                     ΠΕΜΠΤΗ, 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013                                                                                                                    
                                                           ΣΧΟΛΙΑ 
ΠΡΩΤΟ: H κυρία Καραγιάννη είχε περιγράψει καθαρά τα νέα εργαλεία που θα χρησιμοποιούσαν οι «επενδυτές»: “προσωπικότητες αγαπητές στην τοπική κοινωνία”. Ομολογώ ότι ο κ. Νίκος Δήμου είναι η καλύτερη περίπτωση για όλους εμάς που έχουμε τη δυστυχία να είμαστε Έλληνες. Θα σημειώσω ελάχιστα από τη λαμπρή διαδρομή του ανδρός, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.
      α) Όταν ο συγγραφέας - διαφημιστής - λόγιος κ.λ.π. οδηγούσε αυτοκίνητα, ήθελε πάντα, όπως έγραφε, να έχει το όχημά του δερμάτινο τιμόνι. Δεν μπορούσε να στερήσει από τα βελούδινα χέρια του την απαλή αυτή αίσθηση. Ήταν απαραίτητη συνθήκη, για να μπορεί το φιλελεύθερο πνεύμα του  να σχολιάζει σοβαρά θέματα, όπως π.χ. την «κιτς» αρχιτεκτονική μιας μικρής πέτρινης εκκλησίας, που κάποιος νεοέλληνας είχε δομήσει άναρχα στη παλαιά διαδρομή για Τρίπολη.
      β) Και ενώ του διέφυγαν επί τόσες δεκαετίες: 1) ότι ήταν αντιαναπτυξιακό μοντέλο να εισάγουμε εκατομμύρια αυτοκίνητα, τα οποία και διαφήμιζε, 2) η σπατάλη φυσικών πόρων, όταν για χάρη του ανταγωνισμού τα «φορτώναμε» με δερμάτινα τιμόνια, χρώμια, ζάντες αλουμινίου, κ.λ.π., 3) οι «εξωτερικότητες» στην οικονομία, με την κατασκευή αυτοκινητόδρομων (πληρώνει ο κοσμάκης – εισπράττουν οι εργολάβοι), θέλει να γράψει όπως άκουσα σε δηλώσεις του, συγγραφικό πόνημα που προσδιορίζει ως αίτιο της οικονομικής εξαθλίωσής μας  το γεγονός ότι δεν αναπτύξαμε προηγμένη τεχνολογία. Αν  είχαμε ακολουθήσει αυτόν το δρόμο, θα δέναμε προφανώς τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Δεν θα του απαντήσω με οικονομικά επιχειρήματα, γιατί δέχομαι καλοπροαίρετα ότι είναι άσχετος με αυτά. Θα μείνω σε κάτι πιο λαϊκό και κοντά στο γνωστικό του αντικείμενο: Κύριε Δήμου, πιστεύω ότι έχετε ακούσει το «αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν τρένο». Αυτό νομίζω αρκεί.
      γ)Tέλος, για να μη μακρηγορώ, με έπιασε σύγκρυο όταν τον άκουσα να συμβουλεύει - ενθουσιασμένος από την πράγματι εξαιρετική τους παρουσία - τα παιδιά από το μουσικό Λύκειο Βόλου που φιλοξενούσε σε εκπομπή του ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος, να μην απογοητευτούν, αλλά να συνεχίσουν τη μουσική τους διαδρομή, αναζητώντας πόρους που υπάρχουν αδιάθετοι στο ΕΣΠΑ!!

ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο κ. Ρεχάγκελ, τελικά, δε φάνηκε ξανά στα μέρη μας. Δεν φαντάζομαι ότι «μας έγραψε», απλά οι Γερμανοί φίλοι μας έστειλαν φέτος ό,τι πιο επίσημο είχαν, τον πρόεδρό τους, για να συναντηθεί με τον δικό μας, και έτσι δύο ωραία διακοσμητικά στοιχεία να παραστούν σε μνημόσυνο για τα θύματα της κατοχής. Αυτήν την ιερή εκδήλωση περιφρούρησαν οι αστυνομικές δυνάμεις. Είναι πράγματι θλιβερό να θέλουν να διαμαρτυρηθούν  «άθεοι στο κέντρο της Αθήνας».

ΤΡΙΤΟ: Tα πρώτα σημάδια της ανάπτυξης έχουν φανεί στο ποδόσφαιρο. Η κυρία Σούλα που χρηματοδοτούσε ομάδες σε τοπικά πρωταθλήματα, αποτελεί πλέον παρελθόν. Σε μια σπάνια γεωπολιτική ισορροπία ο Ολυμπιακός σημειώνει ευρωπαϊκές επιτυχίες, ενώ στο εσωτερικό μέτωπο ο Παναθηναϊκός τον κατατροπώνει μέσα στην έδρα του. Σύντομα τα αποτελέσματα θα φανούν και στην πραγματική οικονομία.
  Μέσα σε όλα αυτά, η επισήμανσή μου, ότι Ευρωπαϊκές ή Ρωσικές βοήθειες με τα χαρακτηριστικά που παρέχονται, αποτελούν χαλκεία για την ανεξαρτησία κάθε χώρας, πέρασε απαρατήρητη για τους οπαδούς των ομάδων. Ίσως, γιατί η Κύπρος ήταν μικρό μέγεθος. Διατηρώ όμως αμφιβολίες αν και με την περίπτωση της Ουκρανίας θα γίνει αντιληπτό κάτι περισσότερο. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Άφησα τελευταίο αλλά όχι έσχατο τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη. Δεν θα πω πολλά, γιατί αποτελεί θέμα σχολιασμού σε όλα τα μέσα αυτές τις ημέρες. Εγώ θα μείνω με την ικανοποίηση ότι πριν ένα χρόνο - σαν καλός κυνηγός ποδοσφαιρικών ταλέντων - συνέλαβα το μέγεθος της αξίας του. Διαισθάνθηκα τον σημαντικό ρόλο που η ιστορία - ίσως και αυτοί που συνήθως την γράφουν - τού έχει αναθέσει. Συνιστώ στον αναγνώστη να ψάξει στο αρχείο των εκπομπών του  και να βρει την εκπομπή με το μελό Ελληνογερμανικό τηλεστόρυ. Είναι ένα άρτια σκηνοθετημένο επεισόδιο, που σηματοδοτεί την  «μετά Δήμο Σταρένιο» εποχή. Άξιος ο μισθός σας κ. Σταύρο. 


Ένα χρόνο πριν είχα – όπως έγραφα – το φόβο ότι η μπάλα μπορεί να χτυπήσει σε κάποιο από τα τόσα άτομα που έχουν μπει στον αγωνιστικό χώρο, και κάνοντας γκελ να μπει στα δίχτυα μας. Φέτος, εκτός από φυσικά πρόσωπα, έχουν εμφανισθεί φυσικά φαινόμενα (π.χ. στρατηγοί άνεμοι) και μεταφυσικά σχήματα (π.χ. Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα Ελλάδος), σχηματίζοντας ένα τεράστιο καρναβάλι.
      Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να χάσουμε τη μπάλα. Όσοι πιστεύουν ότι έτσι πέρασε ο κίνδυνος να φάμε γκολ, είναι απλά γελασμένοι. Γιατί  η ΜΠΑΛΑ έχει μεταλλαχθεί σε ΜΠΑΛΟΝΙ, που η κοινωνική εξαθλίωση το φουσκώνει επικίνδυνα. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη, πριν είναι πολύ αργά.
                                                                                                     ΠΕΜΠΤΗ 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014                 
        Γιώργος Ζαντιώτης                                               
          Οικονομολόγος                                                                                                   

                                                                    

Η δομή μιας διαφορετικής ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

    Στο πλαίσιο του Α΄κύκλου των θεματικών ομιλιών-συζητήσεων που αρχίζει η κίνησή μας, θα πραγματοποιηθεί στα γραφεία μας, (Δωρίδος 18 &Δαυλείας),με εισηγητή τον οικονομολόγο Γιώργο Ζαντιώτη, την Κυριακή 9-3-2014 και ώρα 6.00 μ.μ., εκδήλωση-ομιλία με θέμα:

                               «Η ΔΟΜΗ ΜΙΑΣ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.  

                                                                 

 Αντικείμενο της παρουσίασης θα είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός διαφορετικού μοντέλου οικονομικής οργάνωσης, που θα αποτελέσει το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα της εξόδου από την κρίση.

                                                                  Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Σας περιμένουμε, να κεράσουμε καφεδάκι και να γνωριστούμε. Κυρίως, όμως, να ενδυναμωθούμε,    γιατί η απόσταση από το να ανοίξουμε μέχρι να κλειδώσουμε την πόρτα είναι πολύ μικρή.                                                                                                       

( Πατήστε Eπικοινωνία, για το χάρτη με τη διεύθυνσή μας)

                                                                                                              

                                                                                                              

                                                                                         

Τo πολιτικό στοιχείο στον καραγκιόζη - του Γ.Ζαντιώτη

Η διαμόρφωση της άποψής μου για το πώς αντιλαμβάνομαι την πολιτική, κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση της πατρίδας μας, δεν είναι προϊόν των τελευταίων χρόνων. Ξεκινά από το νεανικό «μπόλιασμα» με το ηθικό στοιχείο στην πολιτική, όπως το περιέγραψε ο Ευάγγελος Παπανούτσος τη δεκαετία του ΄60. Η ανακάλυψη, στη συνέχεια, ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και, παράλληλα, η προσπάθεια να αποφύγω την παγίδα του παλιμπαιδισμού, δεν έσβησαν  τη δροσερή αύρα της παιδικής αθωότητας. Στο οικονομικό πεδίο και στα πλαίσια της συζήτησης για το μέλλον της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στα χρόνια αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, συντάχτηκα –όχι αβασάνιστα- σαν νεαρός οικονομολόγος, με τις απόψεις φωτισμένων και έμπειρων δασκάλων μου στην ημεδαπή, όπως ο Απόστολος Λάζαρης, αλλά και σοβαρών Ελλήνων μελετητών της διασποράς –άγνωστων στο ευρύ κοινό – σαν το Στέφανο Τριάντη (βλ. COMMON MARKET AND ECONOMIC DEVELOPMENT – ΚΕΠΕ, Αθήνα 1965)

    Όλη αυτή την επιστημονική και επαγγελματική μου εμπειρία – που δεν αποτελεί κάτι φωτισμένο και μοναδικό για τους ανθρώπους της γενιάς μου με τις ίδιες γνωστικές καταβολές – θέλησα να καταθέσω στον αγώνα για κατανόηση και αντιμετώπιση της απροκάλυπτης επίθεσης που βιώνουμε ως κοινωνία.

    Έτσι, από το 2012, σε κάποια γραπτά μου προσπάθησα να προσδιορίσω με απλό τρόπο το πρόβλημα και σε άλλα το 2013 κατέθεσα την άποψή μου για την κατεύθυνση της πορείας που έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να ακολουθήσουμε. Δυστυχώς, έπρεπε να φθάσουμε στο 2014 για να γίνει φανερή η διαφορά που υπάρχει με όσους έμειναν αυτά τα χρόνια σε απλοϊκές αναλύσεις μέσων (π.χ. Εθνικό νόμισμα) ή σε υπερβολικές αναλύσεις συμπτωμάτων (π.χ. μπακαλίστικες προσθαφαιρέσεις για τον προσδιορισμό του ύψους του χρέους ή των γερμανικών αποζημιώσεων). Αυτά θα είχαν κάποιο νόημα – έχουν γίνει, εξάλλου, δεκάδες αναλύσεις τα προηγούμενα χρόνια- αν βρισκόμαστε σε απλή κρίση και όχι άγρια επίθεση του συστήματος.

     Αποτέλεσμα, να χωρίσουν οι δρόμοι μας και άλλοι να χαράξουν «πορεία αγώνα» προς τις Βρυξέλλες, ενώ εμείς επιλέγουμε, συνεπείς ως προς τις θέσεις μας, να μείνουμε στην Αθήνα.

     Η πορεία δεν είναι όμως απλά θέμα διαδρομής ή διαφορετικής εκτίμησης. Έχει μια ουσιαστική διαφορά που θα αφήσω τη λαμπρή προσωπικότητα της Τζόαν Ρόμπινσον να περιγράψει: «Στην εποχή μας, οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα είχε τη δύναμη και τη θέληση να θεραπεύσει τα μεγάλα ελαττώματα του καπιταλιστικού συστήματος, θα είχε τη δύναμη και τη θέληση να καταργήσει εντελώς αυτό το σύστημα, ενώ οι κυβερνήσεις που έχουν τη δύναμη να διατηρήσουν το σύστημα δεν έχουν τη θέληση να διορθώσουν τα ελαττώματά του (ECONOMIC JOURNAL – Δεκέμβριος 1936, σελ. 693).

     Είναι περιττό να αναφερθώ σε ιστορικά εγχειρήματα συσπειρώσεων στον Ευρωπαϊκό, Αραβικό, Αμερικάνικο, κ.λ.π. χώρο τα τελευταία 200 χρόνια, που όλα απέτυχαν, παρά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που είχε κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες. Το να πιστεύουμε ότι η μάχη θα δοθεί στο θέατρο των Βρυξελλών ή στα γραφεία των «θεσμικών συμβούλων» των πολυεθνικών, μόνο με τον ορισμό του πολιτικού στοιχείου στον Καραγκιόζη μπορεί να αναλυθεί.

     Και εξηγούμαι: η φιγούρα που για την πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς μου ήταν πρωταγωνιστής αυτοσχέδιων παραστάσεων, πάνω σε ταράτσες ή μέσα σε μυρωδάτες αυλές φτωχικών μονοκατοικιών, έχει μεταλλαχθεί σε καρικατούρα «επαναστάτη», που κοροϊδεύοντας γνωστούς, φίλους και συγγενείς, θέλει να μας πείσει ότι η λύση θα βρεθεί σε συνεργασία με ιταλικά κουκλοθέατρα και ισπανικά καρναβάλια. Δε θυμάμαι σε κανένα σενάριο, ο Καραγκιόζης να ενώνει τον περίγυρό του, ανατρέποντας οριστικά την εξουσία του Βεζίρη. Καθόλου παράδοξο, αφού αυτό θα σηματοδοτούσε το τέλος του ρόλου του.  Έτσι, ομάδες που απέτυχαν να συσπειρωθούν στο κοινό πρόταγμα για έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ – ρίχνοντας η μία την ευθύνη στην καμπούρα της άλλης – μας καλούν τώρα να καταβάλουμε το τίμημα του υφάσματος, για τα κουστούμια που φαντάζονται ότι θα τους ράψουν οι μόδιστροι των Βρυξελλών. Προφανώς όσοι το πιστεύουν, δεν έχουν ρίξει μια ματιά σ’ έναν κοινό καθρέφτη, παρά μόνο στον αυτάρεσκο μαγικό τους.

     Επισημαίνω για να καταγραφούν στα «πρακτικά» τα εξής:

1.     Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να ράψεις κουστούμι στον καμπούρη. Και αν ακόμα κάποιος μπορούσε, αυτός θα ήταν ένας παλιός αυτοαπασχολούμενος ράφτης – είδος που η ΕΕ έχει εξαφανίσει προ πολλού – και όχι οι σύγχρονοι «φασονατζήδες» των πολυεθνικών.

2.     Μάταιος κόπος να μας πείσουν ότι το μακρύ χέρι του Καραγκιόζη που θα αποσπά παξιμάδια για να τα μοιραστούμε, θα ικανοποιήσει το όνειρο του Αριστοτέλη και θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας. Και όπως το έθετε ο Σέρλοκ Χόλμς: «όταν έχεις απορρίψει το αδύνατο, αυτό που απομένει, όσο απίθανο και να φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια».

   Οι παλαιότεροι από εμάς, παρακολουθώντας τα γεγονότα «εις τας Ευρώπας», θυμόμαστε ποδηλάτες –στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 – να περιδιαβαίνουν πόλεις της Δ. Ευρώπης, προπαγανδίζοντας με εταιρικές διαφημιστικές μεθόδους τα καλά της ένωσης για τους λαούς της γηραιάς ηπείρου.

     Σήμερα, στην εποχή του πρωτογενούς πλεονάσματος, η μέθοδος αυτή είναι οικονομικά δαπανηρή. Έτσι, επιστρατεύουν τους κάθε μορφής Καραγκιόζηδες –με την πολιτική έννοια του όρου- για να φέρουν το έργο του αποπροσανατολισμού εις πέρας.

    Αυτό, για όποιους δήθεν έχουν ξεκάθαρη θέση ότι το πλαίσιο των αναγκαίων – αλλά όχι και ικανών – συνθηκών για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη είναι η άμεση και μονομερής έξοδος από την ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά ταυτόχρονα συμμετέχουν στο πανηγύρι των Ευρωεκλογών, είναι τουλάχιστον αντιφατικό.

   Κλείνοντας, τους θυμίζω ένα τραγουδάκι του 1974 (όταν βγαίναμε από την περίοδο της Χούντας, με ελπίδες για μια νέα Ελλάδα), προκειμένου να συνοδεύσει τις προεκλογικές εκδηλώσεις τους http://www.youtube.com/watch?v=Twe-t6PC53o. Εμείς σ΄αυτή τη φαρσοκωμωδία δεν συμμετέχουμε. Αντίθετα, θα συνεχίσουμε αναλώνοντας όσους ανθρώπινους πόρους διαθέτουμε, στον αγώνα για ενημέρωση και δράση μέσα στην κοινωνία.

   Το βραχυπρόθεσμο μέλλον θα δείξει ποιος έχει δίκιο. Μέχρι τότε, ας μου επιτραπεί να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το ότι η στάση τους είναι απλά θέμα λαθεμένων, πλην όμως αγαθών επιλογών.

Γιώργος Ζαντιώτης,                                                                                                Αθήνα, 27-02-2014.
   Οικονομολόγος

                                                                           

Υ.Γ.   

Την επόμενη εβδομάδα, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος:

Το μονόπρακτο «Ο Καραγκιόζης τηλεμάγειρας».

   Στο ρόλο του ομώνυμου ήρωα, ο ορμώμενος από την Αγ. Βαρβάρα Δυτικής Αττικής κ. Σταύρος Θεοδωράκης, που σήμερα εξήγγειλε την πρόθεση ίδρυσης εστιατορίου στις Βρυξέλλες, με την επωνυμία «Νέο Αλάτσι» και προσκάλεσε νέους πτυχιούχους, για να το στελεχώσουν.

   Μια φρέσκια ιδέα, που έκοψε μόλις από το γλαστράκι με το δυόσμο, που δεσπόζει στην κουζίνα του.                                                                               

16/2/14 Παρουσίαση της κίνησης ΑΠΟΔΡΑΣΗ-Κ.Ο.Α

    Την  Κυριακή  16/2/14, πραγματοποιήθηκε η πρώτη παρουσίαση της κίνησής                                         μας«ΑΠΟΔΡΑΣΗ- Κ.Ο.Α», στην οποία συμμετείχαν μέλη και φίλοι. Την φιλοσοφία
     και τους στόχους  παρουσίασαν:

     Ο Γιάννης Βαμβουκάκης, ο οποίος  αφού καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους, έκανε

     μία εισαγωγή στο ιστορικό της σύστασης της κίνησής μας.

     Στη συνέχεια, ο Οικονομολόγος Γιώργος Ζαντιώτης,μέσα από μια σύντομη ιστορική

     αναδρομή, ανέλυσε το φιλοσοφικό, κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο μιας 

                                           ορθολογικής ανασυγκρότησης.

     Tον κύκλο ομιλιών έκλεισε ο Αχιλλέας  Δημητρίου, ο οποίος, αφού αναφέρθηκε

     στην οργανωτική δομή της κίνησής μας, επισήμανε την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός 

     μεγάλου λαϊκού μετώπου αντίστασης.

     Ακολούθησαν, με συντονιστή τον Μιχάλη Ανδρεάκο,ερωτήσεις, απαντήσεις

     και συζήτηση μεταξύ των παρευρισκομένων.

)