Ιδρυτική Διακήρυξη

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ»

 

Ο λόγος συγκρότησης της κίνησής μας είναι η ανάγκη αντίστασης στην επιβληθείσα έξωθεν και άνωθεν - στα όρια κοινωνικής γενοκτονίας - κρίση που έχει πλήξει την πλειοψηφία της κοινωνίας, διαχεόμενη σε όλες τις πτυχές της ζωής, και η δημιουργία των προϋποθέσεων ριζικής ανατροπής του υφισταμένου καθεστώτος σε μια κατεύθυνση κοινωνικής και πολιτιστικής αναγέννησης με οικονομική αυτοδυναμία προς όφελος όλου του λαού.

Η σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός έχει τις ρίζες της στη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας στη βάση ενός εξαρτημένου καπιταλισμού ιδίως μεταπολεμικά.

Η πρώτη φάση του χαρακτηρίστηκε από την ανοικοδόμηση και την ταχεία, βιομηχανική και τουριστική ανάπτυξη, στο πλαίσιο της διεθνούς μεταπολεμικής ανάπτυξης με την κεϋνσιανή συναίνεση στον φορντιστικό καπιταλισμό. Η απουσία ουσιαστικού προγράμματος ανάπτυξης και οι παθογένειες μιας εξαρτημένης χώρας της περιφέρειας που βρισκόταν σε φάση καθυστερημένου καπιταλισμού, παράλληλα με το ρευστό πολιτικό περιβάλλον, δεν επέτρεψαν την δημιουργία μιας σοβαρής οικονομικής και κοινωνικής βάσης, ώστε να υπάρξει «σύγκλιση» με τις «ανεπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες του κέντρου.

Μετά το τέλος του διεθνούς αυτού υποδείγματος, την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 70 και τη σταδιακή επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ως απάντηση σ’ αυτή, με τη ριζική ανατροπή του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων στην οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο, εισήλθαμε σε μια νέα φάση, κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, της διεθνούς γεωγραφικής μετατόπισης και αναδιάρθρωσης (διασποράς και «ευελιξίας») των παραγωγικών δραστηριοτήτων και ενός κύματος μιας νέας διεθνοποίησης, με την απορρύθμιση, την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και των «αγορών». 

Η ένταξη της χώρας στις δομές της περιφερειακής ενοποίησης της Ε.Ο.Κ., μετέπειτα Ε.Ε. και Ο.Ν.Ε., στο πλαίσιο της νέας αυτής διεθνοποίησης, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πορεία της και στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων, που οδήγησαν στις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές και στην εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος διεθνούς επιτροπείας με τη συνεργασία της υποτελούς ελληνικής ολιγαρχίας.

Με την ένταξη στους μηχανισμούς αυτούς αποδιαρθρώθηκε αρχικά η αγροτική παραγωγή και καταστράφηκε ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας, με αποτέλεσμα την υποκατάσταση της εγχώριας παραγωγής από τις εισαγωγές και την μετατόπιση του κεφαλαίου και της εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών με έντονο παρασιτισμό και καταφυγή στη λεγόμενη «παραοικονομία». Η πολιτική της σκληρής δραχμής που υιοθετήθηκε για να εκπληρωθούν τα κριτήρια ένταξης στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) αλλά και η επακόλουθη αποδοχή του ευρώ ως νομίσματος αναγκαστικής κυκλοφορίας, ολοκλήρωσε την απώλεια  της διεθνούς ανταγωνιστικότητας λόγω της σκληρότητας του νέου νομίσματος και της απώλειας εθνικού ελέγχου των μέσων οικονομικής πολιτικής (πρωτίστως της νομισματικής και συναλλαγματικής και δευτερευόντως της δημοσιονομικής και εισοδηματικής) με αποτέλεσμα την διόγκωση του εξωτερικού εμπορικού ελλείμματος και την υπερχρέωση του κράτους, των νοικοκυριών και των μικρών κυρίως επιχειρήσεων, που έπεσαν στην παγίδα του «φτηνού» δανεισμού, με άμεση συνέπεια την εκτίναξη του κρατικού (κυρίως) χρέους που μετατράπηκε σε εξωτερικό (δυσχερέστερα διαχειρίσιμο και περισσότερο άκαμπτο).

Το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 όξυνε τα προϋπάρχοντα δομικά προβλήματα, δίνοντας έτσι την δυνατότητα  στην υπερεθνική ελίτ και τους ξένους  δανειστές να επιβάλουν με άλλοθι το κρατικό χρέος (το οποίο, όπως επισημάνθηκε, αποτελεί παράπλευρο σύμπτωμα και όχι αιτία του προβλήματος) την πολιτική της απόλυτης προσαρμογής στη παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς. Η υποτελής ελληνική ολιγαρχία, μετά την αδυναμία επίτευξης των μεγαλεπήβολων επιδιώξεών της, αναδιπλώθηκε κρίνοντας ότι τα συμφέροντά της εξυπηρετούνται αν ταυτιστεί – έστω και σε υποδεέστερο ρόλο – με τις επιδιώξεις της υπερεθνικής ελίτ.

Μετά από τέσσερα χρόνια μνημονιακής πολιτικής, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικό – οικονομικό και πολιτικό επίπεδο είναι ασφυκτική. Έχει θεσμοθετηθεί ολόκληρο το πλαίσιο της κατεδάφισης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, του κράτους πρόνοιας, της άλωσης των δημόσιων – κοινωνικών αγαθών και των υποδομών, καθώς και των προϋποθέσεων υφαρπαγής του κοινωνικού πλούτου, ανοίγοντας το δρόμο για τη βίαιη και ταχεία υλοποίησή του αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, που θα σημάνει τον κοινωνικό αρμαγεδδώνα. Μας κλέβουν ασύστολα παρελθόν, παρόν και μέλλον. Στέγη, υγεία, ύδρευση, ηλεκτροδότηση, διατροφή, παιδεία διακυβεύονται πλέον για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού που φτωχοποιείται στο έπακρο με άγρια φοροεπιδρομή και βαθύτατες εισοδηματικές περικοπές. Στο πολιτικό πεδίο, το καθεστώς του κράτους έκτακτης ανάγκης, παρά τη μεγάλη φθορά των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων, δεν έχει εξαντλήσει – ούτε και πρόκειται - τις εφεδρείες και τις δυνατότητες αναδιπλώσεων, όσο ο λαϊκός παράγοντας δεν μπορεί να παρέμβει δυναμικά στο προσκήνιο.    

Αν η κατάσταση αυτή προχωρήσει, θα σημάνει την τελειωτική καθήλωση της κοινωνίας και την πλήρη υποταγή στο νέο μοντέλο του καπιταλισμού της λεηλασίας σε μια νέα πρωταρχική συσσώρευση, έναντι αυτού της εκμετάλλευσης που ζήσαμε μεταπολεμικά.

Μετά την ολοκλήρωση των μνημονιακών πολιτικών που αποτέλεσαν ένα ενδιάμεσο μηχανισμό ταχείας αποδιάρθρωσης για την ελληνική κοινωνία, εισερχόμαστε στην εφαρμογή του Μηχανισμού Σταθερότητας της Ε.Ε. που προβλέπει ακόμη πιο σκληρά μέτρα εξόντωσης, για την εξασφάλιση των απαιτήσεων των ξένων δανειστών με την αφαίμαξη όλων των οικονομικών πόρων της χώρας.     

Η επείγουσα ανάγκη ανατροπής της καταστροφικής αυτής πορείας δεν μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να ευοδωθεί, λόγω της κοινωνικής καθήλωσης και της εμπέδωσης της ήττας των επί μέρους αγώνων, τους οποίους η υπαρκτή αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της δεν κατόρθωσε ή δεν θέλησε να ενοποιήσει προσδίδοντας ένα ξεκάθαρο, ρεαλιστικό και ριζοσπαστικό ορίζοντα πολιτικής ανατροπής. 

Η προφανής αδυναμία των κυριότερων (από πλευράς εκλογικής επιρροής) «αντιμνημονιακών» δυνάμεων να προβάλουν μία σαφή και ρεαλιστική πορεία εξόδου από την κοινωνική καταστροφή, έχει οδηγήσει την μεγάλη πλειοψηφία του λαού στην απογοήτευση, την παθητικότητα και την αδράνεια. Είναι περισσότερο από εμφανής η απουσία εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που θα δώσουν όραμα και προοπτική στην κοινωνία, αφού η προβολή ως στόχου απλά και μόνο της ανατροπής των σημερινών πολιτικών δεν είναι ικανή να κινητοποιήσει εκείνες τις λαϊκές δυνάμεις της κοινωνικής πλειοψηφίας που περιμένουν μια όσο τον δυνατόν πληρέστερη, εμπεριστατωμένη και πειστική κυβερνητική πρόταση που θα τους προσφέρει νέα ώθηση και δυναμισμό.

Α) Αναγκαία μέτρα απεμπλοκής από το υφιστάμενο καθεστώς

Μονομερής καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων που έχουν συνομολογηθεί από τις διαδοχικές εγχώριες κυβερνήσεις και τους ξένους δανειστές μέσω των θεσμοθετηθέντων μηχανισμών εκπροσώπησής τους (τρόικα).

Ακύρωση όλων των πράξεων που έχουν συντελεστεί στα πλαίσια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, είτε ως προς τη λεηλασία δημόσιου πλούτου, είτε στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και τη διάλυση των εργασιακών κανόνων και επανεξέταση όλων των τετελεσμένων του καθεστώτος, με καταλογισμό ποινικών ευθυνών στο πολιτικό και διοικητικό προσωπικό του και αποκατάσταση των θυμάτων του.

Μονομερής παύση πληρωμών και άρνηση αναγνώρισης του κρατικού χρέους προς τους ξένους τοκογλύφους δανειστές, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, με πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης, που θα στηρίζεται στον ελληνικό λαό.

Έξοδος από τους μηχανισμούς της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και της ευρωζώνης  μέσα από μια καλά σχεδιασμένη αλυσίδα ενεργειών, παράλληλα με την άρνηση εφαρμογής των κανόνων του Μηχανισμού Σταθερότητας που θεσμοθέτησε η Ε.Ε.

Η ανατροπή που απαιτείται ως προϋπόθεση για μια άλλη, εναλλακτική πορεία της χώρας και του λαού, θα πρέπει να συνοδεύεται από μέτρα με σαφές σοσιαλιστικό κοινωνικό πρόσημο.

Κρίνουμε ότι η επιστροφή σε ένα οικονομικό πλαίσιο της προηγούμενης φάσης του καπιταλισμού της εκμετάλλευσης, με επαναφορά του κράτους πρόνοιας, αναπτυξιακής πολιτικής κεϋνσιανής κατεύθυνσης σε εθνικό ή πανευρωπαϊκό – όπως κάποιες «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις ισχυρίζονται – επίπεδο, δεν είναι ούτε ευκταία, ούτε εφικτή. Η αναγκαία εναλλακτική πορεία οφείλει να υπερβαίνει τα καπιταλιστικά πλαίσια με ένα μεταβατικού χαρακτήρα πρόγραμμα με σοσιαλιστική κατεύθυνση και ως το μόνο εφικτό και ρεαλιστικό σχέδιο. 

Β) Εναλλακτικό πλαίσιο πολιτικής 

Ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας σε μια πορεία αυτοδύναμης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, σε ένα νέο πλαίσιο διεθνών ισότιμων – οικονομικών και πολιτικών σχέσεων της χώρας, με την εξασφάλιση νέων συμμαχιών σε επίπεδο κρατών και κινημάτων, με πλήρη αναμόρφωση της δημόσιας σφαίρας στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών με στοιχεία άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό) σε μια προσπάθεια ριζικής πολιτιστικής αναμόρφωσης.

Στα πλαίσια αυτά απαιτούνται: 

Ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας με την υιοθέτηση νέου νομίσματος και εφαρμογή εθνικής νομισματικής πολιτικής, από την υπό κοινωνικό έλεγχο και αποδεσμευμένη από την Ε.Κ.Τ. Ελληνική Κεντρική Τράπεζα.

Εθνικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, με σκοπό να γίνει μοχλός ενός νέου μοντέλου οικονομικής  ανάπτυξης. Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να υπάρξει πρόνοια για τη μακροπρόθεσμη ρύθμιση του χρέους των νοικοκυριών προς το τραπεζικό σύστημα με λογική σεισάχθειας και μέτρα εξομάλυνσης των αξιών των ακινήτων και μιας νέας πολιτικής για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών όλων των πολιτών.  

Εθνικοποίηση με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, καθώς και εκείνων που παρέχουν δημόσια – κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, ύδρευση, δίκτυα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές).

Εξασφάλιση πραγματικού ατομικού εισοδήματος που να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης των πολιτών μιας κοινωνικά πολιτισμένης χώρας. Ανάληψη δραστικών μέτρων για την άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας καθώς και μέτρων εισοδηματικής ανακούφισης όσων ανέργων δεν μπορούν άμεσα να απορροφηθούν.

Παραγωγική ανασυγκρότηση με στόχο την αυτοδύναμη ανάπτυξη, με προσανατολισμό τις λαϊκές ανάγκες, τη διατροφική, ενεργειακή, φαρμακευτική επάρκεια και γενικά την παραγωγή ενός κοινωνικού προϊόντος, με διαφορετικά ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με το υπάρχον Α.Ε.Π., σε αυτοδιαχειριστική και συνεργατική κατεύθυνση με την ενεργοποίηση όλων των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων και υλοποίησης σε ένα πλαίσιο σχεδιασμένης, συνεκτικής και ολοκληρωμένης πολιτικής. Ανάπτυξη που θα στηρίζεται κυρίως στην ικανοποίηση της εγχώριας ζήτησης και δευτερευόντως στις εξαγωγές, αφού ο προσανατολισμός σε εξαγωγικές πολιτικές συνεπάγεται την ανεμπόδιστη επιδίωξη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, η οποία όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση των εργαζομένων και στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αφού το επίπεδο υποδομών  της ελληνικής οικονομίας δεν επιτρέπει τη σύγκρισή της με τις τεχνολογικά και ερευνητικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Ανάπτυξη τέλος που θα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την πολιτική αλλά και την οικονομική ισοκατανομή δύναμης, με ενίσχυση των μικρών ιδιωτικών, παραγωγικών μονάδων, οικογενειακής και συνεργατικής μορφής και στοχευμένες επιδοτήσεις όπου απαιτούνται.  

Έτσι η κοινωνία θα αρχίσει να αποβάλει το «μικρόβιο» της  ανταγωνιστικότητας και να το αντικαθιστά με αυτό της κοινωνικής προσφοράς και ισότητας που είναι το μόνο ασφαλές πλαίσιο για την ευημερία της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Σε αυτή την φιλοσοφία θα πρέπει να καθοριστούν και οι μηχανισμοί ελέγχου του εξωτερικού τομέα της οικονομίας που πρέπει να περιλαμβάνουν τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργασίας και υπηρεσιών, όπως και τον επανασχεδιασμό των διεθνών εμπορικών σχέσεων της χώρας, με βάση σχέσεις ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους.

Επαναθεμελίωση των δημοκρατικών θεσμών με μια ριζική τομή που θα φέρνει στο προσκήνιο τους πολίτες εξασφαλίζοντας την ενεργητική συμμετοχή τους, μέσα από την υιοθέτηση νέου συντάγματος και ανάλογης νομοθετικής αναμόρφωσης με βαθύ εκδημοκρατισμό των κρατικών μηχανισμών, που θα ανατρέπει πλήρως τις πελατειακές και άλλες σχέσεις κοινοβουλευτικής ψευτοεκπροσώπησης.

Εγκαθίδρυση νέου φορολογικού συστήματος, που θα κατανέμει τα βάρη ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του καθένα, με αναπτυξιακή κατεύθυνση, άλλη διάθρωση εμμέσων και αμέσων φόρων, καθώς και μεταξύ φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων και με κοινωνικό έλεγχο της χρήσης των φορολογικών πόρων.

Γ) Στην κατεύθυνση συγκρότησης μετώπου ανατροπής και κοινωνικού μετασχηματισμού   

Το κοινωνικό υποκείμενο της ανατροπής της σημερινής κατάστασης, δεν είναι μόνο η «εργατική τάξη» όπως φαντασιακά προσδιορίζεται από πολλές δυνάμεις της «ριζοσπαστικής» αριστεράς, αλλά η νέα εξαθλιωμένη κοινωνική πλειοψηφία που προλεταριοποιείται βίαια, μέσα από την οικονομική και παραγωγική αποσάρθρωση, όπου ολοένα και περισσότερο συγκροτείται από την τεράστια μάζα των ανέργων σε απόγνωση και παράγεται είτε από τη μισθωτή εργασία, είτε από τα μικροαστικά στρώματα υπό καταστροφή.

Δεν διεκδικούμε την αποκλειστική πολιτική εκπροσώπηση του υπό διαμόρφωση, κοινωνικού αυτού μετώπου ανατροπής, αλλά επιδίωξή μας είναι η συνάρθρωσή του σε ένα συνεκτικό, μαζικό αγωνιστικό δρόμο σύγκλισης και εναλλακτικής πολιτικής προοπτικής, με την ουσιαστική ενεργοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων που δεν αποβλέπουν στην απλή διαχείριση του συστήματος, έστω και σε πιο φιλολαϊκή κατεύθυνση, αλλά έχουν ως στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό, πέρα από τα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου διάρθρωσης της παραγωγής.

Θέλουμε ο πολιτικός αυτός φορέας που διαμορφώνουμε να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις σε ένα άμεσο, ουσιαστικό, πειστικό  και απόλυτα κατανοητό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση στη  κατεύθυνση αρχικά της ανατροπής του καθεστώτος υποτέλειας και ακόλουθα του κοινωνικού μετασχηματισμού. Η συγκρότησή μας θα πρέπει να διέπεται από μια ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία, με κανόνες που θα αντλούν στοιχεία άμεσης δημοκρατίας.

Ως εκ τούτου η πολιτική μας κίνηση αποσκοπεί να συμβάλει στην ενιαία μετωπική πορεία όλων των υπαρκτών πολιτικών αντισυστημικών δυνάμεων που υιοθετούν ένα τέτοιο πλαίσιο προταγμάτων (είτε είναι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, είτε συνδικάτα και σύλλογοι, είτε ανένταχτοι αγωνιστές) για να επιτευχθεί η συνολική ανατροπή της σημερινής καταστροφικής επίθεσης του κεφαλαίου και για τη δημιουργία των βάσεων της πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και της οικονομικής αυτοδυναμίας.

Άμεση επιδίωξή μας είναι η ενεργητική συμμετοχή στους επιμέρους αγώνες και στα μαζικά κινήματα που εκδηλώνονται και ανάπτυξη πρωτοβουλιών για ενίσχυση και σύγκλισή τους σε μια ανατρεπτική πολιτική κατεύθυνση, μακριά από αντιπαλότητες και μονομερή επιβολή απόψεων.