Πάνος
Δαμέλος RProject 26.03.2015
Δυο μήνες
μετά τις εκλογές, είναι εφικτό –αλλά και απαραίτητο- να βγάλουμε κάποια
πρώτα συμπεράσματα τόσο για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης, όσο και για
τα πολιτικά καθήκοντα της αριστεράς, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, στις
νέες συνθήκες. Οι επόμενοι μήνες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμοι, τόσο
για τη δικαίωση των αγώνων των τελευταίων χρόνων και την αλλαγή των
υλικών όρων διαβίωσης της εργατικής τάξης, όσο και μακροπρόθεσμα για
την πορεία της αριστεράς και του εργατικού-λαϊκού κινήματος στη χώρα
μας – και συνεπακόλουθα και στην Ευρώπη.
Πλέον θα πρέπει
να έχουν καταρρεύσει και οι τελευταίες αυταπάτες περί «αριστερής κυβέρνησης»
ή περί ακύρωσης των μνημονίων εντός του ευρώ και της ΕΕ, με τη θηλιά του
χρέους γύρω από το λαιμό του λαού. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, σπεύδοντας να αναγνωρίσει
το σύνολο του χρέους με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, αλλά και δηλώνοντας
σε όλους τους τόνους ότι ανήκουμε στην ΕΕ και ότι έξοδος από το ευρώ θα
ισούται με «αμοιβαία καταστροφή», ουσιαστικά απεμπόλησε οικειοθελώς
κάθε δυνατότητα ακύρωσης του μνημονίου και αντιστροφής της λιτότητας
– αυτά δηλαδή τα οποία υποσχέθηκε και για τα οποία εξελέγη. Η αντιστροφή
της πραγματικότητας με τον ισχυρισμό ότι δήθεν «ο κόσμος ψήφισε ευρώ»
έχει κοντά ποδάρια: ο κόσμος ήξερε ότι ο ιδανικός για να εξασφαλίσει
την παραμονή στο ευρώ ήταν ο Σαμαράς. Ο κόσμος ψήφισε για ακύρωση των
μνημονίων, γνωρίζοντας ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «καμία θυσία για το
ευρώ» ή ότι «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», όπως είχε ειπωθεί και προεκλογικά
από τον κ. Τσίπρα. Το ότι δήθεν αναγκάστηκε η κυβέρνηση να υπογράψει
την αναγνώριση του χρέους και τη συνέχιση του μνημονίου λόγω του εκβιασμού
με τη ρευστότητα, είναι εξίσου σαθρό επιχείρημα: Γνωρίζαμε όλοι εδώ
και δύο χρόνια, από το παράδειγμα της Κύπρου, ότι αυτή θα ήταν η αντίδραση
της ΕΚΤ.